بریده‌ کتاب‌های مثل آب برای شکلات

چقدر در کودکی آرزوی چیزی را کردن آسان بود.آن وقت ها هیچ چیز به نظرش محال نمی رسید.بزرگ که می‌شوی می فهمی چیزهای زیادی هست که نمی توانی امید دسترسی به آنها را داشته باشی،چیزهای ممنوع،چیزهای گناه آلود ناشایست.

" سینیوریتا تیتا، از این فرصت که لحظه‌ای با شما تنها هستم استفاده می‌کنم که بگویم با تمام وجود عاشق شما هستم. می‌دانم این اعتراف، جسارت امیز و غیرمنتظره است. اما آن‌قدر نزدیک شدن به شما مشکل است که تصمیم گرفتم همین امشب رازم را با شما در میان بگذارم. تنها تمنایم این است که به من بگویید آیا می‌توانم به عشق شما امیدوار باشم؟ "

: " حقیقت! حقیقت! ببین تیتا حقیقت ساده این است که اصلا حقیقتی وجود ندارد؛ جزءجزء آن بسته به نگاه آدم به قضییه است."

بدبختانه باید اعتراف می‌کرد: کبریت‌های وجودش نم کشیده و کپک زده. دیگر کسی قادر نبود حتی یکی از آن‌ها را روشن کند.

با تمام احتیاط کاری ها،زمستان که می‌شد لبش قاچ می‌خورد.بچه که بود،این خشکی لب به شدت آزارش می‌داد.هروقت می‌خندید،تَرَک ها باز می‌شد و باعث خونریزی و سوزش شدید می‌شد.بزرگتر که شد،به آن عادت کرد.حالا که دیگر دلیل چندانی برای خندیدن نداشت،به این مشکل کمتر اهمیت می‌داد.می‌توانست با صبر و حوصله چشم به راه بهار بماند تا تَرَک های لب خود به خود التیام پذیرند.

بگذار چیزی را بهت بگویم، دفعه دیگر که عاشق شدی،این همه بزدل نباش.

وقتی پای کشتن در میان است، نباید دل‌رحم باشید؛ باید قرص و محکم کارِتان را تمام کنید وگرنه سوزِ دل بیشتری نصیبتان می‌شود.

هرچند کلامی مناسب وضعیت روحی تیتا بلد نبود،اما آنقدر شعور داشت که بفهمد تیتا دیگر بریده است و نمی تواند ادامه بدهد.