بریده‌های کتاب ماه بر فراز مانیفست

بلند، طوری که همه بشنوند، گفتم: «مادرم غزل خداحافظی را خوانده.» در صورت بعضی‌ها حس همدردی نمایان شد. فکر نکردم که دروغ گفتم، چون کسی چه می‌دانست خواندن غزل خداحافظی چه معنایی دارد. بیشتر مردم فکر می‌کنند غزل خداحافظی معنای مردن و رفتن یه یک دنیای بهتر را می‌دهد. اما در فرهنگ لغت من معنایش این بود که او دیگر دوست نداشت همسر پدرم و مادر من باشد و به همین دلیل، وقتی دوساله بودم مارا ترک کرد و به نیواورلئان رفت تا زندگی بهتری داشته باشد. ولی برای من که خاطره‌ای از او نداشتم، دلتنگی معنایی نداشت.

خاطرات مثل آفتاب هستند. گرمتان می‌کنند، حس خوبی می‌دهند، اما نمی‌توانید آن‌ها را نگه دارید.

دوشیزه سادی با صدایی سنگین، انگار که در توده‌ای مه غلیظ گیر کرده باشد، گفت: «مرگ مثل یک انفجار است. مردم را وادار می‌کند متوجه چیزهایی بشوند که قبلاً متوجهش نبوده‌اند.»

«... حالا می‌فهمم چرا من و هک و هولر در یک هنگ هستیم، ما دونده‌های خوبی بودیم. یک نفر دیگر هم هست به اسم ادی لاوسون. گروهبان ما را مأمور رفت‌وآمد بین هنگ و اردوگاه اصلی کرد. این کار داوطلبانه بود، اما ما مشتاق دویدن بودیم. ادی از همه تندتر می‌دود و همیشه برنده می‌شود. نمی‌دانی چه‌قدر سریع می‌دود! از گودالی مجاور هولر ند قهرمان خارج از وطن. ۲۹ جون ۱۹۱۸ ادی دیشب کشته شد. گلوله‌ای از یک مایلی به او شلیک شد. ادی یک مایل را در عرض چهار دقیقه طی می‌کرد.»

شدی گلویش را صاف کرد: «بسیارخب. خداوندا، امید بهترین سلاحی است که در اختیار انسان گذاشته‌ای، پس امیدمان را پایدار نگه‌دار.» همه یک‌صدا گفتند «آمین.»

فکر کردم، با وجود اینکه فهرستی از عادت‌ها و رفتارهای جهانی دارم، مردم را خوب نمی‌شناسم. شاید دنیا و مردمش را نمی‌شد در یک بسته‌بندی جهانی گنجاند. شاید دنیا پر از مردمی بود با خصلت‌های مختلف، مردمی خسته، زخم‌خورده، تنها و مهربان که هرکدام در دوره‌ای با روش‌های خودشان زندگی کرده بودند و می‌کردند.

ولی بدتر از همه... باورهای ماست ...

عشق سخت است ، وقتی می آید ، انگار آدم زیر باری سنگین خرد می‌شود! ❤

اصلا یادم رفته بود که نفسم را حبس کرده بودم (😶؟!)