بریده‌های کتاب شیدِآپولو؛

انسان نفعش به هیشکی نمی‌رسه، جز خودش.

رو کرد به من و گفت:« انگار داری کم‌کم محو میشی.» روزنه‌ای باز شد... باریک‌ترین روزنه؛ ولی باز شد. زیرلب گفتم:« نمی‌خوام محو بشم. یه کاری کن تموم شه.»

داشتم می‌مردم، ولی نمی‌توانستم راجع به آن به بقیه چیزی بگویم.

حاضرم همه‌چیزم را بدهم؛ اما حالم اینطوری نباشد. همیشه به این فکر می‌کنم، فکر هردمبیلی نیست... حقیقت سرد و تلخ است.

به عشق نیاز دارم؛ اما به آن اعتماد ندارم. اگر نقشم را رها کنم، چندلر درونم را بی‌خیال شوم، و خود واقعی‌ام را نشانتان دهم، ممکن است من را ببینید؛ اما بدتر از آن، ممکن است من را ببینید و بگذارید و بروید و من نمی‌توانم این را تحمل کنم. من را می‌کشد. دیگر نمی‌توانم. من را تبدیل می‌کند به ذره‌ای غبار و محوم میکند. برای همین، من قبل از شما می‌گذارم و می‌روم. در ذهنم مشکلی از شما می‌سازم و بعد باورش می‌کنم. بعد می‌گذارم و می‌روم. اما نمی‌شود که همه‌شان ایراد و مشکلی داشته باشند.

و تاریکی آن‌ها را در بر گرفته بود.

ما در مقابل یک بستنی یخ‌زده، یخ زده بودیم.

می‌ترسم. میلیون‌ها بار ستاره‌ها لرزیدند و فریاد کشیدند، می‌ترسم.

وقت حرف زدن با هارت نمی‌شد کار دیگری انجام داد و من خیلی از این موضوع خوشم می‌آمد. صحبت کردن با هارت به تمرکز کامل نیاز دارد و اگر همه‌ی مکالمه‌های دنیا همین‌طور پیش بروند، شاید مردم مجبور شوند کمتر مزخرف بگویند.

سلاح‌ها وقتی می‌شکنن و تعمیر می‌شن، می‌تونن در محل تعمیر شده محکم‌تر باشن. شاید قلب هم همین‌طور باشه.

کلاری فکر کرد، این همه جادو وجود داشت و هیچ‌چیز برای ترمیم یک قلب شکسته نبود.

هیچ‌کس نمی‌تونه به اندازه‌ی کسی که زمانی عاشقت بوده، از تو متنفر باشه.

وقتی خودت، خودت رو سرزنش کنی، دیگه اهمیتی نداره که دیگران سرزنشت نمی‌کنن.

هرچند چیزهای مجانی، واقعاً هیچوقت مجانی نیستند. همان به دوش کشیدن بار مالکیت، یعنی هرچیزی قیمتی دارد.