«هیرشمن» (نویسنده) در این کتاب، دو شیوه برخورد با نارضایی از خدمات را ـ که از سوی سازمان هایی نظیر بنگاه، خانواده، حزب سیاسی و دولت عرضه می شود ـ بررسی می کند که عبارت اند از: «خروج» و «اعتراض». خروج، عبارت است از: قطع رابطه فرد با سازمان متبوع و درعوض روی آوردن به سازمانی دیگر، حال آنکه اعتراض، عبارت است از: مبادرت به اصلاح واحد متبوع به مدد انتقال صدای نارضایی به دست اندرکاران در اثر شقاق میان علم اقتصاد و علم سیاست. گزینه خروج صرفا به حیطه اولی تعلق داشته و گزینه اعتراض نیز فقط به حیطه دومی. از این رو، اعتراض را اقتصاددانان به دیده طغیان می نگرند و خروج را علمای سیاست به چشم خیانت، اما هیرشمن، نشان می دهد هم خروج و هم اعتراض هر یک مکانیسم هایی هستند که در عرض یکدیگر کار می کنند، و از این رهگذر سودمندی مفاهیم اقتصادی را به علمای سیاست نشان می دهد و فایده مفاهیم سیاسی را به اقتصاددانان. اثر کلاسیک هیرشمن طی سه دهه اخیر چارچوبی تئوریک برای تحلیل موضوعات بس متنوعی چون رقابت و دموکراسی، ملی گرایی و احزاب سیاسی، دولت های ملی و جنبش های اجتماعی، و بسیج طبقاتی و خروج از حاکمیت به دست داده است.