بریده‌های کتاب تکه هایی از یک کل منسجم

ما انسانیم و بیشتر از آنکه به شادی احتیاج داشته باشیم تا احساس کنیم خوشبخت هستیم ، به هشیاری و پذیرش احتیاج داریم. و هشیاری و پذیرش شادی بخش نیستند.

به نظرتان چقدر می توانیم شباهت ها را تحمل کنیم؟ ما هم در شباهت های بسیار زیاد خسته می شویم و هم در تلاش برای تغییر تفاوت ها.

وقتی اندوهگین هستیم به نظر می رسد این غم همیشگی باشد. به نظر می رسد پایان شب به صبح وصل نمی شود. به نظر می رسد کسی شبیه ما این غم را تجربه نمی کند. اما یکی از واقعیت های زندگی این است که هیچ چیز باقی نمی ماند. هیچ چیز ابدی نیست؛ نه لبخندهای از ته دل و نه غم های نفس گیر.اجازه ندهیم ذهنمان ما را گیر بیاندازد... 📚تکه هایی از یک کل منسجم

تنها یک راه ما را در زندگی به جلو می برد:پذیرش درد و رد شدن از آن.در واقع پس از فهم احساس هایمان است که التیام از درون شروع می شود.

تقلید و دست و پازدن برای شخص دیگری شدن همیشه اضطراب آور است.اما خودتان بودن با تمام نقص ها و ناکامل بودن همیشه لذت بخش است.

امید هیچ معجزی ز مرده نیست زنده باش

در هر حال «رشد» همین است : از دست دادن گذشته و به دست آوردن اکنون.

وقتی وارد رابطه با آدمی می‌شویم که درگیر شخص دیگر است، یعنی با درونمان و خودمان در جنگی همیشگی هستیم.

عاشق هر که باشد و هرچه انجام دهد قرار نیست مسیولیت خوشحال کردن مدام شما،راضی نگه داشتن مدام شما،اطاعت کردن و بیرون کشیدن رنج از بدنتان و روبه رو شدن با سختی زندگی شما را داشته باشد.

ما بیشتر مواقع منتظر هستیم تا مسیر تمام شود، تا با مهر تاییدی که به دست می آوریم احساس خوشبختی کنیم اما درست زمانی که مسیر را تمام میکنیم، حسرت آن را میخوریم و شاید آرزو کنیم که ای کاش دوباره به مسیر برگردیم. مسیر قبلی تمام شده، احساس خوشبختی حس نمیشود، پس دوباره مسیر جدیدی را شروع میکنیم به این امید که شاید این بار خوشبختی را حس کنیم. حس کردن خوشبختی حس کردن مسیری است که خودمان تلاش میکنیم تمامش کنیم اما موضوع اصلا تمام کردن یا نکردن نیست،موضوع تلاشی است که در مسیر انجام میدهیم. این تلاش هرچقدر سخت‌تر باشد و مسیر با چالش‌های بیشتری همراه باشد احساس خوشبختی عمیق‌تر خواهد بود؛ مخصوصا اگر بتوانیم مسیر را به پایان برسانیم.

این کتاب برای افرادی نوشته شده است که می‌خواهند با تعمق بیشتری به دنیای درونی خود نزدیک شوند و با بخش‌هایی از دنیای ناشناخته روانشان آشنا شوند.

حس کردن خوشبختی حس کردن مسیری است که خودمان تلاش می کنیم تمامش کنیم اما موضوع اصلا تمام کردن یا نکردن نیست، موضوع تلاشی است که در مسیر انجام می‌دهیم. این تلاش هر چقدر سخت تر باشد و مسیر با چالش‌های بیشتری همراه باشد احساس خوشبختی عمیق تر خواهد بود، *** مخصوصاً اگر بتوانیم مسیر را به پایان برسانیم. ***

اندوه به گلو که می رسد، بغض می شود. به سر که می رسد، از چشم ها سرازیر می شود. و وقتی فراتر از بدن باشد، مارا از «زمان» جدا می کند.

آدم ها ناگهان خداحافظی نمی‌کنند، ناگهان دلسرد نمی شوند و ناگهان رابطه را تمام نمی کنند. جایی در مسیر رابطه اتفاق هایی می افتند، درد هایی را تجربه می کنند که هر درد، آنها را به تصمیمشان نزدیک تر می کند و روزی «ناگهان» تصمیمشان را با ما در میان می گذارند.

وقتی اندوهگین هستیم،به نظر می رسد این غم همیشگی باشد. به نظر می رسد پایانِ شب به صبح وصل نمی شود. به نظر می رسد کسی شبیه ما این غم را تجربه نمی کند. اما یکی از واقعیت های زندگی این است که هیچ چیز باقی نمی ماند. هیچ چیز ابدی نیست؛ نه لبخند های از ته دل و نه غم های نفس گیر.

آینده از دل "اکنون" شما به دنیا آمده، "اکنونتان" را حس کنید.

《همیشگی》مربوط به موجود و یا وجودی غیر از انسان است. هر آنچه به انسان ختم می‌شود موقت است. هیچ چیز 《همیشگی》 نیست اما در رابطه‌های موفق و طولانی مدت بودن‌ها و حضور داشتنِ آدم‌ها بیش از نبودن‌هایشان است.

برای بیشتر کردنِ سال های باهم بودنتان تلاش نکنید، برای بیشتر صمیمی شدن تلاش کنید.