بریده‌های کتاب عَلِیْرِضَآ

من هنوز خیلی حرف میزنم و این نشانه این است که من هنوز خیلی خردمند نیستم، چون فضیلت در خاموشی بار میدهد.

نمی دانی چقدر دلم میخواهد پیشاپیش سپاه اسب برانم و باد و بوی خون را احساس کنم. مردن در جنگ ، نام معشوق بر لب ،هزار بار بهتر است از در این غار ماندن ... منتظر چه؟ شاید هیچ چیز... .

وطن را اگر بتوان از چشم حرامی حفظ کرد، پری‌دخت در امان است و پری‌دخت داشتن بی وطن ننگی بود که تا قیامت پاک نمی شود.

بی دل و دماغم سیدجان! دل که به قاعده نباشد ، تو بگو جنت اعلی ، به ولای علی که خوش نمی گذرد.

امر خطیر عاشقی فقره ای است که این روز ها یا یادمان رفته یا از روی نسخه فرنگی اش تقلید میکنیم.

من با خود بسیار نی اندیشم که آدمیان چندان صاحب گله هایشان نیستند، بلکه گله هایشان مالک آنان اند ،از بس که گله ها آزاد ترند.

انسان متمدن بشری است وحشی که مجرب تر و عاقل تر شده است.

ساده پوشیدن دوست داشتنی است، به صورتی که انسان بتواند در تاریکی دستانش را بر بدن خویش بگذارد و از همه جهات چنان جمع و جور و آماده بزید که اگر دشمنی شهر را گرفت چونان فلاسفه قدیم با دستاتی خالی و دلی آرام از دروازه ها بیرون برود.

پس از تحصیل نیاز های ابتدایی زندگی راه حل دیگری بهترین از انباشتن زوائد وجود دارد، و آن ماجراجویی در زندگی است؛ زیرا اینک تعطیلات او از رنج های حقیر آغاز شده است.

آیا ذهن باید مکانی عمومی شود، جایی که در آن عمدتا مسائل خیابانی و شایعه های مجالس صرف چای مورد بحث قرار گیرد؟ یا باید خود غرفه ای از بهشت باشد _نیایشگاهی بی سقف ، وقف خدمت به خدایان؟

... و پدر گفت : به قول ایاز با دو دسته نمی شود بحث کرد. با سواد و بی سواد.

اوراهان تا زانو در برف فرو میرفت. لبه دامن پالتوش در برف بود.چه تنهایی عجیبی! پدر خیال میکرد آدم وقتی در حجره خودش تنها باشد، تنهاست . نمی دانست تنهایی را فقط در شلوغی میشود حس کرد.

آنها که در این دنیا حریص تر بودند و مکر و حیله را پیشه ساختند هرگز کاری نکردند . هرچه بیشتر جستند کمتر یافتند و عاقبت به مقصد نرسیدند.

دل های پر محبت عاقبت از نامرادی متلاشی و به این نحو از عشق انتقام گرفته میشود که این همه باعث بی سر و سامانی عشاق میشود.

اخگر (آتش) عشق را با جزئی ناز و غرور نباید خاموش ساخت و واحه ای (آبادی) که در صحرا موجود است نباید با بی اعتنایی به دست توفان بلا داد.

آقای پگاتی گفت : مردم کنار دریا نمی میرند مگر اینکه آب دریا بالا بیاید و متولد نمی شوند مگر با جذر. تولد و مرگ آن ها تابع این دو چیز است.

ناموفق بودن چیزی نیست که آدم غصه‌ اش را بخورد ، اما احساس این‌ که ناموفق بوده‌ ای ناچار موجب غم و ناراحتی می‌ شود.

..‌.میبینید ، منتقدان‌مان همانطور مینویسند و کسی نیست که اشتباه‌شان را اصلاح کند یا با آن‌ها بحث کند، و به همین جهت هم هیچ وقت پیشرفت نمیکنند.

چیزی که برای آشنایی لازم است نه طول مدت بلکه طرز گذراندن دقیقه هاست.