(مصر باستان) زنان در مصر باستان از برخی حقوق خاص برخوردار بودند که زنان دیگر در جوامع مشابه از آن برخوردار نبودند. برای مثال، آن‌ها می‌توانستند دارایی داشته باشند و در دادگاه از نظر قانونی با مردان برابر بودند. با این حال، مصر باستان جامعه ای تحت سلطه مردان بود و ماهیتی مرد سالار داشت. زنان نمی توانستند پستهای مهمی در دولت داشته باشند؛ زنانی هم که در دربار سلطنتی بودند موقعیت خود را از طریق رابطه با پادشاهان مرد به دست آورده بودند. بیشتر زنان جامعه مصر باستان، به طبقه دهقانان تعلق داشته و در کنار همسرانشان به کار کشاورزی مشغول بودند. زنان در غیاب شوهر یا پسرانشان، مزارع یا مشاغل را اداره می‌کردند.

ناپلئون بناپارت، ژنرالی فرانسوی و اولین امپراطور فرانسه، یکی از مشهور ترین شخصیت های تاریخ غرب است. اصلاحات فراوان ناپلئون، اثری ماندگار در نهاد های فرانسه و بسیاری از کشور های اروپای غربی برجای گذاشت. وی بیان می‌دارد : ما با زنان خیلی خوب رفتار می‌کنیم؛ اما همه چیز را خراب کرده‌ایم. ما با رساندن آنها به سطح خود کار غلطی انجام داده‌ایم. در واقع طبیعت، زن را برده ما کرده است. زن به مرد داده می‌شود تا بچه دار شود... در نتیجه زن جزو مالکیت مرد است، همچنان که درخت میوه مال باغبان است.

ظلم به زنان در دوران باستان: (یونان باستان) در قوانین آتن باستان زنان به سختی از هرگونه حقوق قانونی برخوردار بودند. آنها حق شرکت در امور قضایی و اجتماعات را نداشتند. یونانی ها معتقد بودند که انسان ها کامل ترین حیوانات و در میان انسان ها مردان از زنان کامل تر هستند زیرا مردان گرم و زنان سرد می‌باشند. همچنین ارسطو،فیلسوف مشهور یونانی، تصور می‌کرد که زنان بی نظمی و شر می آورند، کاملاً بی فایده هستند و بیش از دشمن باعث سردرگمی میشوند؛ به همین دلیل،جدا نگه داشتن آنان را از بقیه افراد جامعه بهترین ایده می دانست. فیثاغورس، ریاضی دان مطرح یونانی میگوید:((یک منشأ خوبی وجود دارد که «نظم»، «نور» و «مرد» را ایجاد کرده و یک منشأ شیطانی وجود دارد که «هرج و مرج»، «تاریکی» و «زن» را ایجاد کرده است.)) در جامعه آتن در اصطلاح حقوقی زن را «دامار» می شناختند؛ واژه ای که از ریشه ای به معنای رام کردن گرفته شده است.زنان آتنی حق مالکیت محدودی داشتند و به همین دلیل شهروند کامل به حساب نمی آمدند؛ زیرا حق شهروندی و استحقاق حقوق مدنی و سیاسی در رابطه با مالکیت و ابزار زندگی تعریف می شد و زنان حق داشتن چنین مالکیتی را نداشتند. ویل دورانت در جلد دوم تاریخ تمدن، در رابطه با یونان باستان می‌نویسد:((در ادبیات یونان، همه جا پی در پی از خطاها و زشت کاری های زنان سخن می رود. زن یونانی حق عقد قرارداد ندارد، نمی تواند بیش از مبلغ ناچیزی وام بستاند و اقامه دعوی در محکمه برایش ممکن نیست ،زنان پس از مرگ شوهر، از ارث او سهمی نمی‌برند، عقیده جاری در یونان مبنی بر این بود که نیروی توالد تنها از آن مرد است و زن جز حمل طفل و پرستاری وظیفه ای ندارد.))

پیدایش این جنبش‌ها و نگرش‌های منفی نسبت به استعمار موجب همکاری دو قدرت آمریکا و بریتانیا در راستای کنترل مستعمرات و ارائه توجیه‌های به ظاهر منطقی برای تداوم اشغال شد. در این دوران همان روند استعمار کهنه از سوی کشور‌های استعمارگر ادامه پیدا کرد با این تفاوت که از بهانه‌هایی نظیر متمدن سازی و نجات مردم علی‌الخصوص زنان این کشورها به عنوان پوشش استعمار استفاده می‌شد. با این ملاحظات تولید برخی آثار از جمله دو کتابی که توسط کاترین مایو نویسنده آمریکایی نوشته شد، به خوبی درک می‌شود. مایو کتاب "جزایر ترس :حقیقت در مورد فیلیپین" را در سال ۱۹۲۵ و کتاب "مادر هند " را در سال ۱۹۲۷ با هدف توجیه حضور استعماری بریتانیا و ایالات متحده در این دو کشور نوشت و بر مسئولیت مشترکی که آنها در قبال مردم " عقب مانده " شرقی دارند تاکید کرد و معتقد بود که باید در برابر خواسته‌های ایشان برای استقلال مقاومت کنند!