بریده‌های کتاب مدرسه ی رویایی: توتو چان دختر کوچکی پشت پنجره

مدیر مدرسه می‌گفت:« از داشتن چشم اما ندیدن زیبایی، داشتن گوش اما نشنیدن موسیقی، داشتن عقل اما آگاه نشدن از حقیقت، داشتن قلبی که هرگز نتپیده پس هرگز نسوخته، باید ترسید.»

(در ژاپن) معمولا افراد خوردن غذا را با گفتن عبارت ایتاداکی ماسو (می‌خورم با سپاس) شروع می‌کنند.

مدیر مدرسه، در روز ورزش، مسابقاتی راطرح کرده بود که تاکاهاشی بتواند در آنها بهتر از دیگران عمل کند.او همه تلاش خود را به کار می‌برد تا کودکان دارای عقب‌ماندگی جسمی، مانند تاکاهاشی و یاسواکی چان،هر گونه عقده‌ای را درباره این‌که ممکن است در مقایسه با دیگران کمبودی داشته باشند، از دست بدهند.

مدیر مدرسه می‌گفت داشتن چشم و ندیدن زیبایی، داشتن گوش و نشنیدن موسیقی، داشتن شعور اما تشخیص ندادن حقیقت، و داشتن قلبی که هرگز برانگیخته نمی‌شود و در نتیجه هرگز آتشی به‌پا نمی‌کند، برای انسان امری وحشتناک است.

تو واقعا دخترِ خوبی هستی! آقای کوبایاشی در همه مدتی که توتوچان به مدرسه توموئه می رفت، به گفتن این حرف ادامه می داد و کلمات او چنان اهمیتی داشتند که احتمالا در شکل دادن راهِ آینده زندگی توتوچان، تعیین کننده بودند؛ «میدانی توتوچان، تو واقعا دختر خوبی هستی!» ✓اقای کوبایاشی: مدیر مدرسه توموئه

صدای کف زدن، سالن اجتماعات را پر کرده بود. احتمالاً ، این پسر حتی پس از تبدیل شدن به مردی کامل، صدای بلند این تشویق را فراموش نکرده است.

جسم و جان، باید همراه یکدیگر و با هماهنگی کامل پرورش یابند.

او اعتقاد داشت کودکان ذاتاً با طبیعت و سرشت خوبی به دنیا می‌آیند؛ ولی محیط و تاثیر رفتار غلط بزرگسالان به آنان آسیب می‌رساند. هدف او آن بود که "طبیعت خوب" کودکان را آشکار ساخته و آن را بهبود و تکامل بخشد؛ تا به این ترتیب کودکان مردمانی با شخصیت بار بیایند.

عشق آقای کوبایاشی به کودکان و علاقه اش به آموزش آن‌ها قوی‌تر از آن بود که شعله های آتش بتواند آن را نابود کند. او امیدوار بود.

عنوان ژاپنی کتاب (توتوچان) را از یک اصطلاح معروف سالهای گذشته گرفته‌ام که به مردم "آن سوی پنجره" اشاره داشت؛ و مفهوم آن، آدم هایی را که در حاشیه قرار دارند و در سرما بیرون انداخته می‌شوند در بر می‌گیرد.

تعداد زیادی بمب های آتش‌زا که از هواپیماهای بی-۲۹ رها شده بود، روی واگن هایی افتاد که به جای کلاس از آن‌ها استفاده می‌شد.آتشی که نمی‌شد با آن مبارزه کرد، مدرسه را با خاک یکسان کرد.مدیر مدرسه در میانه خیابان ایستاده بود و سوختن توموئه(مدرسه) را تماشا می‌کرد.پرسید:بعد از این باید چه جور مدرسه ای بسازیم؟ عشق آقای کوبایاشی به کودکان و علاقه‌اش به آموزش آن‌ها قوی‌تر از آن بود که شعله‌های آتش بتواند آن را نابود کند. او امیدوار بود.

اقای کوبایاشی اعتقاد داشت همۀ کودکان ذاتا با طبیعت و سرشت خوبی به‌دنبا می‌آیند؛ ولی محیط و تأثیر رفتار غلط بزرگسالان به آنان آسیب می‌رساند. هدف او آن بود که «طبیعت خوب» کودکان را آشکار ساخته و آن را بهبود و تکامل بخشد؛ تا به این ترتیب کودکان مردمانی باشخصیت بار بیایند.

"می‌دانی تو واقعا دختر خوبی هستی!" این جمله ای بود که مدیر مدرسه عادت داشت هر وقت توتوچان را می‌بیند به زبان بیاورد.

آقای کوبایاشی همواره میگفت:«می دانی، همه شما یکی هستید، هرکاری که انجام دهید، همه تان در این جهان با هم اید!»

مدیر مدرسه می‌گفت: «داشتن چشم و ندیدن زیبایی، داشتن گوش و نشنیدن موسیقی، داشتن شعور اما تشخیص ندادن حقیقت، و داشتن قلبی که هرگز برانگیخته نمی‌شود و در نتیجه هرگز آتش به پا نمی‌کند، برای انسان امری وحشتناک است.»