بریده‌های کتاب کلیدر (دوره ۵جلدی)

اول باید در خودت قرار بگیری اول باید دل به او بدهی بعد از آن توجه کنی بعد از آن روزنه ای به دیدار جمالش بجویی. اما من ... نه قرار دارم نه دل دارم نه توجه دارم. من از هم پاشیده ام، قدیر! خدایا پاره پاره های مرا جمع کن [چ‌طور خدا را بیابم؟!؛ مناجات در مستی... 😅]

ترس، این ترس است که فرمان می‌راند. از آنکه با ترس بار آمده اند و با بیم بافته شده اند و با پنهان پویی خو گرفته اند. پس نمی‌توانند به صدق دل رفتار کنند، با سلامت و صدق سخن بگویند. نمی‌توانند با چشمهای خود بنگرند، با مغز خود بیندیشند و با زبان خود بگویند. در همه عمر مهلت یافتن چنین حقی را نیافته اند.

مردم را که می شناسی ... مردم از ترسوها خوششان نمی آید، اگر چه خودشان چندان هم شجاع نیستند آنها از ضعیف و ناتوان بیزارند، اگر چه خودشان هم کمتر قوی و توانا هستند این مردمی که من دیده ام خود به خود حامی قدرت هستند پشت کسی هستند که توانا باشد. اما اگر آن قدرت ضعیف شود مردم خود به خود از او دور میشوند. اگر قدرتی را که می پسندند از پا در بیاید آن وقت همین مردم لگدش میکنند و از رویش میگذرند. لگد مالش میکنند

ستایش قدرت از سوی نادارانِ ناتوان، ریشه در باورِ ضعف ابدی خویش دارد.

نفس می‌کشم و صدای نفس کشیدن خودم را می‌شنوم، و هر لحظه منتظرم که دیگر این صدا را نشنوم. برای نفس نکشیدن چه علامتی روشن تر از خودِ نفس کشیدن؟ و برای نبودن چه علامتی روشن تر از خودِ بودن؟

خواستن چه جور است غدیر؟ تا حالا تو کسی را خواسته‌ای؟ خواستن چه جور است؟ خواستن چیست؟

ما همه‌مان همان جور که خاک پای رفیقیم، خار چشم رقیبیم…

دشوار نیست قهرمان شدن، دشوار است قهرمان ماندن.

میان ما و زندگانی یک چیزی گنگ ماند. ما دیر آمدیم یا زود؟ هر چه بود به موقع نیامدیم.

درد اینجاست که درد را نمی‌شود به هیچ کس حالی کرد :)