از بیمارستان خوشم نمی آید . اما حال آدم ها آنجا خوب می شود .

آرزو کردم که ای کاش دکمه ای روی پیشانی ام داشتم که با فشار دادنش غیب می شدم . چرا خدا از این دکمه ها برای ما درست نکرده؟

به راستی که تاب آوردن چقدر زیباست؛ اینکه به رغم تمام سختی ها همچنان بخندی .

من همیشه یک راهی برای خوب بودن پیدا می کنم

می ترسم که بشنوم ، می ترسم که حرف بزنم ، می ترسم که به آن ها فکر کنم . ای کاش اینگونه نبودند . ساکت می مانم . کلمات را نگه می دارم و آن ها درونم را می پوشانند و مرا کنترل می کنند . حالا اینجا هستم . و می گذارم که کلمات بیرون بیایند .