ولی کار دنیا طوری است که غالب بت‌شکن‌ها خودشان مبدل به بت می‌شوند. بودا بت‌شکن بزرگی بود، ولی بزرگ‌ترین بت‌ها را از روی بودا ساخته‌اند. اصلا نمی‌دانم می‌دانید یا نه، کلمهٔ «بت» فارسی صورت دیگری از همان «بودا»ی هندی است.

همان طور که گفتم کیوان مجال پرورش هیچ کدام از استعدادهایش را پیدا نکرد. شعر می‌گفت و داستان هم می‌نوشت، ولی من گمان می‌کنم اگر زنده می‌ماند به مقاله گرایش پیدا می کرد. نثر فارسی را آن موقع خیلی روشن و محکم می‌نوشت، و این سرمایه‌ی اصلی هر مقاله‌نویس است. اما استعداد اصلی کیوان در دوستی بود، او دوستی را به رشته‌ای از هنر مبدل کرده بود و خودش در این هنر استاد یود، حتی می‌توانست آدم‌های سرد و کم عاطفه را به دوستان حساسی مبدل کند.

به هیچ وجه گمان نمی‌کنم توانسته باشم نظر خوانندگان را عوض کنم. گمان نمی‌کنم هیچ منتقدی بتواند این کار را بکند.چون تغییر نظر آدم یک روند روانشناختی خیلی پیچیده و طولانی است که با خواندن یک مقاله یا حتی کتاب تمام نمی‌شود.خواندن مقاله یا کتاب می‌تواند جزئی از آن روند باشد.

بله، من می‌خواهم بگویم ظهور شاعر درجه یک نتیجهٔ فعالیت شعری آزاد است. در این فعالیت شعرای درجه دو و سه و چهار و پنج هم مشارکت دارند، و هیچ راهی برای طرد این‌ها بدون صدمه زدن به کل جریان این فعالیت وجود ندارد.

کار دنیا طوری است که غالبِ بت‌شکن‌ها خودشان مبدل به بت می‌شوند. بودا بت‌شکنِ بزرگی بود، ولی بزرگ‌ترین بت‌ها را از روی بودا ساخته‌اند.

مترجمِ هنرمند کسی است که بتواند یک متن را به صورتی ترجمه کند که خود نویسنده اگر همزبانِ مترجم بود، آن متن را به آن صورت می‌نوشت.

اودن می‌گوید:« بعضی کتاب‌ها به ناحق فراموش می‌شوند، ولی هیچ کتابی به ناحق در خاطره‌ها نمی‌ماند.»

یک وقت من (نجف دریابندری) برای گواهینامه رانندگی رفتم ورقه عدم سوء پیشینه بگیرم، یک ورقه‌ای به من دادند که تویش نوشته بود شخص نامبرده، که بنده باشم، به جز اقدام علیه سلطنت مشروطه و خیانت به کشور و تحریک اشرار و تسلیح عشایر و تبلیغ مرام اشتراکی سوء پیشینه‌ای ندارد.

از قول دبلیو اچ اودن : ** بعضی کتاب ها به ناحق فراموش می شوند، ولی هیچ کتابی به ناحق در خاطر ها نمی ماند. **