بریده‌های کتاب گوژپشت نتردام (نتردام پاریس)

در کودکی، که هنوز با مفهوم پدر و مادر آشنا نشده بود، از آنان جدا شد و در حصار کتاب‌ها زندانی گشت.

نترسید. من دوست شما هستم. آمده بودم شما را در خواب تماشا کنم. ناراحت که نمی‌شوید اگر بیایم خوابیدنتان را ببینم؟ حالا می‌روم. بیایید، الان پشت دیوارم. می‌توانید چشم‌هایتان را باز کنید. لحن سخنان گوژپشت از سخنانش سوزناکتر بود.

او جوان علیلی بود که به نیروی خداد، قدرت شاه را در هم شکسته بود. چه در این زمان «کازیمودو» زشت‌رو، واقعا زیبا جلوه میکرد. او کودکی یتیم و بی‌کس و سراهی بیش نبود احساس بزرگواری و قدرت می‌کرد. در برابر خود، جامعه‌ای را که او را از خود رانده بود می‌دید که با نیرویی شگرف به مقابله آن رفته و از چنگال عدالت بشری شکار او را به در آورده است. پلنگان تیزدندان و درنده ار از مامورین اجرا و قضاوت گرفته تا دژخیمان وادار کرده است که آرواره‌های خود را دهان خالی بهم زنند. او جوان علیلی بود که به نیروی خداد، قدرت شاه را در هم شکسته بود.

(یاصاحب الزمان) تابحال نمی‌دانستم چقدر زشتم. شما را که دیدم، دلم به حال خودم سوخت. چقدر من بدبختم! شبیه دیوم! لابد در نظرتان یک‌جور جانورم. اما شما آفتاب تابانید، قطره شبنمید، نغمه پرندگانید!

جمعیت از صبح منتظر سه چیز بود: ظهر، سفیران فلاندری، نمایش مذهبی. فقط ظهر به موقع از راه رسیده بود 🙂🙂🙂

اما توجه به مسئله‌ای، بسیار دشوار می‌نماید و آن افزایش شدت عشقی، به نسبت بی‌منطق بودن آنست، هرچه عشق دورتر از عقل باشد ریشه‌اش محکم‌تر است.

هرسه خاموش بودند، غرق در اندیشه بودند و دلشان میخواست زانو بزنند. گویی در ظلمات به کلیسا رفته بودند.

آخر نمی‌فهمم چرا شاعران را جزو اوباش به حساب نمی‌آورید! ازوپ ولگرد بود و هومر گدا و مذکور دزد... کلوپن... : نکند میخوایی با این اراجیف خرمان کنی؟ بگذار دارت بزنیم، اینقدر بازی درنیاور 😂😂

البته نگاهش صمیمانه و حاکی از خشنودی (از متلک‌ها و زخم زبان‌ها) بود. گویی خاموشی گزیده بود تا رانده نشود.

با پیدایش صنعت چاپ معماری روز به روز تحلیل رفت و رو به زوال نهاد. زمانی که از رونق معماری کاسته شد ، از افکار زمانه و مردم تهی شد .

راهبم، اما کتاب دعایم را بالش هرزگی‌ام میکنم و کفر می‌گویم! این همه را بخاطر تو میکنم، ای جادوگر، تا شایسته ی دوزخت شوم! اما تو این ملعون را نمی‌خواهی!