بریده‌های کتاب گوژپشت نتردام

او جوان علیلی بود که به نیروی خداد، قدرت شاه را در هم شکسته بود. چه در این زمان «کازیمودو» زشت‌رو، واقعا زیبا جلوه میکرد. او کودکی یتیم و بی‌کس و سراهی بیش نبود احساس بزرگواری و قدرت می‌کرد. در برابر خود، جامعه‌ای را که او را از خود رانده بود می‌دید که با نیرویی شگرف به مقابله آن رفته و از چنگال عدالت بشری شکار او را به در آورده است. پلنگان تیزدندان و درنده ار از مامورین اجرا و قضاوت گرفته تا دژخیمان وادار کرده است که آرواره‌های خود را دهان خالی بهم زنند. او جوان علیلی بود که به نیروی خداد، قدرت شاه را در هم شکسته بود.

اما توجه به مسئله‌ای، بسیار دشوار می‌نماید و آن افزایش شدت عشقی، به نسبت بی‌منطق بودن آنست، هرچه عشق دورتر از عقل باشد ریشه‌اش محکم‌تر است.

همه می‌دانند که ادبیات حرفه ی نان و آبداری نیست و کسانی که خواننده ی پروپاقرص کتاب‌اند زمستان ها آتشی در آتشدان ندارند...