بریده‌ کتاب‌های طاعون

مطبوعات که سر قضیه‌ی موش ها آن‌قدر بلبل زبانی کرده بودند اصلاً صدای‌شان‌در نمی‌آمد ، زیرا موش‌ها در خیابان می‌میرند و انسان‌ها در اتاقشان ؛ و روز نامه‌ها فقط دغدغه خیابان را دارند.

مسلماً عدالت و برابری بی‌ عیب و نقص مرگ که همه را به یک دید می‌نگریست همچنان باقی و برقرار بود،اما هیچکس طالب آن نبود.

-روزی به او گفته بودند : "((شما قلب ندارید!))"چرا ! او یک قلب داشت. و با آن قلب بود که می‌توانست بیست ساعت در روز مردن انسان هایی را ببیند که برای زیستن آفریده شده بودند. و با همان قلب بود که همه روزه تماشای همه این صحنه ها را از سر می‌گرفت. گذشته از آن این قلب فقط برای همین کفایت می‌کرد. چگونه این قلب می‌توانست زندگی هم ببخشد؟

در اُران ، مثل خیلی جاهای‌دیگر ، ناگزیریم نادانسته عاشق باشیم.

پیرمرد به تارو گفته بود .که خدایی وجود ندارد .زیرا در غیر اینصورت نیازی به کشیش ها نبود...

افراد جاهل و نادانی هستند که تصور میکنند همه چیز را میدانند...

مهمترین، عمیق ترین و شایع ترین دلیل غم و اندوه، جدایی بود.....

معمولاً زندان یک محیط زندگی دسته‌جمعی است و بهترین دلیل آن این است که در زندان شهر ما، زندان‌بانان نیز مانند زندانیان باج خود را به طاعون می‌پرداختند و بر طبق نظر عالیه‌ی طاعون، همه‌کس، از مدیر زندان گرفته تا پست‌ترین زندانیان، «محکوم» بودند و شاید برای نخستین بار در زندان، عدالت مطلق برقرار می‌شد. فهمیده‌ام که همه‌ی بدبختی انسان‌ها ناشی از این است که به زبان صریح و روشن حرف نمی‌زنند. ازاین‌‌رو من تصمیم گرفته‌ام که صریح حرف بزنم و صریح رفتار کنم تا در راه درست بیفتم.» طاعون

« یک موقع دوستت داشتم اما الآن دیگه خسته شدم ... خوشحال نیستم از این‌که می‌ذارم ، اما لازم نیست آدم خوشحال باشه تا از نو شروع کنه. »

شاید، ولی میدانید من نسبت به شکست خورده‌ها بیشتر احساس همبستگی می‌کنم تا قدیس‌ها. گمان میکنم درمورد قهرمانی و قداست سلیقه‌ی چندانی ندارم. آنچه برای من مهم است انسان بودن است.

تارو :ریو توهم مثل کشیش پانلو فکر میکنی طاعون جنبه خوبی هم داره؟ ریو:هنگامی که فلاکتی که طاعون به همراه می آورد را می بینید یا باید یک آدم دیوانه شوید یا یک آدم ترسو یا کاملا کور تا این که بتوانید برده وار تسلیم او شوید...

عادت به نومیدی از خود نومیدی بدتر است.

در واقع چه‌کسی می‌توانست ادعا کند که ابدی بودن یک شادی می‌تواند یک لحظه رنج بشری را جبران کند؟

در شهر هیچکس نمیخندید .جز کسانی که مست بودنند

تارو از ریو پرسید :این چیزها را چه کسی به شما یاد داده است دکتر؟ ریو پاسخ داد:رنج و بدبختی

همه با این نظر موافق بودند که راحتی و آسایش زندگی گذشته یک شبه باز نمی‌گردد و اینکه ویران کردن بسیار ساده‌تر است ساختن است.

آن‌چه برای من اهمیت دارد این است که آدم بخاطر آن‌چه دوست دارد زندگی کند یا بمیرد.

در خلال بدبختی آدمی به واقعیت خو می‌کند،یعنی به سکوت. خب،صبر می‌کنیم.