بریده‌های کتاب قصر سرخ

هر سال تو روز به دنیا اومدنم منو اینجا احضار و جلوی مقامات سرزنشم میکنین هیچ وقت نمی تونم این روز رو تو آرامش بگذرونم. من پسر شمام ولی.... مکثی کرد تا خودش را آرام کند: ولی هرکاری هم یکنم نمی‌تونم راضی و خوشحالتون کنم یه پدر چطور میتونه انقدر از تنها پسرش نفرت داشته باشه و تحقیرش کنه؟

" کسایی که دوستشون داری باعث می‌شن یه زندگیِ مزخرف ارزش پیدا کنه. "

من هیچوقت عاشق نمی‌شوم، مگر اینکه اول کسی عاشقم شود و مرا بیشتر از همه دوست داشته باشد. اگر نمی‌توانستم اول باشم، هیچ‌چیزی نبودم.

وقتش که شد تو مراقب من باش و منم‌ همیشه مراقب تو خواهم بود.

ما اتفاقات خیلی زیادی رو با هم تحمل کردیم، اون موقع ولم نکردی حالا هم ولم نكن. _ نمیکنم. هر چی هم که بشه ولت نمی کنم.

دلم نمی‌خواست دختری باشم که به خاطر ترس از افکار دیگران از انجام دادن کار درست واهمه دارد.

همان طور که من همیشه مواظب او بودم ، او هم مواظب من خواهد بود

رویات رو از دست دادی. آینده‌ات رو از دست دادی. تو خودت رو از دست دادی، این همه چیز رو واسه چی از دست دادی؟

"کسایی که دوستشون داری باعث می‌شن یه زندگی مزخرف ارزش پیدا کنه."

دلم می‌خواست دوست داشته باشم و دوست داشته شوم. دلم می‌خواست شناخته شوم. دلم می‌خواست درک و پذیرفته شوم. و بودن با اوجین باعث نفوذ سایه‌هایی ناخواسته به درونم شد، تصاویری از تحسین شدم مثل داستان‌های عاشقانه‌ای که در کتابخانه‌ی شخصی جیون وجود داشتند، چه حسی می‌توانست داشته باشد؟

پدرها وحشتناک بودند. من می‌دانستم که در برابر مرگ و میر و بیمارانی که فریاد می‌کشند به خودم مسلط باشم اما با یک کلام تند از جانب پدرم تبدیل به یک بچه‌ی ضعیف و زودرنج می‌شدم. نمی‌دانستم که چطور در مقابل او جلوی گریه‌ام را بگیرم – گریه‌ای که باعث لرزش شدید و تلاشم برای حرف زدن می‌شد – اهمیتی هم نداشت که او چقدر از دیدن همه‌ی این‌ها خشمگین و رنجیده می‌شد. خیلی دلم می‌خواست که مورد تایید و قبولش باشم. و من از این احساس متنفر بودم. دلم می‌خواست این حس دست از سرم بردارد.

" وقتش که شد تو مراقب من باش. و منم همیشه مراقب تو خواهم بود."

"حتما تو زندگی قبلیت یه ژنرال بودی. اونم کله‌شق‌ترین و حرص‌درآرترینش."

"اگه وارد قصر شی یا می‌میری یا زنده می‌مونی و تبدیل به یکی از هیولاهای داخل اون دیوارا می‌شی."

ولیعهد زمزمه کرد:"امروز سالگرد تولدمه آباماما." "هر سال تو روز به دنیا اومدنم منو اینجا احضار و جلوی مقامات سرزنشم می‌کنین. هیچ‌وقت نمی‌تونم این روز رو تو آرامش بگذرونم. من پسر شمام ولی... ولی هرکاری هم بکنم نمی‌تونم راضی و خوشحالتون کنم. یه پدر چطور می‌تونه انقدر از تنها پسرش نفرت داشته باشه و تحقیرش کنه؟"

"ما اتفاقات زیادی رو با هم تحمل کردیم. اون موقع ولم نکردی. حالا هم ولم نکن." "نمی‌کنم... هر چی هم که بشه ولت نمی‌کنم."

معمولا به خاطر قار و قور شکممان و یا خستگی دست و پایمان از کار کردن در طول روز غر می‌زدیم و شکایت می‌کردیم ولی این‌بار ساکت ماندیم. وضعیت در قصر فرق می‌کرد. اینجا هیچکس مثل بچه‌ها رفتار نمی‌کرد. حتی بچه‌های اعضای خاندان سلطنتی هم مثل انسان‌های بالغ، جدی، رسمی و حساب‌شده رفتار می‌کردند.

«من باید بدونم . نمی ذارم گفتن حقیقت آسیبی به تو برسونه .»

پدرها وحشتناک بودند. من میتوانستم که در برابر مرگ و میر و بیمارانی که فریاد میکشند به خودم مسلط باشم اما با یک کلام تند از جانب پدرم تبدیل به یک بچه ی ضعیف و زودرنج می شدم. نمی دانستم که چطور در مقابل او جلوی گریه ام را بگیرم گریه ای که باعث لرزش شدید و تلاشم برای حرف زدن میشد - اهمیتی هم نداشت که او چقدر از دیدن همه ی این ها خشمگین و رنجیده می شد.