بریده‌های کتاب بوستان

کسی مشکلی برد پیشِ علی مگر مشکلش را کُند مُنجَلی امیرِ عدوبَندِ کشور‌گشای جوابش بگفت از سرِ علم و رای شنیدم که شخصی در آن انجمن بگفتا چنین نیست یا باالحسن نرنجید از او حیدرِ نامجوی بگفت ار تو دانی از این به بگوی بگفت آنچه دانست و بایسته گفت به گِل چشمهٔ خور نشاید نهفت پسندید از او شاهِ مردان جواب که من بر خطا بودم او بر صواب به از ما سخنگویِ دانا یکی است که بالاتر از علم او علم نیست گر امروز بودی خداوندِ جاه نکردی خود از کبر در وی نگاه به در کردی از بارگه حاجبش فرو‌کوفتندی به ناواجبش که مِن‌بعد بی‌آبرویی مکُن ادب نیست پیشِ بزرگان سخُن یکی را که پندار در سر بوَد مپندار هرگز که حق بشنوَد ز علمش ملال آید از وعظ ننگ شقایق به باران نروید ز سنگ گرت دُرِّ دریای فضل است خیز به تذکیر در پایِ درویش ریز نبینی که از خاکِ افتاده خوار برویَد گُل و بشکفد نوبهار مریز ای حکیم آستین‌های دُر چو می‌بینی از خویشتن خواجه پُر به چشمِ کسان در‌نیاید کسی که از خود بزرگی نماید بسی مگو تا بگویند شُکرت هزار چو خود گفتی از کس توقّع مدار حکایت ۲۵ سعدی عید غدیر مبارک

که از غم بفرسود جان در تنم

چو دانیّ و پُرسی، سؤالت خطاست

نظر کن چو سوفار داری به شست/ نه آنگه که پرتاب کردی ز دست

بر این چشمه چون ما بسی دم زدند/ برفتند چون چشم بر هم زدند

بزرگی از او دان و منت شناس که زایل شود نعمت ناسپاس اگر شکر کردی بر این ملک و مال به مالی و ملکی رسی بی زوال #شاه_بیت

«تنی زنده دل، خفته در زیر گل/ به از عالمی زندهٔ مرده دل» «دل زنده هرگز نگردد هلاک/ تن زنده دل گر بمیرد چه باک؟»

ندیدم به نزدیک رایم پسند/ من آسوده و دیگری پایبند

تبه گردد آن مملکت عن‌قریب/کز او خاطر‌آزرده آید غریب

قدم باید اندر طریقت نه دم/ که اصلی ندارد دم بی‌قدم

چراغی که بیوه‌زنی برفروخت / بسی دیده باشی که شهری بسوخت

مرا چون بود دامن از جرم پاک/ نباشد ز خبث بداندیش باک

که شد بدر سیمای مردم هلال

که سهل است لعل بدخشان شکست/شکسته نشاید دگرباره بست

به غمخوارگی چون سرانگشت من/ نخارد کس اندر جهان پشت من

سر گرگ باید هم اوّل بُرید/ نه چون گوسفندان مردم دَرید

که پروردگارا توانگر تویی توانا و درویش پرور تویی نه کشور خدایم نه فرماندهم یکی از گدایان این درگهم دعا کن به شب چون گدایان به سوز اگر می کنی پادشاهی به روز

خدای ار به حکمت ببندد دری/ گشاید به فضل و کرم دیگری

🌻 نه شرط است وقتی که روزی خوری که نام خداوند روزی بری؟

ره نیکمردان آزاده گیر چو استاده ای دست افتاده گیر ببخشای کآنان که مرد حقند خریدار دکان بی رونقند جوانمرد اگر راست خواهی ولیست کرم پیشهٔ شاه مردان علیست