بریده‌ کتاب‌های مه زاد؛ آخرین امپراطوری

یه آدم باهوش محکم‌ترین ضربه‌اش رو در انتهای مبارزه وارد می‌کنه... یعنی زمانی که حریفش در ضعیف‌ترین وضعیته.

وقتی تنها هستی، هیچ‌کس نمی‌تونه بهت خیانت کنه.

اگر بشریت برای همیشه ستیزه‌شان با هم را کنار می‌گذاشتند و به هم ملحق می‌شدند، به چه شگفتی هایی می‌شد رسید و به چه پیشرفتی می‌شد دست پیدا کرد؟ به گمانم، این رؤیا حتی برای امید داشتن هم بیش از حد زیادی‌ست. یک امپراتوری واحد و متحد از انسان؟ هرگز اتفاق نخواهد افتاد.

_به‌نظرم اعتقاد صرفا چیزی برای روزگار خوش و روزهای درخشان نیست. اعتماد و ایمان رو اگه بعد از شکست ادامه ندی، به چه دردی می‌خوره؟

«تو نمی‌تونی از دوست داشتن کسی فقط به خاطر اینکه بهت آسیب رسونده، دست بکشی. اگه می‌تونستی، مسلماً مسائل راحت‌تر می شدند.»

_بهترین دروغ‌گوها اون‌هایی‌اند که اغلب اوقات حقیقت رو می‌گن.

انسان میتونه واکنش‌های عجیبی نشون بده. باورهای ما اغلب زمانی که باید بسیار ضعیف بشن، در قوی‌ترین حالت خود قرار می‌گیرن. این ماهیت امید هست. Men are more resilient than that, I think. Our belief is often strongest when it should be weakest. That is the nature of hope.

کلسیر می‌گفت که او فقط برای اینکه تا حد امکان بتواند از دنیا لذت ببرد، این‌قدر لبخند می‌زد...برای اینکه از لحظات اندک شادی که در آخرین امپراطوری به ندرت پیش می‌آمد، نهایت لذت را ببرد. Kelsier said that he smiled so much because he felt he needed to take what joy he could in the world—to relish the moments of happiness that seemed so infrequent in the Final Empire.