بریده‌های کتاب کلاف سردرگم

آدم هرچقدر هم که میخواست، نمی‌توانست موقع بهار افسرده باشد.

از شب‌هایی که باد نمی‌آید، متنفرم. انگار همه چیز مرده. همیشه وقتی یک بادی می‌آید، ده‌برابر بیشتر احساس سرزندگی می‌کنم.

مارگرت می‌دانست که ممکن است احمق و بی‌اهمیت باشد، مثل بچه‌ها رفتار کند و کسی به او احتیاجی نداشته باشد، ولی دلیل نمی‌شد کس دیگری اینها را در رویش بکوبد. او هیچ وقت آزارش حتی به یک مورچه هم نرسیده بود. چرا او را به حال خودش نمیگذاشتند؟

گی سعی کرد بخندد، ولی دید نمی‌تواند. او که همیشه آماده‌ی خندیدن بود نمی‌توانست بخندد. درد ناشناخته‌ی هراسناکی در قلبش خانه کرده بود که نباید می‌گذاشت کسی آن را ببیند. پ.ن: ((((:

در مجموع آنها آن‌قدر که گی جوان و حساس فکر می‌کرد، راجع به او فکر نمی‌کردند و حرف نمی‌زدند. آنها هم باید به زندگی خودشان می‌رسیدند و برای عشق‌ها و نفرت‌ها و جاه‌طلبی‌های خودشان برنامه می‌ریختند و بار خودشان را به دوش می‌کشیدند.

باز خداراشکر، عشق و عاشقی از مد نمی افتد.

مارگرت عاشق زیبایی بود، چیزی که در زندگی خودش خیلی کم یافت میشد.

_ نگران نباش. همیشه فردا از راه می‌رسد. _ نمیخواهم، میترسم که فردا از راه برسد! اولین شب زندگی‌اش بود که با گریه خوابش برد.

انگار که مرگ هم، مثل زندگی، او را فراموش کرده بود.

تا وقتی از این کمدی‌ها توی زندگی هست، کی دلش می‌خواهد بمیرد؟