تعداد زیادی بمب های آتش‌زا که از هواپیماهای بی-۲۹ رها شده بود، روی واگن هایی افتاد که به جای کلاس از آنها استفاده می‌شد.آتشی که نمی‌شد با آن مبارزه کرد، مدرسه را با خاک یکسان کرد.مدیر مدرسه در میانه خیابان ایستاده بود و سوختن توموئه(مدرسه) را تماشا می‌کرد.پرسید:بعد از این باید چه جور مدرسه ای بسازیم؟ عشق آقای کوبایاشی به کودکان و علاقه‌اش به آموزش آنها قوی‌تر از آن بود که شعله‌های آتش بتواند آن را نابود کند. او امیدوار بود.
