بریده‌های کتاب شمرون و کناردون: داستانی از زندگی جهادگر آسمانی امیرمحمد اژدری

شاید اصلا کلید ماجرا همین «چشم گفتن»» باشد. شاید نباید همیشه از چرا و چطورها بپرسیم.

زندگی همینه دیگه. یه وقتایی اینقدر میدوی تا به روز خوشی و راحتی برسی، ولی می افتی تو ناخوشی.

گفت: فقط عاقبت بخیر شو. حالا هر جور که میدونی.

دو تا دست آمد روی شانه‌هایم و شروع کرد به ماساژ دادن.بچه های موکب از این کارها زیاد برای هم می کردند.برنگشتم نگاه کنم.اسم چند نفر دیگر را وارد سیستم کردم و کارت ها را دادم دستشان. آن دو دست آمدند روی چشم هایم و صدایی گفت:《لااقل برگرد یه تشکر بکن!》 صدای حامد حمایت کار بود.بلند شدم و دست هایم را باز کردم. ...

سچاد را چند سال پیش در اربعین پیدا کرده بودم. در یکی از جلسات هماهنگی در موکب عمود ۵۵۷، دیده بودمش و به نظرم آمده بود جوان باعرضه‌ای است. می‌خواستم جذبش کنم برای کارهای جهادی. از کارش که در تهران پرسیدم، گفت: - من تو کار فرش و تلوزیونم! -چه‌جوری یعنی؟ خرید و فروش؟ فرش چه ربطی به تلوزیون داره؟ - رو فرش می‌خوابم تلوزیون نگاه می‌کنم! واقعاً که حیف بود اگر باز هم به همان کار سابق برمی‌گشت! بعد از اربعین دعوتش کردم برای همکاری و حقاً که اشتباه نکرده بودم.

مرتضی شمع‌های روی کیک را روشن کرد. دو و پنج! گفت: «بیا فوت کن! آرزو یادت نره.» نشستم جلوی کیک و خیره شدم به شمع‌ها. بیشتر از عددهای روی کیک، خسته بودم. بیشتر از یک آدم بیست و پنج ساله. حوصله نداشتم آرزویی کنم. این لوس‌بازی‌ها به درد همان بچه‌شهری‌هایی می‌خورد که دلشان خوش بود و خبر نداشتند فردا قرار است اینجا چه خبر باشد.

این حضرت مسیح است که فریاد میزند: هرگز، هرگز! مجبت خدا با دوست نداشتن انسان جمع نمیشود.

قبل ترها شنیده بودم وقتی برای اولین بار به مکان زیارتی میروی دعایت مستجاب میشود.

با گوش دادن به روضه چه دردهایی که از روی دلم کم نشده. اصلا اگر روضه های خانگی نبود، کجا را داشتیم برای زار زدن و حاجت خواستن