بریده‌ کتاب‌های افسردگی نهفته

امید لحظه‌ای خواهد رسید که شجاعت متعهد‌ماندن را بیابید.

”تو احساسات خودت رو مخفی کردی.“ لحن صحبتش طوری بود که انگار داشت من رو به‌خاطر نداشتن صداقت محکوم می‌کرد. بهش گفتم: ”تو درست سؤال نکردی.“

روابط صمیمانه سالم عموماً به انعطاف ، آمادگی پذیرش و رفتار آنی و بدون برنامه ریزی قبلی نیاز دارند. پیوند واقعی نیازمند آسیب پذیری است ، اما شما لازم می دانید دانسته های دیگران در مورد خودتان را کنترل کنید و این مانع صمیمیت عاطفی می شود . مخفی کردن خود واقعی اوضاع را بسیار پیچیده می کند.

نوشتن رمان مانند رانندگی با اتومبیل در شب است.فقط تا جایی را می شود دید که چراغ های جلو روشن می کنند، اما کل مسیر را می شود به همین گونه پیمود. لازم نیست از ابتدای راه تمامی طول مسیر و خود مقصد را ببینید.دوسه متر جلوتر را ببینید؛ کافی است. این تمثیل ساده بهترین توصیه ای است که درباره ی نوشتن یا خود زندگی در تمامی عمرم شنیده ام.

«بدون گذر از آسیب‌پذیری، نمی‌توان به شهامت رسید. ختم کلام!»

«بعضی اوقات آن‌قدر احساس تنهایی می‌کنم که انگار وجودم دارد از هم می‌پاشد.»

مصاحبت با دوستان خوب است. اما حرف‌زدنِ آزادانه از احساسات درونی، نزد کسی که بتواند به شما کمک کند، بی‌تردید زندگی‌تان را نجات خواهد داد.

در حلقه‌ی دوستان و خانواده‌ی من، آیا کسی واقعاً من را می‌شناسد؟

«متضاد افسردگی خوشبختی نیست، بلکه سرزندگی است...»

در بسیاری از دانشگاه های ممتاز در اعتراض به افزایش چشمگیر آمار خودکشی در میان دانشجویان، کمال طلبی را به شدت به چالش می کشند. خود دانشجویان در حال مبارزه با این پیام های نا گفته اند که شما نباید تقلا کنید، ظاهری سرگشته یا خسته داشته باشید یا بگویید درس ها برایتان مشکل است، ناسلامتی شما در استنفورد درس میخوانید، آنقدر باهوش بوده اید که قبولتان کرده اند، اصلا کار سختی در پیش ندارید. مجله ی آموزشی دانشگاه استنفورد افسردگی نهفته را سندرم اردک توصیف میکند: چیزی که به چشم می آید این است که همه بدون زحمت ، در دریاچه ی دانشگله از این سو به آن سو می روند، اما پاهای کوچک اردکی ما زیر آب دیوانه وار تقلا میکنند و جانمان دارد بالا می آید. خستگی، اضطراب، تردید درونی، تقلا و شکست جایی در استنفورد ندارد.

اگر افسردگی بالینی فقدان سرزندگی است؛ افسردگی نهفته فقدان خویشتن پذیری است.خویشتن پذیری پادزهر افسردگی نهفته است؛ وقتی شفقت به تمامی جنبه های وجودتان را یاد می گیرید و تمرین می کنید، از نقاط قوت و قابلیت هایتان گرفته تا بی اعتمادی ها و آسیب پذیری ها ، از غرور و دستاوردها تا پشیمانی و حسرت ، همه را در درون خود می پذیرید.

ارزش ناتالی دیگر به انجام وظایف یا برآوردن انتظارات دیگران نبود؛ ارزش وجودی‌اش از دل کسی که می‌خواست باشد و چیزی که برایش اهمیت داشت سر برمی‌آورد.

آسیب‌پذیر بودن شما را می‌ترساند. باور دارید که اگر بغضتان بترکد، اشکتان بی‌وقفه سرازیر می‌شود. بنابراین به هر دری می‌زنید تا احساساتی نشوید و برای هر مسئله‌ای با منطق و تحلیل چاره‌ای بیابید.

چند بار صدای خود را شنیده‌اید که میگویید «خوبم ممنون» درحالی که میدانستید اصلا خوب نیستید؟

«توی اتاقم قایم می‌شدم و وانمود می‌کردم نامرئی‌ام. اما شما می‌گین هیچ‌کس مجبور نیست نامرئی بمونه.»

برای لورن، صمیمیت واقعی به وجود نمی‌آید. او از ترس طرد‌شدن از طرف هر گروه از دوستانش نیمی از خودش را خفه می‌کند. چون نمی‌تواند خودش را آن‌طور که هست بپذیرد. جوری زندگی می‌کند که هیچ‌کس شناخت واقعی از او ندارد. بسیار تنهاست، اگرچه «دوستان» دوروبرش هستند.

زندگی با مبتلایان به افسردگی نهفته ممکن است با تنهایی مطلق عجین است.

ما همان قدر راحت می‌توانیم اسیر به اصطلاح مثبت اندیشی شویم، که اسیر منفی نگری. ممکن است هر دو بازدارنده، درهم شکننده، نابه‌جا، توهم آمیز و اشتباه باشد. جان کابات‌زین، نویسندهٔ کتاب هر جا بروید همان جایید.