بریده‌ای از کتاب همرزمان حسین(ع) اثر سیدعلی خامنه ای

تا میگویی مثلاً امام صادق ( علیه السلام) در فلان موقعیت یک چنین عملی انجام داد، خب تو چه میگویی؟ میگوید آقا امام صادق (علیه السلام)، امام بود. تا میگویی امام حسین (علیه السلام) چنین امیرالمؤمنین (علیه السلام) چنان امام هفتم (علیه السلام) چنان، امام عسکری (علیه السلام) آن جور - که زندگی هر کدام مظهر شکوه مظهر عظمت، مظهر حماسه مظهر کامل انسانیت اسلام پسند بود - میگوید: آقا! اینها امام بودند. خب به دلیل اینکه اینها امام بودند، باید تو پیروی کنی اگر امام نبودند که کسی وجود آنها را به رخ تو نمیکشید. ما که عمل گاندی را به رخ تو نمیکشیم که تو بگویی امام دیگران بود؛ ما که عمل آن کسی را که تو قبولش نداری به رخ تو نمیکشیم عمل آن کسی را که تو امامش میدانی به رخت میکشیم به همین دلیل که امام است چون امام است، باید به حرفش عمل کنی؛ چون امام است باید دنبالش بروی. یعنی چه که بگویی او چون امام است پس من نمیتوانم پس کار او و دنبال راه او را بگیرم؟ در حالی که این خطای خیلی بزرگی است.