بریده‌های کتاب مادام مینگ و ده بچه ی نداشته اش

آدم های گرانمایه بدون هیچ نسبت فامیلی خودشون رو صمیمی نشون میدن؛ آدم های سخیف بدون هیچ دوستی ای خودشون رو فامیل نشون میدن.

مهربانی کن اما انتظار قدرشناسی نداشته باش.

نه خیلی گوشه گیر، نه ارتباط بیش از حد؛ تعادل انتخاب آدم عاقله.

اون کسی که کوه رو جابه جا میکنه، با برداشتن سنگ های کوچیک شروع میکنه.

شادی توی همه چیز پنهان میشه، فقط باید بتونی اون رو بیرون بکشی.

هر روز ظهر برنامه را گوش می‌کنم. استادانه، موجز، غنی از خویشتن‌داری، خسیس در استفاده از کلمات، طوری‌که آدم تصور می‌کند از ارائه‌ی فضل و دانشش طفره می‌رود؛ بااین‌همه برایم قسم خورد که چندین بار هر چیزی به زبانش آمده گفته است. در مواردی که بر حسب اتفاق زیاد حرف بزند، برایش نامه می‌فرستم. کسی که حسنی می‌کارد نباید فراموش کند که اغلب آن را آب بدهد.

صداقت خلاف بصیرت است! برای رسیدن به هماهنگی بین خود و دیگران، باید افکار را بررسی کرد، تصفیه کرد، بعضی‌ها را پس زد. حقیقت یک هدف نمی‌سازد، فایده‌ای ندارد مگر این‌که خدمت کند؛ بنابراین اغلب اوقات ترمز می‌کند؛ بدتر از آن این‌که نابود می‌کند.

انسان والا بدون رابطه‌ی خویشاوندی خود را دوست نشان می‌دهد؛ انسان پست بدون دوستی خود را فامیل نشان می‌دهد.

«عاقل آرام و آسوده است؛ انسانی که کمتر زیر بار نگرانی خرد می‌شود»

«چرا مردم حقیقت را تحمل نمی‌کنند؟ اول، به‌خاطر این‌که حقیقت آن‌ها را سرخورده می‌کند. دوم، به‌خاطر این‌که حقیقت معمولاً سودی ندارد. سوم، به‌خاطر این‌که حقیقت چندان ظاهر درستی ندارد؛ دروغ‌ها اغلب راحت‌تر سرهم‌بندی می‌شوند. چهارم، چون‌ که حقیقت آزاردهنده است. من نمی‌خواهم که تو جنگ راه بیندازی درحالی‌ که فکر می‌کنی صلح را گسترش می‌دهی.» «مامان، چه‌کار کنم؟ دروغ بگویم؟» «نه، سکوت کن. سکوت دوستی است که هرگز خیانت نمی‌کند.».

انجام یک عمل قابل‌توجه بهتر از مورد توجه قرار گرفتن است.

متوجه شدم که سال‌ها است در برابر تعهد از خود مقاومت نشان می‌دادم، با یک فعالیت آبرومند از خودم در برابر کشف درونم محافظت می‌کردم. جابه‌جا شدن‌هایم تضمین می‌کرد که ردّ خودم را گم کنم. هر مأموریت کاری موجب فراموشیِ وجود پیشینم می‌شد، و عناصر جدید و ناشناخته‌ای برای جایگزین کردن آن پیشنهاد می‌داد؛ به‌نفع شرایط جدید فقط با مشکلات خارجی‌ام مقابله می‌کردم، و نه هرگز با درون. توهم کارمندان همیشه مسافر...

تجربه مثل شمعی است که فقط کسی که آن را در دست گرفته، روشن می‌کند.

سرنوشت ما نباید محدود به واقعیت شود بلکه باید با رؤیاها، با خیالات غنی شود، خیالاتی که اگر چیزی در خود ندارند، شاهدی هستند بر سرزندگی روح.

اگردرسن جاافتادگی هنوز سرزنش می شوید،دیگر جای امیدواری نیست.

تصور می‌کنیم که کم‌یاب هستیم درحالی‌که از یک قالب درست می‌شویم؟ شبیه به‌هم هستیم، حتی در ادعای منحصربه‌فرد بودنمان شبیه به‌هم هستیم... اگر این‌ها امروز قابل‌تعویض هستند، فردا، به محض این‌که کودکی انتخاب‌شان کند، از هم متفاوت می‌شوند، سرشار از عشق، سرنوشتی برایشان حک می‌شود، با تجربه از هم متمایز می‌شوند. این تخیل است که متمایز می‌کند، تخیل از ابتذال و تکرار و یکنواختی جلوگیری می‌کند. در سرنوشت اسباب‌بازی‌ها سرنوشت انسان‌ها را پیدا می‌کردم: تنها تخیل است که با تولید خیالات و سعی در ایجاد رؤیاها، انسان‌های بدیع و خلّاق می‌سازد؛ بدون آن، ما به هم نزدیک‌ایم، زیادی نزدیک، مشابه، دمرافتاده روی همدیگر در صندوق‌های واقعیت.

به‌جای شکایت از تاریکی، بهتر است چراغی روشن کنیم.

هرچه بیشتر خاموش می‌ماند، بیشتر زن‌ها را مجذوب می‌کرد؛ هرچه بیشتر خاموش می‌ماند، بیشتر عمق پیدا می‌کرد؛ هرچه بیشتر خاموش می‌ماند، کارفرماهایش بیشتر به قابلیت‌هایش پی می‌بردند. بالاخره مردم می‌توانستند امیدهایشان را در او پرتوافکنی کنند.

داشتن ویژگی‌های منفی و اصلاح نکردن آن، عیب است. داشیا به ما ثابت کرد که کمال‌پذیر است. او دلبسته‌ی مبارزه با شخصیت خودش بود تا علیه شبح خانم مائو. عاقل علت دیوانگی‌هایش را خود کشف می‌کند؛ دیوانه بقیه را به‌خاطرش متهم می‌کند.

«دخترم، اگر انسان شایسته‌ای را دیدی سعی کن شبیه او شوی؛ اگر انسان حقیری را دیدی دنبال نقص‌هایش در خودت بگرد.»