بریده‌های کتاب زن در ریگ روان

فقط با تمام قوا فریاد می‌زد، گویی که می‌توانست این کابوس را سر عقل بیاورد و از کار زشتش بازدارد، و خود را از ته گودال برهاند.

کمتر کسانی مثل معلم جماعت حسودند. سال‌های سال شاگرد‌ها مثل آب رود‌خانه می‌غلتند و می‌روند. شاگرد‌ها روان می‌شوند و فقط معلم است که مثل سنگ جا خوش‌کرده ته رودخانه باقی می‌ماند. با دیگران از امید‌هایش حرف می‌زند، اما خودش خوابشان را نمی‌بیند.

هیچ‌چیز مهمی در روزنامه نبود. همه‌اش برجی توهمی، ساخته از آجر‌های وهم و پر از سوراخ. اگر زندگی فقط از چیز‌های مهم ساخته شده باشد، به راستی خانه‌ی شیشه‌ای خطرناکی خواهد بود که کمتر می‌توان بی‌پروا دست به دستش کرد. اما زندگی روزمره دقیقا شبیه این عنوان‌ها بود. و بنابراین هرکس، با دانستن بی‌معنایی وجود، مرکز پرگارش را در خانه‌ی خود می‌گذارد.

فقط در رمان و فیلم‌ها اتفاق می‌افتاد که تابستان سرشار از خورشید خیره‌کننده باشد. آن‌چه در واقعیت هست یکشنبه‌های ملال‌آور شهر‌های کوچک است...

وقتی مردی دیگر لازم نیست نگران مرگ باشی.

کار گویی برای مرد چیزی اساسی بود، چیزی که قادرش می‌کرد پرواز بی‌امان زمان را تاب بیاورد.

صبر لزوما شکست نیست. بلکه شکست واقعی وقتی شروع می‌شود که صبر را شکست بدانند.

بی‌تکرار نمی‌شد زندگی کرد، مثل ضربان قلب، اما این نکته‌ هم درست بود که ضربان قلب همه‌چیز زندگی نبود.

عشق به زاد و بوم و تعهد فقط در صورتی معنا می‌دهد که آدم با دست کشیدن از آن چیزی را از دست بدهد.

نفهمیدم. اما گمانم زندگی چیزی نیست که آدم بتواند بفهمد. همه‌جور زندگی هست، و گاه طرف دیگر تپه سبزتر به نظر می‌رسد. چیزی که برایم مشکل‌تر از همه است، این است که نمی‌دانم این‌‌ جور زندگی به کجا می‌کشد. اما ظاهرا آدم هرگز نمی‌فهمد، صرف‌نظر از اینکه چه جور زندگی می‌کند. به هر حال چاره‌ای جز این احساس ندارم که بهتر است چیز‌های بیشتری برای سرگرمی داشته باشم.

فقط کشتی‌شکسته‌ای که تازه از غرق شدن نجات یافته حال کسی را می‌فهمد که چون می‌تواند باز نفس بکشد غش غش می‌خندد.

نفهمیدم. اما گمانم زندگی چیزی نیست که آدم بتواند بفهمد. همه‌جور زندگی هست، و گاه طرف دیگر تپه سبزتر به‌نظر می‌رسد. چیزی که برایم مشکل‌تر از همه است، این است که نمی‌دانم این جور زندگی به کجا می‌کشد. اما ظاهرا آدم هرگز نمی‌فهمد، صرف‌نظر از اینکه چه جور زندگی کند.

آینه با رادیو فرق داشت؛چون وسیله ی ارتباطی بود که اول باید کسی را می‌داشت که او را ببیند. "آینه برای کسی که دیگران او را نمی‌بینند به چه کار می آید؟"