بریده‌های کتاب علی نورانی‌‌‌

وفاداری هنگامی در اوج کارآمدی‌اش است که سخت نامعقول می‌نماید، یعنی هنگامی که وفاداری دال بر دلبستگی عمیقی به سازمانی است که انگار چنین دلبستگی‌ای را اقتضا نمی‌کند. زیرا بی‌اندازه شبیه آن دیگری است که در دسترس هم هست. اغلب با چنین وفاداری‌های ظاهراً نامعقولی، از باب نمونه، در باشگاه‌ها و تیم‌های فوتبال و احزاب سیاسی روبه‌رو می‌شویم.

فقط هنگامی که کشورها در اثر پیش‌رفت ارتباطات و عزم مدرن‌سازیِ همه‌جانبه شبیه یک‌دیگر می‌شوند، خطر خروج‌های زودهنگام و زیاده‌ازحد پدید می‌آید؛ نمونه‌ی رایج هم عبارت است از «فرار مغزها». در این مقطع، حدی از وفاداری برای ما مفید خواهد بود. هم‌چنین، هستند کشورهایی که حسابی به هم‌دیگر شبیه می‌شوند زیرا تاریخ و زبان و فرهنگ مشترک دارند؛ این‌جا باز هم در کشورهایی که سفت‌وسخت‌تر پابرجا باقی می‌مانند وفاداری با شدت بیش‌تری مورد نیاز است، کما این که از مقایسه‌ی آمریکای لاتین و ژاپن نیز در فصل پنجم دقیقاً همین برمی‌آید.

مغلوب مرده پیروزی غالب را نمی‌شناسد.

به سخن دیگر، آدمی انسانیت خود را «محقق» نمی‌کند مگر آن که جان (حیوانی)‌اش را به پیروی از آرزوی انسانی خویش به خطر اندازد.

شاید مردم واقعاً منفعتشان را حداکثر می‌کنند، اما منفعت منحصر به دلار یا نفت نیست. شاید احساسات و عقل به صورت دوجانبه، یگانه توصیف‌کننده‌های رفتار انسان نباشند. آیا واقعاً غیرعاقلانه است به شیوه‌ای رفتار کنید که احساس خوشی کنید، حتی اگر برایتان خرج بردارد؟ با این تعریف، ریشه‌ی مفهوم منفعت برمبنای خوشبختی است که مسلماً مفهومی احساسی است.

آغاز هر کاری از خدای تعالی است و چون همین کار که در دست است در اساس خیر است پس عیان است که از خداست، زیرا او مبدأ فیض و خالق نور است. در کارگاه قدسی حتی کوچک آغازها به هدف خود می‌رسند و چنان که در امور روحانی گفته شده «سلطنت الهی تحت ترصد نمی‌آید» این اصل در کلیه‌ی امور مقدمه‌ی الهی جاری است.

واقعاً یونانیان خواص کودکان را دارند که در حرف زبردستند و در عمل ناشی.

اصلاحات اداری در ایران واقعاً حکایت غم‌انگیزی دارد. در این کشور «اصلاح اداری» که مانند «پیشرفت فنی» و «توسعه‌ی اقتصادی» یک اصطلاح کلیشه‌ای است به طور نامشخصی با مفاهیم «نوسازی» و «پیشرفت» _که فی نفسه باید خوب باشد_ ربط داده می‌شود. دولت یا برخی سازمان‌های دولتی در مقاطع زمانی مشخص و معمولاً به هنگام رویارویی با مقتضیات سیاسی به این اصلاحات کلیشه‌ای روی می‌آورند و می‌کوشند تا آن‌ها را عینیت ببخشند.

آخرین جمله‌ی کتاب: این واقعیت‌ها حکایت از آن دارند که توسعه‌ی سیاسی جهتی روشن و مشخص دارد، آن که حکومت‌های پاسخگویی که شأن و کرامت برابر شهروندان خود را به رسمیت بشناسند از جذابیتی جهان‌شمول برخوردارند.

بقای هر صاحب‌منصب دولتی دیگر نه به صلاحیت مدیریتی بلکه به توانایی و مهارت او به عنوان یک سیاست‌مدار بستگی پیدا می‌کند. دیوان‌سالاری دیگر دائما با خود در حال جنگ است.

روشنفکران در کشور ما همواره در موضع نقد قرار داشته‌اند و مایل بوده‌اند سیاست‌مدار را از «بیرون» مورد ارزیابی قرار دهند و خود را به عنوان چالش‌گر «اصل موجودیت» سیاست‌مدار معرفی کنند. در حالی که تکنوکرات‌ها داعیه‌ی رقابت با سیاست‌مدار را نداشته‌اند و همواره از «درون» تلاش کرده‌اند به اشتهای سیری‌ناپذیر سیاست‌مدار از طریق گفت‌وگویی مسالمت‌آمیز و البته سلسله‌مراتبی و غیرچالشی مهار بزنند. آن چه امروز در دستان مردم کشور عزیز ما قرار دارد، اعم از مدرسه و دانشگاه و بیمارستان و واکسیناسیون و غیره، بدون تردید حاصل این گفت‌وگوی مسالمت‌آمیز است که روشنفکران ما هیچگاه حاضر نبوده‌اند به آن تن در دهند.

من خداخدا می‌کردم که دعوامان بشود. فحش تازه‌ای یاد گرفته بودم و می‌خواستم هر جور شده، بی‌جا هم که شده، به یکی بدهم.

یوکاسته: ترس؟ مرد را با ترس چه کار است؟ تصادف بر زندگی ما فرمان می‌راند و آینده را هر گز نمی‌توان دانست. باید هر چه بهتر زیست از روزی به روز دیگر. به زنی گرفتن مادر نباید تو را بترساند. ای بسا خواب‌ها که کسی می‌بیند. برای تحمل زندگی باید چنین چیزهایی را نادیده گرفت.

تیرزیاس: سخنان خردمندانه‌ایست. اما آن گاه که خرد را سودی نیست، خردمندی دردمندی است. چرا من این را از یاد بردم؟ که می‌دانست؟ هرگز نمی‌بایست می‌آمدم.

در همه‌ی کشورهای در حال توسعه، هزینه‌ی مراقبت‌های پایان عمر سریع‌تر از نرخ رشد اقتصادی افزایش یافته و به بزرگ‌ترین هزینه‌ی حکومت‌ها تبدیل شده است.

در حال حاضر گسترش اسلام رادیکال بیش‌تر از آن که معلول ماهیت ذاتی مذهب باشد نتیجه‌ی وضعیت اجتماعی جوامع کنونی خاورمیانه به حساب می‌آید.

ولی اگر وجود آزادی به‌راستی معادل نفی هرگونه قانون معین باشد، باید گفت که آزادی مانعی است غلبه‌نا‌پذیر، آن هم نه فقط برای علوم روان‌شناختی و اجتماعی، بل برای تمامی علوم، زیرا، از آن‌جا که خواست‌های آدمی همیشه با حرکتی خارجی پیوند دارند، پس وجود آزادی هرگونه جبری را چه در برون و چه در درون ما غیرقابل فهم خواهد کرد.

ناپسندیده‌ترین اعمال اگر به کامیابی بینجامد اغلب آن چنان در نظر مردم بخشیده می‌شوند که گویی میان مجاز و ممنوع، درست و نادرست، مرز ثابتی وجود ندارد چون به نظر می‌رسد که حدومرز میان این‌ها به دلخواه افراد جابه‌جا می‌شود.

دموکراسی زمانی پدیدار می‌شود که تهدید مؤثر باشد تا اغنیا ناگزیر از دادن امتیازات سیاسی و بازتوزیع تمام‌‌عیار شوند.