بریده‌های کتاب اولکر آبلا

آدم هر از گاهی تظاهر به شادی می‌کند با خودش می‌گوید نمیخواهم کسی برایم دلسوزی کند یا بخاطر من ناراحت شود بگذار قوی بنظر برسم. من هر وقت آدم خیلی شاد و سرحالی میبینم بدجوری دلم میسوزد. می‌گویم آخ... خیلی درد کشیده

حتی خیلی زن‌هایی که بچه‌دار می‌شوند برای فراموش کردن دردشان است.اما وابستگی با پاره شدن بند ناف تمام نمی‌شود‌.تو می‌مانی و دردی که به دردهایت اضافه کرده‌ای

خوبی کردن انسان جماعت حتما تاوان دارد.حتی آن که چیزی ازت نخواهد،انگار موظف است حتما نصیحتت کند؛یک لیوان چایی که داد دستت،آرامشت را برهم می‌زند.بله خب،اگر من خطا نکنم مردم چطوری ثابت کنند در زندگی خودشان بی عیب و ایراد است؟

نمی‌گویم دردم با قرص تسکین می‌یابد،اما انگار قرص‌ها گوشه‌های تیز و فرورونده‌ی زندگی‌ام را سمباده می‌کشند.

از به دنیا آوردنش خیلی پشیمانم. شنیده‌اید که بعضی آدم‌ها موقع خودکشی به خودشان سنگ می‌بندند که احتمال نجاتشان از غرق‌شدگی وجود نداشته باشد؟ زایمان که کردی بچه می‌شود همان سنگ. آن بیچاره را همراه خودت پرت می‌کنی توی زندگی. اگر کسی به قصد کشتنت دنبالت باشد با همان سنگ توی بغلت فرار می‌کنی و شانسی برای نجات‌یافتن از زندگی پیدا نمی‌کنی.

همه تلویزیون یکدیگریم. هیچ کس واقعا نمی‌خواهد با طرف مقابلش حرف بزند. فقط همدیگر را تماشا می کنیم و نظر می‌دهیم.اگر نپسندیم کانال را عوض میکنیم.