بریده‌های کتاب ماه خاموش

غلت می زنم، نل را کنارم تصور می کنم. باعث می شود لبخند بزنم. باعث می شود غمگین بشوم.

ما فقط با کارهای بدمون یا اتفاق‌های بدی که برامون می‌افته وجود نداریم. خیلی چیزهای دیگه هم وجود داره. مثل وجودی که وقت می‌گذاره و شیر و حبوبات صبحانه رو درست می‌کنه. یا وجودی که می‌نشینه و فیلم خون‌آشام رو می‌بینه یا اونی که به یه پیرزن کمک می‌کنه سوار اتوبوس بشه. خوبی داریم، بدی داریم، حماقت داریم، درست نمی‌گم؟

اون کاری رو بکنید که دوست دارید، اون رو با شهامت انجام بدید. حتی اگر تمام درهای جلو قفل بودند، از در پشت برید.

صورتش را در نور محو ماه نگاه می کنم. آرزو می کنم کاش نزدیک تر می آمد، آرزو می کنم این قدر چندش آور نبودم و از آنچه که داریم لذت می بردم؛ و چیز بیشتری نمی خواستم.

پرسید:《اتفاقی افتاده؟》 گفتم:《نه، همه چیز خوب است.》 نمی خواهم کسی برایم دلسوزی کند.

نمیدانم چرا دست نینداختم دورش، نگفتم اشکالی ندارد، که می دانم قصدش آزار من نبود، که گاهی ما کسانی را دوست می داریم که نباید و وقتی حس می کنیم احساسمان را دیگر دیر شده است.

و در تمام مدتی که منتظر برگشتنش بودیم و حتی قبل‌تر از آن، وقتی خیلی بچه بودم و خیلی چیزها را نمی‌فهمیدم این فکر همیشه در ذهنم بود: اینکه چیزهای زیادی در مورد آدم‌ها وجود دارد که به راحتی می‌شود فهمید مثل قد، وزن، یا اینکه تخم مرغشان را چه جوری دوست دارند، اما هیچ وقت نمی‌شود فهمید درون قلبشان چه می‌گذرد.

چیزهای زیادی در مورد آدم‌ها وجود دارد که به راحتی می‌شود فهمید مثل قد، وزن، یا اینکه تخم‌مرغشان را چه جوری دوست دارند، اما هیچ‌وقت نمی‌شود فهمید درون قلبشان چه می‌گذرد.

اگه می‌خوای زندگی کسی رو نجات بدی، مال خودت رو نجات بده.

بیشتر مردم از بوی بیمارستان متنفرند، اما بوی زندان چی؟ آیا هیچ‌وقت بوی زندان به مشامشان خورده!؟

و می دونی چی واقعا ادم رو ناراحت می کنه؟ این اعدامی ها هیچ کدومشون درست و حسابی خداحافظی نمی کنند.

بیشتر مردم از بوی بیمارستان متنفرند، اما بوی زندان چی؟ آیا هیچ وقت بوی زندان به مشامشان خورده؟

می خواهم اِد را بغل کنم، بفهمم چه بویی می دهد. می خواهم بگویم متشکرم و متاسفم و لطفاً دوباره من را تنها نگذار.

غذایم را می جوم جواب نمی‌دهم. امید در حوزه‌ی مهارت های من نبود.

درباره ی هیچ چیز مطمئن نیستم . اما الان اینجایم .

می گوید: ((اشتباه می کنی، اگر که بگذاری برود.))

اگه قراره فرار کنید و اگه این تنها راه زندگیه براتون، پس همین کار رو بکنید.

و در آن پنج دقیقه‌ی آخر که منتظرم نگهبان روی ساعتش بزند نمی‌دانم چطور لحظه‌ها را به هم بدوزم، زمان بسازم و از غلظت این اندوه بکاهم. خشم تا گلویم بالا می‌آید و نفرت مانند سگی گداخته دهانم را می‌سوزاند. بیرون که می‌آییم هیچ‌کدام حرف نمی‌زنیم کنار هم قدم‌زنان می‌رویم، ولی من احساس تنهایی می‌کنم. آن خداحافظی لعنتی را چطور به زبان بیاورم؟