بریده‌های کتاب آخرین روز خانم بیکسبی

خورد زمین و دیگر دلِ بلند شدن ندارد.

مشکلات آدم مثل سایه‌اش هستند، همیشه نمی‌توانی آن‌ها را ببینی ولی از دستشان هم نمی‌توانی فرار کنی.

انگار زندگی واقعی مثل فیلم‌ها نیست. زندگی دوباره جای اولش برنمی‌گردد؛ البته مثل یک خط صاف هم نیست. زاویه برمی‌دارد و می‌پیچد، کمی از خط خارج می‌شود، پیچ و تاب می‌خورد، ولی هیچ وقت به نقطه‌ی اولش برنمی‌گردد. حالا نه این که شما هم این را بخواهید؛ چون اگر آن جوری بود هیچ‌وقت احساس نمی‌کردید به جایی رسیده‌اید.

من از قوانین حرکتِ نیوتن، اچتیامال و مثلثات مقدماتی سر در می‌آوردم، ولی دخترها گیجم می‌کنند. آن‌ها از الگوی ثابتی پیروی نمی‌کنند. مثل معادلات چند مجهولی هستند: x+y=z، در حالی که x=q و y مرتب در حال تغییر است و z دارد پشت سرت چغلی می‌کند.

خانم بیکسبی، کتاب‌ها را می‌گذاشت غیرمعمول‌ترین جاهای کلاس چون معتقد بود داستان‌ها همه‌جا هستند، فقط منتظرند که پیدا شوند.

گاهی آدم هنوز کاری را شروع نکرده ، شکست میخورد. ولی مهم نیست. باید ادامه داد. به هر قیمتی....

تنها تغییر است که همیشگی است.

هر روز را جوری زندگی کن که انگار روز آخر توست. این اصولاً یک توقع زیادی است. 🥴 واقعیت این است، همه‌ی واقعیت این است؛ که در اصل، روز آخر نیست که از همه مهم‌تر است، بلکه روزهای قبلش اهمیت دارند؛ همان‌هایی که فرصت داری برگردی و دوباره بهشان نگاه کنی. شاید اول خیلی به چشم نیایند، ولی بیشتر با تو می‌مانند.