بریده‌های کتاب همرزمان حسین(ع)

"ما اگر چه صد سال هم عمر کنیم، اما ندانیم که امام ما برای چه بود و در راه اماممان حرکت نکنیم، شایسته و لایق نامِ شیعه نیستیم."

🔅وقتى كه ما امام را به امامت شناختيم، بايد راه امام را هم بشناسيم، خطّ سير زندگى او را هم بفهميم و بدانيم؛ تا وقتى خطّ سير زندگى او را دانستيم، بتوانيم دنبال اين خطّ سير را بگيريم و عمل كنيم.

تا میگویی مثلاً امام صادق ( علیه السلام) در فلان موقعیت یک چنین عملی انجام داد، خب تو چه میگویی؟ میگوید آقا امام صادق (علیه السلام)، امام بود. تا میگویی امام حسین (علیه السلام) چنین امیرالمؤمنین (علیه السلام) چنان امام هفتم (علیه السلام) چنان، امام عسکری (علیه السلام) آن جور - که زندگی هر کدام مظهر شکوه مظهر عظمت، مظهر حماسه مظهر کامل انسانیت اسلام پسند بود - میگوید: آقا! اینها امام بودند. خب به دلیل اینکه اینها امام بودند، باید تو پیروی کنی اگر امام نبودند که کسی وجود آنها را به رخ تو نمیکشید. ما که عمل گاندی را به رخ تو نمیکشیم که تو بگویی امام دیگران بود؛ ما که عمل آن کسی را که تو قبولش نداری به رخ تو نمیکشیم عمل آن کسی را که تو امامش میدانی به رخت میکشیم به همین دلیل که امام است چون امام است، باید به حرفش عمل کنی؛ چون امام است باید دنبالش بروی. یعنی چه که بگویی او چون امام است پس من نمیتوانم پس کار او و دنبال راه او را بگیرم؟

این خاصیت عظیم اسلامی - اینکه مؤمن، مؤمن را نگه میدارد - در جامعه ی شیعی آن روز بود. «مؤمن آفرینی» در جامعه ی شیعه ی زمان ائمه بود و امروز نیست. مؤمن زیستی در جامعه ی صدر اسلام بود و امروز نیست. آنها مؤمن زیست میکردند و مؤمن میمردند و مؤمن می آفریدند.

امام صادق (علیه السلام) همرزم حسین (علیه السلام) است در میدان حسین است؛ موسی بن جعفر امام جواد امام هشتم (علیهم السلام) همرزم حسین اند، در میدان حسین و دوشادوش حسین. چطور شد که وقتی صحبت امام حسین (علیه السلام) می آید، تو فوراً به امام صادق (علیه السلام) استشهاد میکنی؟ شما یک مطلبی را بیان میکنید میگویید که آقا امام حسین چنین؛ او میگوید اگر راست میگویی پس چرا امام صادق چنان؟ عجب، امام صادق ضد امام حسین بود؟ رفتار امام صادق متناقض با امام حسین بود یا توی خفاش [ صفت ] نفهمیدی و ندیدی؟ یا آن غرض ورز نخواست بگذارد که تو بفهمی و ببینی؟ امام صادق دوشادوش حسین است همرزم حسین است، در کنار حسین است و با همان دشمن میجنگد و مبارزه میکند؛ با همان دستی که حسین (علیه السلام) را شهید کردند او را هم شهید کردند؛ منتها در دو میدان و مهم این است

امام صادق دوشادوش حسین است همرزم حسین است، در کنار حسین است و با همان دشمن میجنگد و مبارزه میکند؛ با همان دستی که حسین (علیه السلام) را شهید کردند او را هم شهید کردند؛ منتها در دو میدان و مهم این است.

جهاد به طور مطلق یعنی درگیری و مبارزه ی با قدرتهای ارتجاعی ضد تعالی و تکامل انسانی - یعنی ضد اسلام و ضد قرآن - هر جور که با اینها درگیری کردید این در اسلام اسمش جهاد است.

جهاد با شعر 📝✨ کمیت می آید در مقابل امام صادق (علیه السلام) یک قصیده ای میخواند. شعر کمیت جهاد است شعر دعبل جهاد است؛ اما شعر بسیاری از شعرایی که در مدح رسول الله (صلى الله عليه وآله) شعر میگفتند در توحید خدا شعر میگفتند - به شعرهایی که در مدح عبدالملک ،میگفتند کاری نداریم - جهاد نیست. چرا؟ چون برای عبدالملک اشکالی ندارد که در مدح رسول الله (صلى الله عليه وآله) شعر بگویند کاری نداریم که اگر عبدالملک در زمان رسول الله (صلى الله عليه وآله) بود به جای جدش یا سلفش ،ابوسفیان او هم با رسول الله صلى الله عليه وآله) می جنگید؛ اما حالا که رسول الله (صلى الله عليه وآله) نیست هرچه میخواهند برای رسول الله (صلى الله عليه و آله) شعر بگویند؛ برای او اهمیتی ندارد. او میگوید من جانشین رسول الله ام برای او اهمیت دارد که کسی درباره ی فرزند رسول الله (صلى الله عليه وآله) ، یعنی علی بن الحسين السجاد (عليه السلام) شعر نگوید. کمیت که می‌آید درباره ی علی بن الحسين (عليه السلام) شعر میگوید شعرش جهاد است؛ چرا؟ چون مضمونش درگیری با هشام بن عبدالملک و با خود عبدالملک - خلیفه ی زمان -است. همان روز خیلی‌ها بودند که برای رسول الله (صلى الله علیه وآله) شعر میگفتند، در توحید شعر میگفتند، اما هیچ گونه مبارزه ای محسوب نمیشد، درگیری محسوب نمیشد؛ لذاست که جهاد هم نبود. بنابراین شعر گفتن فرق میکند. دعبل خزاعی شعرش جهاد است کمیت شعرش جهاد است.

کفر با علی (علیه السّلام) نمیسازد، اگرچه اسلام ناقص برای علی قابل تحمل است. و علی ۲۵ سال سکوت کرد.

امام حسن (ع) این کار را کرد، صحنه ی مبارزه را عوض کرد، شمشیرها را تیزتر کرد، دلها را مالامال از خصومت و کینه ی با ضد انقلاب کرد؛ یعنی با معاویه؛ نه با شخص معاویه که با راه معاویه و نه با شام که با هر سرزمینی که در آن خدا عبادت نشود؛ و نه با شرک جلی که با شرک خفی.

«فليكن كل واحد منكم حلساً من احلاس بیوته»؛ یعنی به خود برگردید، اول خویشتن سازی کنید و بعد جمع سازی کنید. اول خودتان را نیرومند کنید پیراهنی از فکر اصیل اسلامی و زرهی از قرآن واقعی و راستین بر تن بپوشید بعد بروید به میدان مبارزه با دشمن قرآن، اما قبل از آنکه در مقابل او ظاهر بشوید، قبل از آنکه او بداند که شما هستید، ضربه را به او وارد کنید. و شیعه گوش کرد و فهمید. جالب این است که شیعه فهمید حرف امام حسن را، و شیعه ی امروز هنوز درست نمیفهمد، هنوز نمیتواند کلام امام حسن را تشریح کند.

شیخ آل یاسین (رضوان الله علیه) يا سيد شرف الدین در مقدمه کتاب می‌گوید که امام حسن (ع) مثل آن سرداری که سربازان خود را یکی یکی فرامیخواند و مسئولیت هر کدام را به آنها محول میکند، دانه دانه مسئولیتها را به زبان بی زبانی با زبان قرآن و با زبان تاریخ به یارانش حالی کرد و در آخر حسین بن علی را مورد اشاره قرار داد و گفت لا يوم کیومک یا ابا عبد الله مسئولیت تو از همه سنگین تر است و کار بزرگ و کار آخر را تو باید انجام بدهی و حسین انجام داد. اینجا است که به نظر شیخ آل یاسین و به نظر سید شرف الدين قهرمان اول کربلا امام مجتبی است و قهرمان دوم امام حسین بن علی است (ع)؛ او بود که صحنه ی کربلا را درست کرد.

«نقش قدرتهای مذهبی و روحانی در طول تاریخ برای حكومتها» حرف‌هایی که ما امروز به آنها می‌رسیم، امام سجاد در ۱۳ قرن پیش آنها را گفته. «یدخلون بک الشک علی العلماء ويقتادون بك قلوب الجهال الیهم»؛ به وسیله ی تو در دل دانایان شک وارد کردند. این تردید را در هر عالمی به وجود آوردند که اگر این راه خطا است، پس چرا محمد بن شهاب رفت؟ چرا من نروم؟ چه مسئولیت خطیری است تو را وسیله ای قرار دادند که دانایان را حتی آگاهان را به سوی خود بکشانند اما توی نادان غفلت زده نفهمیدی که از تو چه استفاده ای دارند میکنند، به وسیله ی تو دل جاهلان را به سوی خود جلب می‌کنند، مردم را به سوی خود علاقه مند می‌کنند و به دنبال خود می‌کشانند. این نقش تو است ای محمد بن شهاب!

امروز که روز عاشورا است، بیشتر باید به یاد خاطره ی پرشکوه کربلا بود و بیشتر باید به یاد این خاطره نشست و گفتگو کرد و به نسبت انسانی تر بودن آن، بیشتر باید گریست. هر که انسان است، بر این خاطره میگرید؛ چون خاطره خاطره ی بزرگداشت انسانیت است؛ خاطره، خاطره ی فضیلت است؛ و هر که فضیلت دوست تر است، بیشتر در این واقعه و حادثه ی عظیم تاریخی متأثر میشود نمیخواهم بگویم که آن قدر گریه کنیم که غش کنیم اما نفهمیم چرا گریه میکنیم؛ نه این که بی ارزش است. گریه ای که با توجه باشد، گریه ای که با فهم واقعه باشد، گریه ای که با فقه حقیقت همراه باشد نشان انسانیت و نشان فضیلت است؛ و گریه عاملی بود که در روزگار ائمه ی ما (علیهم السلام) از آن به سود اسلام و به سود حقیقت استفاده میشد.

تقیّه یعنی چه؟ یعنی نعل واژگونه زدن، هدف را حفظ کردن راه را حفظ کردن نهایت عمل را از دست ندادن و پی فرصت مناسب گشتن نه اینکه بکلی از راه منصرف شدن، این هم از این.

نادرست بودن توصیف تقیه به کار نکردن اجمال مطلب این است که اگر کسی تقیه را به معنای کار نکردن و تعطیل کردن و منصرف شدن از راه پیمایی و وصول هدف بگیرد این نشان میدهد که با مبنای تشیع و با مبنای ائمه (عليهم السلام) در باب تقیّه اصلاً آشنایی ندارد، اگر کسی تقیه را به این معنی بگیرد و لذا بگوید یعنی چه؟ چرا تقیه نمیکنید؟ یعنی چرا این راه را میپیمایید خب اگر معنی تقیه این باشد که واویلا است دینی باقی نمیماند به واسطه ی تقیه !

اما تقيه اجمالاً توأم با عمل است، توأم با جهاد است

جهاد به طور مطلق یعنی درگیری و مبارزه ی با قدرتهای ارتجاعیِ ضدّ تعالی و تکامل انسانی - یعنی ضدّ اسلام و ضدّ قرآن - هر جور که با اینها درگیری کردید، این در اسلام اسمش جهاد است.

بحث برای فایده است و فایده‌ی یک بحث علمی در این است که مشکلی را حل کند و مجهولی را از ذهن مستمع بزداید.