بریده‌های کتاب بارون درخت نشین

«زندگی بر روی درختان نه تنها غیرممکن نبود، بلکه آزادی تازه‌ای به او می‌بخشید که هرگز در زمین احساس نکرده بود.»

-بگو ببینم، داستان چطور تمام می‌شود؟ +متاسفم که این را به تو می‌گویم، ولی جاناتان هم سر گذشتش، مانند تو، روی چوبه دار به پایان می‌رسد -باشد، پس من هم همین کار را می‌کنم، خداحافظ. بعد با لگدی، نردبان چوبی را که زیر پایش بود پایین انداخت و خودش را خفه کرد

در هیچ‌یک از کارهایی که خواسته بود انجام دهد، موفق نشده بود

کوزیمو هم خواسته‌ی خودش را نوشت، که اسم ویولا بود، نامی که از سال‌ها پیش همه‌جا ورد زبانش بود

یک عشق پیروز برای جبران همه آن شکست‌هایش بس بود.

هرکاری از دستم برمیاد انجام می‌دم تا لایق اسم "انسان" باشم!

«او آموخت که میان شاخ و برگ‌ها عشق بورزد، بی آنکه پایش را بر زمین بگذارد.»

هر تب‌وتابی از نیاز ژرف‌تری خبر می‌دهد که برآورده نشده است، نشانه کمبودی است. نیاز کوزیمو به داستان‌گویی نیز نشان می‌داد که او چیز دیگری را جستجو می‌کند. هنوز عشق را نمی‌شناخت. بی‌شناخت عشق، تجربه‌های دیگر به چه کار می‌آید؟ بدون شناختن مزه زندگی، به خطر انداختن آن چه سودی دارد؟

کارهای برجسته‌ای که آدمی به پیروی از وسوسه‌ای درونی می‌کند، باید ناگفته بماند؛ همین که آن را به زبان بیاوری و از آن لاف بزنی، چیزی بیهوده و بی‌معنی جلوه می‌کند و پست و بی‌مقدار می‌شود.

بسیار دیده شده است که مردمانی که برای آرمانی نه چندان روشن و مشخص مبارزه می کنند مجبورند برای جبران گنگی و سستی انگیزه هایشان ظاهری بسیار جدی به خود بدهند.

"پدر گرامی,اجدادتان را تخم خودم هم حساب نمیکنم!"

«چیزی که مهم است، این نیست که کجا زندگی می‌کنیم، بلکه چگونه زندگی می‌کنیم.»

بی شناخت عشق، تجربه‌های دیگر به چه کار می‌آید؟ بدون شناختن مزه زندگی، به خطر انداختن آن چه سودی دارد؟