بریده‌های کتاب آنومالی

شخص دیگری خواهد آمد، ملاقات دیگری، معجزه دیگری، مطمئنم. دوباره دوست خواهم داشت. دوست داشتن حداقل باعث می‌شود بی‌وقفه به دنبال معنایی برای زندگی نگردیم.

تمام موجودات ذی‌شعور می‌توانند وجود بودا را در خود حس کنند و یا به آگاهی دست یابند. هیچ گاه یک بودایی را نمی یابید که بر سر «مخلوقات شیطان» فریاد بکشد. مابه این موجود جدید خوشآمد می‌گوییم. و مثل همیشه پیام صلح می‌فرستیم.

ایدرین نگاهی فریفته با قلبی سرشار از عشق به او می‌اندازد. قطعا همه چیز او را دوست دارد، گونه‌های گلگونش را وقتی کفری می‌شود، مروارید عرق نوک بینی‌اش را، و نحوه لباس پوشیدنش را که پیراهن‌های گشادش بدن فوق‌العاده لاغرش را می‌پوشاند. شاید تمام کششی که به او دارد برنامه‌ریزی شده است؟ برایش اهمیتی ندارد. **شاید زندگی از آنجایی شروع می‌شود که می‌فهمیم از آن بی بهره‌ایم.**

نوستالژی دغل‌باز است. کاری می‌کند باور کنیم زندگی با معناست. ویکتور که مجذوب او[دختر] شده کنارش می‌نشیند، ویژگی جاذبه این است که همیشه می‌خواهد فاصله‌ها را کم کند.

اگر به جای اینکه فقط مودب باشیم مسلح و مودب باشیم، می‌توانیم چیزهای بیشتری بدست بیاوریم.

به ندرت پیش می‌آید که فرصت نجات عشقی را قبل از ویران شدنش بیابیم. می‌خواهم پیش از خراب کردن فرصت اول، فرصت دومی داشته باشم.

روزی جوآنا این موضوع [را که هر دقیقه حضورش صد دلار برای پریور آب می‌خورد.] را به او گوشزد کرده بود و پریور از اعماق حافظه‌اش جملهٔ زیبایی از کلبیون بیرون کشیده بود: «پول این‌قدر دست بالا گرفته نمی‌شد اگر ارزش کمتری برایش قائل می‌شدیم... »

آندره میخکوب شده، دانستن یک چیز هیچ دخلی به تجربه آن ندارد.

کجای تورات، انجیل، قرآن، یا هر نوشته وحی شده دیگری می‌توان کوچک‌ترین سوره مبهم یا آیه گنگی پیدا کرد که بتواند پدید آمدن ناگهانی هواپیمایی در آسمان نیلگون را، نقطه به نقطه همانند هواپیمای دیگری که سه ماه قبل فرود آمده، توجیه کند؟

برای ترک کردن کسی که دوستش داریم، باید جهان را از نو بسازیم. جوآنا‌ی ژوئن باید داستانش را از نو می‌نوشت، به تردیدهایی که دفنشان کرده بود تکیه می‌کرد و بر وابستگی‌اش به اَبی غلبه می‌کرد، همانطور که با ده‌ها بار تکرار کردن یک کلمه موفق می‌شویم معنایش را بخشکانیم.

ریاضیدان این انسان اولیه [رئیس جمهور ایالات متحده] را نظاره می‌کند و این ایده ناامیدکننده را تایید می‌کند که با هم‌افزایی تاریکی‌های فردی به ندرت می‌توان به روشنایی جمعی دست یافت.

صدفی که مروارید در درونش شکل می‌گیرد می‌داند که آگاهی چیزی جز درد نیست، حتی میتوان گفت آگاهی همان لذت ناشی از درد است. [...] خنکی متکا هربار بی‌ثمری گرمای خونم را به من یادآور می‌شود. اگر از سرما می‌لرزم برای این است که پوستین تنهایی‌ام نمی‌تواند دنیا را گرم کند.

آیا ما در زمانی زندگی می‌کنیم که چیزی جز توهم نیست، جایی که هر قرن ظاهری در واقع تنها کسری از ثانیه در پردازنده یک کامپیوتر غول پیکر طول می‌کشد؟ اگر مرگ یک «پایان» ساده در انتهای یک خط کد نیست، پس دقیقاََ چیست؟ آیا هیتلر و هلوکاست فقط در شبیه‌سازی ما وجود دارند یا در شبیه‌سازی‌های دیگری هم هستند؟ آیا شش میلیون برنامه یهودی توسط میلیون‌ها برنامه نازی کشته شده‌اند؟ آیا تجاوز یک برنامه مذکر است که یک برنامه مونث را هدف می‌گیرد؟ آیا برنامه‌های پارانوئیدی سیستم‌هایی کمی حساس‌تر از سیستم‌های دیگر نیستند؟ آیا این فرضیه دیوانه‌وار بهترین شکل تئوری توطئه نیست که توسط ماهر‌ترین توطئه‌گران طرح‌ریزی شده؟

دردِ هر روز حسرتِ زنی را خوردن که دیگر نیست کمتر از آرزوی بی‌امان زنی است که در تاریکیِ بی‌تفاوتی و شرم، کنارش می‌خوابد، اما چندین سال نوری از او فاصله دارد.

حقیقتی که درباره عشق وجود دارد این است که قلب انسان بلافاصله آن را در می‌یابد و با تپش‌هایش آن را فریاد می‌زند. مطمئنا نمی‌توان همینطور بی‌مقدمه به کسی گفت دوستت دارم، چون طرف مقابل درک نمی‌کند. بنابراین در حالی که پنهان می‌کنی مجذوبش شده‌ای، سرصحبت را با او باز می‌کنی.

در گوانتانامو، انسان‌ها را مثل تکه‌ای گوشت در قفس انداخته بودند. آن کثافت‌ها همیشه می‌دانستند چگونه وطن پرستی را پناهی در برابر جنایت هایشان کنند.

[جوآنای ژوئن] بی‌آنکه فکر کند دستش را به طرف اَبی دراز می‌کند و او هم بی‌آنکه فکر کند دستش را می‌گیرد. در مقابل این حرکت جوآنای دیگر انگار هوایی برای تنفس نمی‌یابد و درد قفسهٔ سینه‌اش را خورد می‌کند. خواهرش همیشه خواهرش خواهد ماند، اما یک اَبی بیشتر ندارد عشق‌هایی هستند که می‌توان آنها را با هم جمع کرد و برخی دیگر را هرگز نمی‌شود تقسیم کرد.

لوئی می‌گوید: - یک معما دارم. روانشناس لبخند می‌زند: - گوشم با توست. بدبخت بیچاره‌ها آن را دارند، پولدارها بهش احتیاج ندارند، و اگر نخوریم می‌میریم. [پاسخ؟]