بریده‌های کتاب مرده های بی کفن و دفن و نمایشنامه دیگر

کوشش ماها بر این بوده که زندگانی خودمان را توجیه کنیم. ولی تیرمان به سنگ خورده.

هدف نه هیچ‌وقت فرمان می‌دهد و نه حرفی می‌زند. این ما هستیم که راجع به احتیاجاتش تصمیم می‌گیریم.

سال های سال چشم به راه من می مانند و به مرور ناراحتی خیالشان کم می شود تا اینکه به کلی در قلبشان بمیرم. بدون اینکه اصلا متوجه باشند.

امیدواری باعث دردسر است.

تو خودت خودت را آزار می‌دهی؛ برای اینکه کم‌ادعا نیستی. من فکر می‌کنم مدت‌هاست که ما مرده‌ایم؛ درست از آن موقعی که دیگر کاری از دستمان برنیامد... بزن به سیم آخر هانری! فکرش را نکن. باید هم فکرش را نکنی، چون اینجا کاری از ما ساخته نیست. راحت باش، ما دیگر به حساب نمی‌آییم. ما مرده‌های بی‌اهمیت هستیم. برای اولین مرتبه در زندگی است که به خودم اجازه می‌دهم بی فکر و خیال باشم...