بریده‌های کتاب آگاتا هولمز

«حرف‌ها وقتی می‌گیشون، خیلی ناچیزن. سه کلمهٔ سریع و تمام، ولی یه‌جورهایی، فکر می‌کنم برای من، هیچوقت تموم نشده.»

گفتم:«می‌بینی؟ دوباره داری می‌خندی.» انگار که تقصیر من باشد گفت:«می‌بینی؟ تو خیلی بامزه‌ای.»

«پس تو نمی‌تونی خودت رو ببخشی؟» «نمی‌تونم.» جک شانه بالا انداخت. «نمی‌خوام.»

«بعضیامون جوری می‌ریم دنبال کابوس‌هامون که بقیهٔ مردم می‌رن دنبال رؤیاهاشون.»

خطوط قرمزی داری که اونارو نمی‌شکنی. ولی بعد می‌شکنیشون. و یهو این آگاهی خیلی خطرناک رو به دست می‌آری که می‌تونی قانون رو بشکنی و دنیا هم به آخرش نمی‌رسه.

«گند زدم. به همه‌چی گند زدم.»

خدا از ما نگیرد نعمت آشفته‌حالی را

استعمار تجربه کرده‌ بود که تا ملتی برای خود شخصیت قائل است، نفوذ در او ساده نیست و برای رسوخ در او باید او را از تاریخش بُرید و با فرهنگش بیگانه کرد.

«متأسف هم نیستم. فقط یک‌ذره متأسفم که چرا متأسف نیستم.»

انگار تدی با این کار می‌خواست بگوید"آهای، همه بدانید این دختر مال من است".

پیش خود فکر می‌کنم آیا باید از این احساس امنیتی که در کنارِ او دارم بترسم یا نه.

«مرگ شوخی‌ای قدیمی است، ولی برای هرکس تازگی دارد.»

«چرا شما با این عقل و این زیبایی در دِه زندگی می‌کنید؟» -چی؟ چه گفتید؟ با این زیبایی؟ بازارف ابروان را درهم کشید و گفت:«این مهم نیست، می‌خواستم بپرسم چرا شما در ده منزل کرده‌اید؟»

با همراهان خیالی‌ام گپ زدم و چیزهایی تعریف کردم که خودم از شنیدنشان جا می‌خوردم.

«لعنت به عاقل شدن.»

ادا؟ وای، کاش این دل‌شکستگی‌اش هم ادا بود، این شرم سوزان و این زخم عمیق و پنهان.

«امسال تابستان خیلی خوش گذراندیم ولی شکست خوردیم. فکر می‌کردیم می‌توانیم دوباره بچه شویم، اما نشد. فقط داشتیم ادا در می‌آوردیم.»

هرچه بود، خبری از عشق نبود. مثل تبی آتشین از ستایش بود.