بریده‌ کتاب‌های تاریخ بیهقی: با معنی واژه ها و شرح بیتها و جمله های دشوار و امثال و حکم و برخی نکته های دستوری و ادبی

آنچه گفته‌اند که غمناکان را شراب باید خورد تا تفتِ غم بنشاند،بزرگ‌غلطی است؛ بلی در حال بنشاند و کمتر گرداند، اما چون شراب دریافت و بخفتند، خماری منکر آرد که بیدار شوند و دو سه روز بدارد.

و احمق کسی باشد که دل در این گیتیِ غدّارِ فریفتگار بندد و نعمت و جاه و ولایتِ او را به هیچ چیز شمرَد.

جهان خوردم و کارها راندم و عاقبتِ کارِ آدمی مرگ است. اگر امروز اَجَل رسیده است، کس باز نتواند داشت که بر دار کشند یا جز دار_که بزرگ‌تر از حسینِ علی نیَم.

چون دوستی زشت کند، چه چاره از بازگفتن؟

و بوسَهل و غیرِ بوسَهل در این کیستند؟_ که حسنک عاقبت تهوّر و تعدّیِ خود کشید.

هیچ چیز نیست که به خواندن نیرزد: که آخر هیچ حکایت از نکته‌ای که به کار آید خالی نباشد

"... و این جهان گذرنده را خلود نیست و همه بر کاروانگاهیم و پس یکدیگر می‌رویم و هیچ‌کس را این‌جا مقام نخواهد بود، چنان باید زیست که پس از مرگ دعای نیک کنند."

مردمان بزرگ نام به آن گرفتند که چون بر دشمن دست یافتند، نیکویی کردند: که آن نیکویی بزرگ‌تر از استخفاف باشد.

و چنین نومید نباید بود_ که بهبود ممکن باشد.

خواجه بزرگ روی به حَسَنَک کرد و گفت ((خواجه چون می‌باشد و روزگار چه‌گونه می‌گذارَد؟)) گفت ((جای شکر است.)) خواجه گفت((دل شکسته نباید داشت_که چنین حال‌ها مردان را پیش آید. فرمان‌برداری باید نمود به هر آنچه خداوند فرماید_ که تا جان در تن است، امیدِ صدهزار راحت است و فَرَج است.))

پس از آن خود فراخ تر که آورده بودند سر و روی او را بپوشانیدند.پس آواز دادند اورا که بدو.دم نزد و از ایشان نیندیشید.هرکس گفتند:شرم ندارید مرد را که می بکشید به دو برید؟سواران تاختند و آن شور بنشاندند و حسنک را سوی دار بردند و به جایگاه رسانیدند،بر مرکبی که هرگز ننشسته بود...