بریده‌های کتاب جنگ

دیگر به روزهای نو باور نداشتم‌. هر روز صبح بیشتر از شب قبل احساس خستگی می کردم. خستگی ای بود که اسمی نداشت، از همان خستگی های اضطرابی. آدم خوب می داند که باید خوب بخوابد تا دوباره بشود آدمی مثل بقیه، اما آدم گاهی خسته‌تر از آن است که حتی حال خودکشی داشته باشد. همه چیز در خستگی خلاصه می شود.

این را در هر حرکت، هر باری که حالم بد بود، عین اختاپوسی چسبناک و سنگین، مثل کثافتی توی وجود خودم احساس می کردم، خوشبینی بی حد و حصرشان، ساده‌لوحی‌شان، خریّت تباهشان را حس می کردم که سرهم‌بندی‌اش می کردند به رغم تمام شواهد رسوایی ها و عذاب های شدیدو بی حد و اندازه، شکنجه های خونین، که زیر پنجره های همان اتاقی که ما توش غذا می لمباندیم زوزه می کشیدند، عذاب مصیبت من که حتی گندش را نمی پذیرفتند چون پذیرفتنش مساوی بود با مایوس شدن از جهان و از زندگی و آنها نمی خواستند از هیچ چیز مایوس شوند حتی از جنگ که زیر پنجره های آقای آرناش با تمام قوا در جریان بود و هنوز خرناسه خمپاره هایش شنیده می شد و پژواک صدایشان شیشه های خانه را می لرزاند.

من جنگ را در سرم به دام انداخته ام !

هر چقدر هم که تلو تلو بخوری،جان بکنی، لق لق بخوری، استفراغ کنی، دهنت کف کند، تاول چرکی بزنی، تب کنی، باز هم هیچ وقت اندازه بقیه مردم آشغال و بی مغز نیستی‌. برو جلو، که همه همین را از تو می خواهند، تو زیبایی.

من جنگ را در سرم به دام‌انداخته ام.جنگ در سرم زندانی شده.

لویی دتوش با جراحت در تن و روان از جبهه بازگشت،مثل تمام رزمنده های پیشین جنگ جهانی اول،پرازفکر«دیگر هرگز» و امیدوار به اینکه این «واپسین جنگ» باشد. برای جلوگیری از بازگشت چنین هراس هایی بود که سلین سفر به انتهای شب را نوشت،اما متاسفانه نویسنده ها نیستند که جهان را تغییر میدهند،هرقدر که با استعداد باشند.

من جنگ را در سرم به دام انداخته‌ام. جنگ در سرم زندانی شده.

درون خودم هیاهویی بیش از هیاهوی هر جنگی برپا بود.

آدم حتی اگر فقط ده دقیقه وقت داشته باشد زندگی کند باز دنبال تأثر لطیفی از گذشته میگردد

اگر با من حرف می‌زدند، نمی‌توانستم جلوی دهانم را بگیرم و جوابی ندهم. مشکل همیشه همین است؛ حتی اگر دهانم پر خون باشد و پنبه‌ای را بدجوری توی گوش چپم چپانده باشند.

آدم حتی اگر فقط ده دقیقه وقت داشته باشد زندگی کند باز دنبال تاثر لطیفی از گذشته می‌گردد.

آدم گاهی خسته‌تر از آن است که حتی حال خودکشی داشته باشد.

حاظر بودم دو پایم بگندد اما سرم آرام بگیرد. او این را نمی‌فهمید، ما فکر وسواس گونه‌ی دیگران را درک نمی‌کنیم. آرامش صحرا برای کسی که گوش‌هایش پر از سر و صداست احمقانه است.

خودشان را مجهز به خالی‌بندی می‌کردند تا جلو ضربات سرنوشت دوام بیاورند.

جنگ به من دریایی بخشیده بود، برای خودِ خودم، دریایی خروشان، دریایی پرهیاهو توی سر خودم. زنده باد جنگ!

به هر حال زندگی عظیم است. آدم همه‌جا گم می‌شود.

سرباز‌هایی با یونیفرم لاجوردی، سبز مثل سیب، که مثل گوشتی که به سمت هاونی بزرگ می‌رود، سوار بر گاری‌ها سوی قتلگاه می‌رفتند، برای هیچ‌.

من هم بایستی ترفندی جنون آمیز پیدا کنم که تمام غم زندانی بودنم را جبران کند،زندانی سرِ خودم تا همیشه.

سرباز هایی با اونیفرم خاکی،سرباز های ذخیره،سربازهایی با یونیفرم لاجوردی،سبز مثل سیب،که مثل گوشتی که به سمت هاونی بزرگ می رود،سوار برگاری ها سوی قتلگاه می رفتند،برای هیچ.

جنگ به من دریایی بخشیده بود،برای خودِ خودم،دریایی خروشان،دریایی پرهیاهو توی سرخودم.زنده باد جنگ!