بریده‌های کتاب نسرین سادات موسوی

بر خورد های تصادفی اغلب سر آغاز بدبختی است.

همیشه می گفت: مگه چند نفر توی دنیا هست که به هر چی می خواد رسیده باشه؟

اگر زنی عاشق باشد... آخ، زن عاشق معایب و حتی بدجنسی های مرد محبوبش را توجیه می کند، طوری که خود مرد هم تا به حال نتوانسته باشد چنین توجیهاتی برای بدی هایش بیاورد.

نقشه ام این بود: پول و بعد از آن یک کنج دنج و زندگی جدیدی به دور از خاطرات...

این هم خیلی عجیب است که اصلا خوابم نمی آید. معمولا آدم در مواجهه با غمی سنگین یا بعد از یک توفان شدید روحی مدام می خواهد بخوابد. می گویند محکومان به اعدام شب آخر زندگی شان به خواب سنگینی می روند. همین طور هم باید باشد، قانون طبعیت است؛ و گرنه آدم توان تحمل سختی را نخواهد داشت..

هیچ چیز آزار دهنده تر و تحمل ناپذیرند از این نیست که آدم به خاطر یک اتفاق نابود شود، اتفاقی که می توانست نیفتد.

این چه مرضی است که عاشق ها می گیرند؟ معشوق مزخرفِ بی همه چیزشان که دور می شود، عزیزتر هم می شود برای شان!

همه مان مثل همه ایم... آخر همه دست و پا زدن هامان هم همان هیچ همیشگی است، باور کن‌.

مرا گذاشته و رفته بود و هیچ کجای دنیا نمی توانستم پیداش کنم، چون نمی خواست پیداش کنم. می خواست تماما پاک شوم از صفحه روزگارش.

در افسانه کهنِ نانوشته ای که سینه به سینه چرخیده تا به زمان ما رسیده، آمده که راز انقراض هیولاها چنین بوده است: در دنیای آدم ها، عشق را می جستند و حتا سایه ای موهوم از آن را نیافتند و این همه سختی و سردی و تنهایی، عصر یخ بندانِ مهلکی را برای شان رقم زد.

«می‌دانی، مسئله همین جاست که انگار من با زمان مشکل پیدا کرده‌ام. نمی‌گذرد یا اصلاً متوقف شده یا چی، نمی‌دانم. ولی یک کوفتی‌اش شده. دیگر درک درستی ازش ندارم. تو می‌گویی که به زمان نیاز دارم تا فراموش کنم. ولی من و زمان چه‌طور با هم کنار بیاییم؟»

ما گمان می کنیم_به خطا_ که چون تنهاییم یا دلواپسیم یا شکست خورده ایم یا کسی را از دست داده ایم، غمگینیم. در حالی که این ها تنها بهانه ای است تا حضور غم را به روی خودمان بیاوریم. ظرفی است تا غم خود را در آن بریزد و شکل بگیرد.

در فقره ی تنهایی، باید دریابیم که تنهایی یک کیفیت است. یک واقعیت مستقل.

اما هیچ کس به اندازه ی غم ، سهم خودش را_به تمامی_ از زندگی ما طلب نکرده است.

چون غم _ و تنها غم _است که ما را تنها نمی گذارد.

ما آدم ها مدام در حال مراقبتیم، زیرا چاره ای نداریم. راه نجات مان مراقبت است، مراقبت مفر ماست. اما گفتن و نوشتن از مراقبت آن قدر ها هم آسان نیست.

اما من باز دلم برای رابطه ای که دست کم گاهی دو طرفه باشد، پر می زد...

مراقب مترجم درد هاست. رنج و زندگی را هم ترجمه می کند و خودش نیز در این میانه می بالد و بالغ می شود.

من مرگ را دوست دارم، ولی تو را بیشتر. تو را دوست دارم و دوست داشتن تو انگار به من حس جاودانگی می دهد.

ما را چنان که باید و شاید کسی ندید روز ازل هم آینه ما غبار داشت