بریده‌های کتاب افسردگی نهفته

ارزش ناتالی دیگر به انجام وظایف یا برآوردن انتظارات دیگران نبود؛ ارزش وجودی‌اش از دل کسی که می‌خواست باشد و چیزی که برایش اهمیت داشت سر برمی‌آورد.

آسیب‌پذیر بودن شما را می‌ترساند. باور دارید که اگر بغضتان بترکد، اشکتان بی‌وقفه سرازیر می‌شود. بنابراین به هر دری می‌زنید تا احساساتی نشوید و برای هر مسئله‌ای با منطق و تحلیل چاره‌ای بیابید.

چند بار صدای خود را شنیده‌اید که میگویید «خوبم ممنون» درحالی که میدانستید اصلا خوب نیستید؟

«توی اتاقم قایم می‌شدم و وانمود می‌کردم نامرئی‌ام. اما شما می‌گین هیچ‌کس مجبور نیست نامرئی بمونه.»

برای لورن، صمیمیت واقعی به وجود نمی‌آید. او از ترس طرد‌شدن از طرف هر گروه از دوستانش نیمی از خودش را خفه می‌کند. چون نمی‌تواند خودش را آن‌طور که هست بپذیرد. جوری زندگی می‌کند که هیچ‌کس شناخت واقعی از او ندارد. بسیار تنهاست، اگرچه «دوستان» دوروبرش هستند.

زندگی با مبتلایان به افسردگی نهفته ممکن است با تنهایی مطلق عجین است.

ما همان قدر راحت می‌توانیم اسیر به اصطلاح مثبت اندیشی شویم، که اسیر منفی نگری. ممکن است هر دو بازدارنده، درهم شکننده، نابه‌جا، توهم آمیز و اشتباه باشد. جان کابات‌زین، نویسندهٔ کتاب هر جا بروید همان جایید.

فرزندانی که در یک خانواده بزرگ می‌شوند امکان دارد با شیوه‌های متفاوت خود را سازگار کنند. یکی ممکن است شورش کند. دیگری شاید خوشایند دیگران بودن یا خنداندن اطرافیان را انتخاب کند. یکی ممکن است برای بهبود وضعیت به‌دنبال راه چاره باشد و دیگری شاید کاری کند که به هیچ‌وجه توجه دیگران را جلب نکند.

《یا احساسش می کنی یا باهاش زندگی میکنی. درسته؟ درد رو میگم، یا احساسش کن یا زندگیش کن.》 گفتم:《کاش گزینه ی آسونتری وجود داشت. واقعا کاش وجود داشت.》

ذهن میمونی یعنی وقتی ذهنمان از این شاخه به آن شاخه می پرد. یکی از روش های کنترل این موضوع مراقبه است که روی زمان حال تمرکز می کنیم و بر هر نوع خودآگاهی خود تسلط پیدا میکنیم.

«چیزی که به چشم می‌آید این است که همه، بدون زحمت، در دریاچه‌ی دانشگاه از این‌سو به آن‌سو می‌روند. اما پاهای کوچک اردکیِ ما زیر آب دیوانه‌وار تقلا می‌کنند و جانمان دارد بالا می‌آید. خستگی، اضطراب، تردید درونی، تقلا و شکست جایی در استنفورد ندارد.»

ای کاش برای هر باری که کسی با عصبانیت یا ناامیدی، با غصه یا طعنه، به من نگاه می‌کرد و می‌گفت «پس چرا قبلاً نمی‌تونستم این موضوع رو بفهمم؟ چرا نمی‌شد اون موقع چیزی رو بدونم که الان می‌دونم؟» سکه‌ای کنار می‌گذاشتم. چون نمی‌شد و نمی‌توانستید، علتش این است، چون برای به‌دست‌آوردن تجربه و خرد و شجاعت لازم برای تشخیص و درمان آسیب‌پذیری‌های خود، باید یک عمر هر روز زندگی می‌کردید. باز هم تکرار می‌کنم که هدف شما خویشتن پذیری است. از این پذیرش خودآگاهی ای سر برمی‌آورد که شاید اکنون آرزو داشته باشید که پیش‌تر به آن می‌رسیدید.

هر نعمتی پاشنه‌ی آشیلی دارد. در هر سودی ضرری هست.

اگر افسردگی بالینی فقدان سرزندگی است، افسردگی نهفته فقدان خویشتن‌پذیری است.

«مهم نیست چه کاری داری انجام می‌دی، مهم اینه که داری انجامش می‌دی.»

امید لحظه‌ای خواهد رسید که شجاعت متعهد‌ماندن را بیابید.

”تو احساسات خودت رو مخفی کردی.“ لحن صحبتش طوری بود که انگار داشت من رو به‌خاطر نداشتن صداقت محکوم می‌کرد. بهش گفتم: ”تو درست سؤال نکردی.“