بریده‌ کتاب‌های حمید باکری به روایت همسر شهید

کفش‌هایم را کندم؛ چادرم را سفت گرفتم و زدم به آب. آنهایی که آنجا بودند، لابد فکر کردند دیوانه شده‌ام. آب تا زانوهایم می‌رسید اما من می‌دویدم. می‌ترسیدم کسی پشت سر من بیاید و بخواهد مرا بگیرد و برگرداند.

«آن موقع‌ها، شما یادتان نمی‌آید، مد بود که هر کس مذهبی است لباسش نامرتب و چروک باشد؛ موهایش یکی به شرق یکی به غرب... یعنی که به ظواهر دنیا بی‌اعتنا هستند، اما حمید نه. خیلی خوش‌لباس بود؛ خیلی تمیز. پوتین‌هایش واکس‌‌زده؛ موها مرتب و شانه کرده؛ قد بلند. به چشمم خوشگل‌ترین پاسدار روی زمین بود. خودم موها و ریش‌هایش را کوتاه می‌کردم و همیشه هم خراب می‌شد، اما موهایش آنقدر چین‌وشکن داشت که هرچه من خرابکاری می‌کردم معلوم نمی‌شد. خودش هم چیزی نمی‌گفت. نگاهی توی آیینه می‌انداخت؛ دستش را می‌برد لای موهایش و می‌گفت تو بهترین آرایشگر دنیایی.»

دلش نمی‌خواست برود. دلش می‌خواست همین‌جا بماند، برای همیشه. وقتی کفش‌هایش را کند و زد به آب، قلبش از این فکر به تپش افتاده بود. از این فکر که راه بسته است؛ کسی نمی‌تواند پشت سرش بیاید و او همان‌جا می‌ماند. حالا و همیشه.

وقتی به ارومیه رسیدیم، تازه فهمیدم جنازه‌ای در کار نیست. بدنش مفقود بود. من همیشه از روزی که باید با جنازهٔ حمید روبه‌رو می‌شدم، می‌ترسیدم. حس می‌کردم دیدن چنین منظره‌ای خارج از طاقت من است و حمید خودش انگار این را می‌دانست.