بریده‌های کتاب کلاف سردرگم

مارگرت عاشق زیبایی بود، چیزی که در زندگی خودش خیلی کم یافت میشد.

_ نگران نباش. همیشه فردا از راه می‌رسد. _ نمیخواهم، میترسم که فردا از راه برسد! اولین شب زندگی‌اش بود که با گریه خوابش برد.

انگار که مرگ هم، مثل زندگی، او را فراموش کرده بود.

آدم هرچقدر هم که میخواست، نمی‌توانست موقع بهار افسرده باشد.

تا وقتی از این کمدی‌ها توی زندگی هست، کی دلش می‌خواهد بمیرد؟

آدم هرچقدر هم که میخواست، نمی‌توانست موقع بهار افسرده باشد.

از شب‌هایی که باد نمی‌آید، متنفرم. انگار همه چیز مرده. همیشه وقتی یک بادی می‌آید، ده‌برابر بیشتر احساس سرزندگی می‌کنم.

مارگرت می‌دانست که ممکن است احمق و بی‌اهمیت باشد، مثل بچه‌ها رفتار کند و کسی به او احتیاجی نداشته باشد، ولی دلیل نمی‌شد کس دیگری اینها را در رویش بکوبد. او هیچ وقت آزارش حتی به یک مورچه هم نرسیده بود. چرا او را به حال خودش نمیگذاشتند؟

گی سعی کرد بخندد، ولی دید نمی‌تواند. او که همیشه آماده‌ی خندیدن بود نمی‌توانست بخندد. درد ناشناخته‌ی هراسناکی در قلبش خانه کرده بود که نباید می‌گذاشت کسی آن را ببیند. پ.ن: ((((: