بریده‌های کتاب همرزمان حسین(ع)

ما فقط به باب الحوائجى موسى بن جعفر (عليه السّلام) نظر دوخته ايم، براى اينكه قرضمان ادا شود، شكممان سير شود و از اين قبيل. امّا آخر، برادر! اين باب الحوائج ما يك مدّتى از عمرش را در كوه هاى اطراف شام و در قريه هاى اطراف شام، به صورت ناشناخته، فرارى بوده. زندانش را بگذار كنار، چون زندانش را هم آميخته اند با يك حرفهايى كه اصلاً آن وضع پرشكوه اوّلىِ خود را از دست داده. اين موسى بن جعفر (عليه السّلام) است. موسى بن جعفر (عليه السّلام) در شام چه كار ميكرده؟ در قريه هاى شام چه كار ميكرده؟ چرا در كوه‌ها رفته بود؟ چرا فرارى باشد؟ چرا متوارى باشد؟

ما‌ نه به صورت آموزنده زندگى امامان را فهمیده ایم و نه به صورت برانگیزاننده

شناخت زندگی امام و سیره ی عملی امام، دارای دو فایده است: یکی آموزنده است و دیگر اینکه برانگیزاننده است و به اهتزاز درآورنده است؛ انسان را در پیچ و خم های زندگی کمک می کند، به انسان حالت تفاخر و مباهات می دهد. تعبیر جامع تری برای فایده ی دوم هست و آن اینکه در انسان روح غرور به وجود می آورد. این احساس را در پیروان امام به وجود می آورد که راهی که او می رفت و امروز منِ شیعه مدعی ام که راه او را می روم، راه خدا است، پر افتخار است، راه افتخار آفرین است؛ و بنا براین این راه را باید پیمود و باید رفت. شناخت امام این دو فایده را دارد. خط به خط از کتاب: همرزمان حسین(علیه‌السلام)؛ سید علی خامنه ای.

غصب حقّ خلافت خیلی ظلم است ، هم ظلم است به علی و هم ظلم است به جامعه ی اسلامی و هم ظلم است به بشریّت.

زهد اسلامى معنايش اين است كه تو انسانى كه هزار جاذبه ى مادّى كه در روح و نفست هست _ جاذبه ى شهوت هست، جاذبه ى مقام هست، جاذبه ى راحتى هست، جاذبه ى كم كار كردن و بسيار بهره بردن هست، جاذبه ى پول هست و خلاصه جاذبه ى يك زندگى عافيتمندانه ى بى دردسرِ بى مسئوليت در روحت هست _ براى خاطر هدف، خودت را از اين همه جاذبه خلاص كنى؛

شیخ راضی آل یاسین، مؤلّف بزرگوار کتاب "صلح الحسن (علیه السلام)" میگوید : در تکوین عالم، خاصیت زور و استبداد این است - کانه یک سنتی است - که هرگاه روی هر مسئله ی فکری و هر جریان فکری، زور و استبداد و قدرت نمایی به وجود آمد، آن جریان فکری رشد میکند؛ این خاصیت طبیعی است.

کتابی است به نام «سرگذشت راست» که سرگذشت حضرت زینب(س) است. با زبان خوبی نوشته شده است؛ برای فرزندان شما خیلی خوب است... برای فرزندانتان نافع است؛ همه بخرید.

هر جمعیتی که از تیزی شمشیر ترسید، به ذلت افتاد، خوار شد، زبون شد...

آن طور كه بنده استفاده كرده‌ام از روايات، اوج فعّاليت تشكيلاتى شيعه از امام رضا (عليه السّلام) به بعد است؛ يعنى امام جواد و امام هادى و امام عسكرى (عليهم السّلام) ؛ و علّت اينكه اين سه امام شهيد شدند و مجال به اينها داده نشد و از مدينه يكسره آورده شدند به عراق و در عراق هر سه ماندند و در عراق هر سه شهيد شدند و دفن شدند و در جوانى هم كشته شدند، همين بود كه تشكيلات شيعه در زمان اين سه امام به اوج قدرت خودش رسيده بود.

«و أحببت من حادّ الله»؛ كسى را دوست خود گرفتى كه او خدا را دشمن خود گرفته است. يعنى چه؟ يعنى اينكه توجّه كنيد به معناى دوستى و دشمنى. تو گمان ميكنى كه محمّدبن شهاب زُهْرى واقعاً عبدالملك را دوست ميداشت؟ نه، هيچ دوست نميداشت؛ يقين دارم. چرا عبدالملك را دوست داشته باشد؟ صرفه ى او اقتضا ميكند كه برود آنجا. امّا امام ميگويد كه او را دوست گرفتى. يعنى چه دوست گرفتى؟ يعنى همسطح و هم جبهه ى او هستى، ولو دوستش هم نداشته باشى، ولو در دلت به او فحش هم بدهى، امّا عملاً در جبهه ى او هستى يا نه؟ از شما سؤال ميكنم: محمّدبن شهاب زُهْرى در جبهه ى عبدالملك بود يا در جبهه ى امام سجّاد؟ جز اين است كه در جبهه ى عبدالملك بود؟ والّا اين كاغذ را امام برايش نمينوشت، اين لحن را براى او به كار نميبرد. امّا با اينكه در جبهه ى عبدالملك بود، يقيناً امام سجّاد (عليه السّلام) را از اعماق دل دوست هم ميداشت. آن دوستى هاى خشك و خالى، آن دوستى هاى بى اثر و ثمرنابخش قيمتى ندارد. دوستى يعنى هم جبهگى.

ویژگی شیعه ی حقیقی؛ شناخت وظیفه ی امام و حرکت کردن در پی او شیعه ی واقعی آن کسی است که این هدف را می فهمد. خط به خط از کتاب: همرزمان حسین(علیه‌السلام)؛ سید علی خامنه ای.

تا میگویی مثلاً امام صادق ( علیه السلام) در فلان موقعیت یک چنین عملی انجام داد، خب تو چه میگویی؟ میگوید آقا امام صادق (علیه السلام)، امام بود. تا میگویی امام حسین (علیه السلام) چنین امیرالمؤمنین (علیه السلام) چنان امام هفتم (علیه السلام) چنان، امام عسکری (علیه السلام) آن جور - که زندگی هر کدام مظهر شکوه مظهر عظمت، مظهر حماسه مظهر کامل انسانیت اسلام پسند بود - میگوید: آقا! اینها امام بودند. خب به دلیل اینکه اینها امام بودند، باید تو پیروی کنی اگر امام نبودند که کسی وجود آنها را به رخ تو نمیکشید. ما که عمل گاندی را به رخ تو نمیکشیم که تو بگویی امام دیگران بود؛ ما که عمل آن کسی را که تو قبولش نداری به رخ تو نمیکشیم عمل آن کسی را که تو امامش میدانی به رخت میکشیم به همین دلیل که امام است چون امام است، باید به حرفش عمل کنی؛ چون امام است باید دنبالش بروی. یعنی چه که بگویی او چون امام است پس من نمیتوانم پس کار او و دنبال راه او را بگیرم؟ در حالی که این خطای خیلی بزرگی است.

هیچ گروهی از گرمی شمشیر و تیزی شمشیر نترسیدند مگر آن که ذلیل شدند.

علی بر سر دو راهی است: یک راه این است که ستمی را بر خود و بر انسانیت موقتا تحمل کند و آماده بشود که مردم صد در صد مسلمان نباشند، اگر چه نود درصد، هشتاد درصد _ درصد آن را شما می خواهید معین کنید_ مسلمانند. یک راه دیگر این است که علی خود را آماده کند که اسلام از بین برود، قرآن نابود شود، نظام جامعه ی نوپای اسلامی متلاشی بشود. و هر گز علی راه دوم را انتخاب نخواهد نکرد؛ ۲۵سال علی سکوت کرد به خاطر این؛ علی تن به مصلحتی داد و از مصلحتی گذشت. خط به خط از کتاب: همرزمان حسین (ع)؛ سید علی خامنه ای.

امیرالمؤمنین(ع) در نامه ۴۵ نهج البلاغه فرمود: «هر مأمومی امامی دارد که به آن امام اقتدا میکند،دنباله رو آن امام است و باید دنبال آن امام برود؛والّا امامِ او نیست و او هم مأموم او نیست.پس مسئله ی اقتدا کردن و دنبال خطّ سیر و زندگی امام رفتن،مطلبی است لازم و مقتضای لفظ امام و مأموم. مثل اینکه فرضاً در نماز جماعت،امام در حال سجده است شما به یک باره بلند شوید بایستید یا به یک باره بروید به ركوع، بعد هم بگویید بنده نماز جماعت میخواندم و مأموم این امام بودم.خب این حرف و این ادّعا،جز خنده و تمسخر،هیچ عکس العملی را ایجاد نمیکند.

مسـئولیت عظیـمی بر دوش شـاعران هـر زمانی هست. توجـه ندارند که این هـرزه گوییها و هرزه داری ها و تعقیب غیرمستقیم سیاستهای ظالمانه ای که امروز در جهان حکمفرما است و هر زمانی حکمفرما بوده، چقدر جرم است. این شـعرایی که فرهنگ را و سـطح بینش جامعـه را در حد مسائل سکسی پاییـن میآورند، شـعر عریان میگویند، ادب بی پرده و بی ادب را برای مردم مطـرح میکنند، نمی دانند چه جنایتی میکنند؛ بزرگترین جنایتها که در این سطوح انجام بگیرد این کار است. و این را شعرا، مخصوص شعرای جوان بدانند که سلاح شعرشان خیلی برّنده است.