بریده‌های کتاب طاعون

مطبوعات که سر قضیه‌ی موش ها آن‌قدر بلبل زبانی کرده بودند اصلاً صدای‌شان‌در نمی‌آمد ، زیرا موش‌ها در خیابان می‌میرند و انسان‌ها در اتاقشان ؛ و روز نامه‌ها فقط دغدغه خیابان را دارند.

«آه! می‌فهمم. شما می‌خواهید از خدمت به عامه مردم صحبت کنید، اما خیر و صلاح عامه، از خوشبختی فرد فرد آن‌ها تشکیل شده است.»

یگانه نکته‌ای که هنگام مصایب می‌آموزیم: در وجود انسان‌ها خصوصیت‌های سزاوار ستایش فراوان‌ترند از آن‌چه مایه‌ی خفت است‌.

مسلماً عدالت و برابری بی‌ عیب و نقص مرگ که همه را به یک دید می‌نگریست همچنان باقی و برقرار بود،اما هیچکس طالب آن نبود.

-روزی به او گفته بودند : "((شما قلب ندارید!))"چرا ! او یک قلب داشت. و با آن قلب بود که می‌توانست بیست ساعت در روز مردن انسان هایی را ببیند که برای زیستن آفریده شده بودند. و با همان قلب بود که همه روزه تماشای همه این صحنه ها را از سر می‌گرفت. گذشته از آن این قلب فقط برای همین کفایت می‌کرد. چگونه این قلب می‌توانست زندگی هم ببخشد؟

اما او ... چه برده بود؟ فقط این موقعیت نصیبش شده بود که طاعون را بشناسد و به یاد بسپارد، دوستی را بشناسد و به یاد بسپارد، مهربانی را بشناسد و روزی ناگزیر یادش بیفتد. تمام آنچه آدم می‌توانست در قمار طاعون و زندگی کسب کند شناخت و خاطره بود. چه بسا این همان چیزی بود که تارو اسمش را گذاشته بود بازی را بردن!

مهمترین، عمیق ترین و شایع ترین دلیل غم و اندوه، جدایی بود.....

روزنامه ها که در ماجرای موش‌ها آن‌همه پرگویی کرده بودند، دیگر حرفی نمی‌زدند. زیرا موش‌ها در کوچه می‌میرند اما انسان‌ها درون خانه‌ها. و روزنامه‌ها فقط با کوچه کار دارند.

فقر، آینده‌ای که رفته رفته هرگونه امیدی از آن سلب می‌شود، سکوتی که شب‌ها بر دور میز حکمفرماست... در چنین دنیایی دیگر جایی برای عشق باقی نمی‌ماند.

آری، در بدبختی هم سهمی از ذهنیات و غیرواقع داشت، اما وقتی ذهنیات شروع به کشتن شما کند، باید به ذهنیات نیز بپردازید.

اما انسان همین که عادت کرد روزگارش بی‌دردسر می‌گذرد.

بلاها در حقیقت شباهت ها و وجوه مشترکی با هم دارند، ولی موقعی که نازل می شوند، آدم ها به دشواری آن هارا قبول می کنند‌

در سراسر شب مرده ها را برای سوزاندن به آنجا می بردند اما جا نبود و زندگان برای جا دادن عزیزانشان به ضرب مشعل ها باهم میجنگیدند و این جنگ خونین را به رها کردن جسد ها در گوشه ای ترجیح میدادند.

در واقع چه‌کسی می‌توانست ادعا کند که ابدی بودن یک شادی می‌تواند یک لحظه رنج بشری را جبران کند؟