بریده‌های کتاب چشم هایش

گویند:مگو سعدی،چندین سخن از عشق می‌گویم و بعد از من گویند به دوران ها

هر درختی ثمری دارد و هر کس هنری من بی چاره ی بی مایه تهی دست چو بید

گویند: مگو سعدی،چندین سخن از عشق میگویم و بعد از من گویند به دوران ها 🩵

و می‌دانید یعنی چه، که این همه بدبختی در دل کسی قلنبه شود و مفری پیدا نکند؟

هر لذتی وقتی دوام پیدا کرد، زجر و مصیبت است.

هنرمند واقعی آن کسی است که شخصیت خود را در هنرش کوفته و آمیخته باشد. بنابراین هنرمند در وهلهٔ اول باید انسان باشد.

روزهایی که امید دیدار او را نداشتم، دلم خالی بود. نمی‌دانستم چگونه وقت خود را پر کنم. هر آن منتظرش بودم. در خیابان هایی که هرگز در آن آمد و شد نداشت، در ساعاتی که صریحاً می‌دانستم مشغول کار است. در خانه هایی که اصلا صاحبان آنها را نمی‌شناخت، همیشه منتظرش بودم و معجزه ها پهلوی خودم تصور میکردم تا به این نتیجه منتهی شود که من به دیدار او نائل میگردم.

گذشتهٔ من، عوالمی که به سرم آمده، حوادثی که برایم رخ داده، همه جا مانند سایهٔ من همراه من است و من هرگز نتوانسته ام آن را از خودم برانم.

چشم های تو به من جرأت دادند...

بعضی چیز هار را نمیشود گفت. بعضی چیزها را احساس می‌کنید. رگ و پی شما را می‌تراشد، دل شما را آب می‌کند، اما وقتی می‌خواهید بیان کنید می‌بینید که بی رنگ و جلاست. مانند تابلوییست که شاگردی از روی کار استاد ساخته باشد. عیناً همان تابلوست، اما آن روح، آن چیزی که دل شمارا می‌فشارد، در آن نیست.

نمی‌دانید وقتی شوق ایجاد و آفرینش در شما هست اما استعداد و پشتکار ندارید، چطور یأس و ناامیدی در لابلای وجود شما می خزد و دنبال لانه می‌گردد.

می‌دانید آتشی که زیر خاکستر می‌ماند چه دوام و ثباتی دارد؟ عشق پنهانی، عشقی که انسان جرأت نمی‌کند هرگز با هیچکس دربارهٔ آن گفتگو کند، به زبان بیاورد، به هر دلیلی که بخواهید ـ از نظر قیود اجتماعی، از نظر طبقاتی، به سبب اینکه معشوق ادراک نمی‌کند و به هر علت دیگری آن عشق است که درون آدم را می‌خورد و می‌سوزاند و آخرش مانند نقرهٔ گداخته شفاف و صیقلی می‌شود.

من دیگر چیزی ندارم به شما بگویم. تازه هم هیچ چیز به شما نگفته ام. آنچه درون مرا می‌کاود و می‌خورد، هنوز هم گفته نشده. اگر من می‌توانستم آنچه را که درون مرا می‌سوزاند بیان کنم، آن وقت شاعر می‌شدم، نویسنده، نقاش و هنرمند بودم و حال نیستم.

«چشم هایش مثل دریایی بود که هرچه بیشتر به آن خیره می شدی، بیشتر در عمقش غرق می شدی و هیچ راه بازگشتی نداشتی .»

مثل اینکه استاد میخواست بگوید : چه شیرین است ، چه شیرین میتوانست باشد. حیف که ما تلخی ان را چشیدیم...