بریده‌های کتاب طاعون

بزرگ‌ها همیشه کوچک‌هارا میخورند.

صد سال پیش یک اپیدمی طاعون تمام سکنه یکی از شهرهای ایران را کشت به جز مرده شویی را که لحظه ای از کارش دست برنداشته بود.

او آدمی است که دلايلی برای سرزنش خود دارد.

تارو :ریو توهم مثل کشیش پانلو فکر میکنی طاعون جنبه خوبی هم داره؟ ریو:هنگامی که فلاکتی که طاعون به همراه می آورد را می بینید یا باید یک آدم دیوانه شوید یا یک آدم ترسو یا کاملا کور تا این که بتوانید برده وار تسلیم او شوید...

شاید امروز هیچ‌چیزی طبیعی تر از این نیست که ببینیم مردم از صبح تا شب کار می‌کنند تا باقی وقتی را که برای زندگی دارند در قمار و کافه و وراجی از دست بدهند.

یگانه راه مبارزه با طاعون « شرافت » است .

اولین چیزی که طاعون برای ما به همراه آورد غربت بود .

این جهان چیزی دارای معنی است ، و آن بشر است.

بلاها در حقیقت شباهت ها و وجوه مشترکی با هم دارند، ولی موقعی که نازل می شوند، آدم ها به دشواری آن هارا قبول می کنند‌

توی سن و سال من آدم ناچاره روراست باشه، دروغ گفتن خیلی رمق می خواد ...

من هم مثل همهٔ مردم هستم. اما خیلی ها هستند که این را نمی دانند. یا خوش دارند که در همین وضع بمانند ، و نیز کسانی میدانند و می خواهند از این وضع بیرون بیایند . من همیشه خواسته ام که بیرون بیایم.

عادت به نومیدی از خود نومیدی بدتر است.

روشی آسان برای شناختن یک شهر، پی بردن به نحوه ی کارکردن، دوست داشتن و مردن مردمانش است.

در سراسر شب مرده ها را برای سوزاندن به آنجا می بردند اما جا نبود و زندگان برای جا دادن عزیزانشان به ضرب مشعل ها باهم میجنگیدند و این جنگ خونین را به رها کردن جسد ها در گوشه ای ترجیح میدادند.

در واقع چه‌کسی می‌توانست ادعا کند که ابدی بودن یک شادی می‌تواند یک لحظه رنج بشری را جبران کند؟

صد میلیون جسد پراکنده در خلال تاریخ فقط دودی‌ است در مخیله.

در شهر هیچکس نمیخندید .جز کسانی که مست بودنند

در دنیا همانقدر که جنگ بوده طاعون هم بوده است. با وجود این، طاعون‌ها و جنگ‌ها پیوسته مردم را غافلگیر می‌کنند. وقتی که جنگی در می‌گیرد، مردم می‌گویند: «ادامه نخواهد یافت، ابلهانه است.» و بی‌شک جنگ بسیار ابلهانه است، اما این نکته مانع ادامه یافتن آن نمی‌شود. بلاهت پیوسته پابرجاست و اگر انسان پیوسته به فکر خویشتن نبود آن را مشاهده می‌کرد.