بریده‌های کتاب ناگفته های صورتی

(مصر باستان) زنان در مصر باستان از برخی حقوق خاص برخوردار بودند که زنان دیگر در جوامع مشابه از آن برخوردار نبودند. برای مثال، آن‌ها می‌توانستند دارایی داشته باشند و در دادگاه از نظر قانونی با مردان برابر بودند. با این حال، مصر باستان جامعه ای تحت سلطه مردان بود و ماهیتی مرد سالار داشت. زنان نمی توانستند پستهای مهمی در دولت داشته باشند؛ زنانی هم که در دربار سلطنتی بودند موقعیت خود را از طریق رابطه با پادشاهان مرد به دست آورده بودند. بیشتر زنان جامعه مصر باستان، به طبقه دهقانان تعلق داشته و در کنار همسرانشان به کار کشاورزی مشغول بودند. زنان در غیاب شوهر یا پسرانشان، مزارع یا مشاغل را اداره می‌کردند.

ناپلئون بناپارت، ژنرالی فرانسوی و اولین امپراطور فرانسه، یکی از مشهور ترین شخصیت های تاریخ غرب است. اصلاحات فراوان ناپلئون، اثری ماندگار در نهاد های فرانسه و بسیاری از کشور های اروپای غربی برجای گذاشت. وی بیان می‌دارد : ما با زنان خیلی خوب رفتار می‌کنیم؛ اما همه چیز را خراب کرده‌ایم. ما با رساندن آنها به سطح خود کار غلطی انجام داده‌ایم. در واقع طبیعت، زن را برده ما کرده است. زن به مرد داده می‌شود تا بچه دار شود... در نتیجه زن جزو مالکیت مرد است، همچنان که درخت میوه مال باغبان است.

ظلم به زنان در دوران باستان: (یونان باستان) در قوانین آتن باستان زنان به سختی از هرگونه حقوق قانونی برخوردار بودند. آنها حق شرکت در امور قضایی و اجتماعات را نداشتند. یونانی ها معتقد بودند که انسان ها کامل ترین حیوانات و در میان انسان ها مردان از زنان کامل تر هستند زیرا مردان گرم و زنان سرد می‌باشند. همچنین ارسطو،فیلسوف مشهور یونانی، تصور می‌کرد که زنان بی نظمی و شر می آورند، کاملاً بی فایده هستند و بیش از دشمن باعث سردرگمی میشوند؛ به همین دلیل،جدا نگه داشتن آنان را از بقیه افراد جامعه بهترین ایده می دانست. فیثاغورس، ریاضی دان مطرح یونانی میگوید:((یک منشأ خوبی وجود دارد که «نظم»، «نور» و «مرد» را ایجاد کرده و یک منشأ شیطانی وجود دارد که «هرج و مرج»، «تاریکی» و «زن» را ایجاد کرده است.)) در جامعه آتن در اصطلاح حقوقی زن را «دامار» می شناختند؛ واژه ای که از ریشه ای به معنای رام کردن گرفته شده است.زنان آتنی حق مالکیت محدودی داشتند و به همین دلیل شهروند کامل به حساب نمی آمدند؛ زیرا حق شهروندی و استحقاق حقوق مدنی و سیاسی در رابطه با مالکیت و ابزار زندگی تعریف می شد و زنان حق داشتن چنین مالکیتی را نداشتند. ویل دورانت در جلد دوم تاریخ تمدن، در رابطه با یونان باستان می‌نویسد:((در ادبیات یونان، همه جا پی در پی از خطاها و زشت کاری های زنان سخن می رود. زن یونانی حق عقد قرارداد ندارد، نمی تواند بیش از مبلغ ناچیزی وام بستاند و اقامه دعوی در محکمه برایش ممکن نیست ،زنان پس از مرگ شوهر، از ارث او سهمی نمی‌برند، عقیده جاری در یونان مبنی بر این بود که نیروی توالد تنها از آن مرد است و زن جز حمل طفل و پرستاری وظیفه ای ندارد.))

پیدایش این جنبش‌ها و نگرش‌های منفی نسبت به استعمار موجب همکاری دو قدرت آمریکا و بریتانیا در راستای کنترل مستعمرات و ارائه توجیه‌های به ظاهر منطقی برای تداوم اشغال شد. در این دوران همان روند استعمار کهنه از سوی کشور‌های استعمارگر ادامه پیدا کرد با این تفاوت که از بهانه‌هایی نظیر متمدن سازی و نجات مردم علی‌الخصوص زنان این کشورها به عنوان پوشش استعمار استفاده می‌شد. با این ملاحظات تولید برخی آثار از جمله دو کتابی که توسط کاترین مایو نویسنده آمریکایی نوشته شد، به خوبی درک می‌شود. مایو کتاب "جزایر ترس :حقیقت در مورد فیلیپین" را در سال ۱۹۲۵ و کتاب "مادر هند " را در سال ۱۹۲۷ با هدف توجیه حضور استعماری بریتانیا و ایالات متحده در این دو کشور نوشت و بر مسئولیت مشترکی که آنها در قبال مردم " عقب مانده " شرقی دارند تاکید کرد و معتقد بود که باید در برابر خواسته‌های ایشان برای استقلال مقاومت کنند!

ظلم به زنان در دوران باستان: (ایران باستان) در ایران باستان، شوهر بر اموال زن ولایت داشت و زن بدون اجازه شوهر حق نداشت در اموال خودش تصرف کند. در نظام خانوادگی دوره ساسانیان وضعیت ازدواج ها در اختیار زن نبود بلکه از اختیارات و حقوق ثابت شده مردان بودند. مردان در تعدد همسر، هیچ محدودیت نداشتند و بر اساس توان مالیشان زن می گرفتند. مردانی که توان مالی و اقتصاد بالایی داشتند میتوانستند به اندازه ی یک دوره ی تسبیح، زن در حرمسرای خود داشته باشند. همچنین جامعه ایران باستان، ازدواج با محارم را به بهانه حفظ پاکی نسب و خون خانواده جایز میشمرد و ((خویزوگرس)) می نامید. آن ها معتقد بودند که ازدواج با محارم گناهان کبیره را از بین می‌برد. از یکی از ایرانیان عصر انوشیروان، چنین نقل شده است که مرد مجاز است با مادر و دختر و خواهر خود مزاوجت کند. او مثالهایی را که زرتشتیان برای تقدیس این عمل روایت کرده اند،متذکر می‌شود. از رفتارهای ناپسند عصر ساسانی قرض دادن زن خود به مردی دیگر و به عبارت دیگر ازدواج استقراضی بود. خلاصه ازدواج استقراضی چنین است که مرد حتی بدون اجازه زن خود، می‌توانست او را به ازدواج مردی دیگر در مدتی معین در آورد. فرزندانی که به وجود می آمدند به شوهر اول تعلق داشتند (هرچند از نطفه مرد دوم بود) و به عنوان نیروی کار و برده به این فرزندان نگاه می‌کردند و شوهر اول گاه آن‌ها را می فروخت. یک مرد حتی می‌توانست علی رغم میل و رضایت ((پادشاه زن)) خود او را به اشخاص تنگدستی که نیاز به زن داشتند، برای مدت معینی واگذار کند. در شرایط معاهده، زمان واگذاری، فرزندانی که از این زن در مدت قرض دادن وی تولید می‌شد، همه از قبل مورد موافقت دو طرف قرار می‌گرفت. فرزندانی که تولید می شدند، گاه به فروش می رفتند و این منبع درآمدی برای پدر بود و به عنوان نیروی کار از این فرزندان چون بردگان بهره بری می‌شد. زن و کودک و برده، درست به عنوان یک شیء بودند. در عصر ساسانی، زنان در یک نظام طبقاتی شدید به سر می بردند. برای نمونه در خانواده اشراف دو طبقه از زنان شوهردار با عناوین ((پادشاه زن)) و ((چکرزن)) وجود داشت. پادشاه زن، زنی بود که مقام اول را داشت و از لحاظ نسب و جایگاه خانوادگی، هم طبقه همسر خود و کدبانوی منزل محسوب میشد؛ اما چکرزن در نقطه مقابل پادشاه زن بود. او از خانواده پایین‌تر و فقیرتر بود که بیشتر خدمت کاری میکرد و به پادشاه زن یاری می‌رساند. شوهر وظیفه نداشت که مانند پادشاه زن، چکرزن خود را تا آخر عمرش نگه داری کند و یا فرزندان دختر او را در خانه بپذیرد.

بررسی تاریخچه اقوام مختلف نشان می دهد که این مسئله[نگاه ابزاری و تحقیرآمیز به زنان]، محدود به منطقه و جغرافیای خاصی نبوده و....

فریدریش نیچه، دانشمند، فیلسوف و منتقد فرهنگ کلاسیک آلمانی است که به یکی از تأثیرگذارترین متفکران مدرن تبدیل شد. وی این چنین توصیه می‌کند که: به دیدن زنها می روید؟ شلاق را فراموش نکنید!

فیثاغورس، ریاضی دان مطرح یونانی می گوید: یک منشأ خوبی وجود دارد که «نظم»، «نور» و «مرد» را ایجاد کرده و یک منشأ شیطانی وجود دارد که «هرج و مرج»، «تاریکی» و «زن» را ایجاد کرده است.

ارسطو، فیلسوف مشهوری یونانی، تصور می کرد که زنان بی نظمی و شر می آورند، کاملاً بی فایده هستند و بیش از دشمن باعث سردرگمی می شوند؛ به همین دلیل، جدا نگه داشتن آنان را از بقیه افراد جامعه بهترین ایده می دانست.

آرتور شوپنهاور، فیلسوفی آلمانی است که نوشته های او بعدها بر فلسفه وجودی و روان شناسی فرویدی تأثیر گذاشت. وی بیان می دارد: زنان دقیقاً مناسب هستند تا پرستار و معلم کودکی ما باشند؛ زیرا خودشان خام، احمق و کوته بین اند. در یک کلام بچه های بزرگی هستند که تمام عمرشان همین گونه اند؛ نوعی مرحله میانی بین کودک و مرد؛ انسان واقعی «مرد» است... فقط عقل مردی که از میل جنسی تیره شده باشد می‌تواند جنس کوتاه قد، شانه باریک، باسن پهن و پاکوتاه را یک جنس زیبا بنامد... به طور مناسب تر... زنان را باید جنس غیر زیبایی نامید.

ظلم به زن در دوران باستان: (روم باستان) نگاه تحقیرآمیز و منفی به زن به اندازه تاریخ باستان قدمت دارد. ظلم به زنان در طول تاریخ روم فراگیر بوده است. در جامعه اولیه روم، زن دارایی شوهر تلقی می شد،بنابراین تحت کنترل او بود. طبق قوانین اولیه روم،مرد می توانست همسرش را به خاطر خطاهایی که توسط زن انجام می گرفت و باعث خدشه دار شدن آبرو و یا تضعیف حقوق مالکیت مرد می شد، او را کتک بزند، طلاق دهد یا حتی به قتل برساند. در دوران امپراتوری روم، ضرب و شتم، طلاق و قتل از حقوق اختصاصی مرد سرپرست خانواده بود. زنان تنها در صورت خشونت بیش از حد مجاز به طلاق از شوهران خود بودند. این حق نیز محدود به طبقات بالا بود. زنان در طبقات پایین نمی توانستند شوهران بدسرپرست خود را طلاق دهند، هر چقدر هم که آزار و اذیت بیش از حد صورت گرفته باشد. تمدن روم به شدت جنسیت گرا بود و زنان را تا حد زیادی مورد بی مهری قرار می داد. آنها قوانینی را تصویب کرده بودند که حق یک زن را برای دفاع از خود در دادگاه محدود می کرد. اگر زن شوهردار با مردی غیر از شوهرش در رختخواب پیدا می شد، زنا محسوب میشد؛ با این حال اگر مردی همین کار را می کرد، بی گناه اعلام می شد. وقتی یک خانم به عقد همسرش در می آمد، تمام چیزی که به خودش تعلق داشت به عنوان جهیزیه متعلق به همسرش می شد. زنان رومی موقعیتی همتراز با جایگاه کودکان داشتند و فقط کمی بالاتر از جایگاه بردگان بودند،آنها در طول زندگی تحت کنترل مردان قرار داشتند و اغلب قربانی خشونت جنسی می شدند.