بریده‌های کتاب اگر شبی از شب های زمستان مسافری

می‌گفت نویسنده یک کتاب، شخصیتی جعلی است و نویسنده واقعی، او را اختراع می‌کند تا از او نویسنده‌ای برای کتاب‌هایش بسازد.

زندگی چیزی نیست مگر تبادل بوها.

در محدوده‌ی عمل نوشتن است که عظمت نانوشته خوانده می‌شود.

من از آن آدم‌هایی هستم که نگاه‌ها را به خود نمی‌کشد، حضوری ناشناس بر زمینه‌ای ناشناس‌تر...

آن‌چنان عادت به نخواندن پیدا کرده‌ام که حتی نوشته‌هایی هم که برحسب اتفاق به دستم می‌افتد، نمی‌خوانم. آسان نیست: از بچگی یاد می‌گیریم که بخوانیم. و تمام زندگی، بنده‌ی همه‌ی چیزهایی می‌شویم که نوشته‌اند و به دستمان می‌افتد. شاید برای شروع به این‌که یاد بگیرم چگونه نخوانم، کوشش کردم، اما حالا برایم طبیعی شده. رازش در این است که از نگاه کردن به کلمات نوشته شده احتراز نکنیم: برعکس، باید به آن‌ها خیره شد تا جایی که محو شوند.

در کنار در آهنی همان گورکنی را دیدم که در کافه ستاره‌ی سوئد دیده بودم. او در را باز کرد. به او گفتم: - دنبال آقای کودرر می‌گردم. او جواب داد: - آقای کودرر نداریم. اما چون گورستان خانه‌ی کسانی است که وجود ندارند، داخل شوید.

از نظر او ادبیات فقط به خاطر قدرتی که در قبولاندن کذب دارد، دارای ارزش است و واقعیت خود را نیز در این کذب پیدا می‌کند. پس جعل، به عنوان کذب یک کذب دیگر، در واقع حقیقتی است به توان دو.

دنیای کسانی که حرفه‌شان کتاب است همیشه پرجمعیت است و تمایل دارد که خود را با خواننده‌ها وفق دهد و به وضوح خواننده‌ها هم بیش از پیش هستند. اما به نظر می‌رسد تعداد اشخاصی که برای تهیه‌ی کتاب‌های دیگر از کتاب استفاده می‌کنند در حال رشد است و بیش از تعداد کسانی است که کتاب‌ها را برای خواندن دوست دارند.

در زمان‌های قدیم روایت‌ها فقط دو نوع پایان داشتند: قهرمان زن و قهرمان مرد وقتی از تمام آزمایش‌ها بیرون می‌آمدند یا با هم عروسی می‌کردند یا این که می‌مردند. نهایتی که تمام روایت‌ها را به خود می‌کشد دو صورت دارد: یا ادامه‌اش در زندگی است و یا ناگزیر، مرگ است.

احساس کردم خوشحالم و با دیگران و دنیا و خودم هماهنگم. مدت‌ها بود که این حس را احساس نکرده بودم (نمی‌خواهم کلامی به اشتباه بگویم -حس می‌کردم -و یا اگر بخواهم بهتر بگویم -که با ناهماهنگی دیگران، دنیا و خودم هماهنگ هستم.)

حس کردم با حرف‌های او موافقم، اما نگذاشتم این را بفهمد.

برایم تشریح کرد که مهارت ژاپنی‌ها در تقلید کامل از غربی‌ها به ادبیات هم رسیده.

انگار در این کاخ درها فقط به درد خارج شدن می‌خوردند و نه هرگز برای ورود.

و خواندن تنها حرکتِ ممکنِ زندگی است...