بریده‌های کتاب روح ایستگاه نیشی یویگاهاما

اگر می توانستید یک بار دیگر با کسی که از دست دادید ملاقات کنید، به او چه پی گفتید؟

از ترس مواجهه با واقعیتی که در انتظارم بود، حاضر بودم هرچه دارم بدهم تا به گذشته برگردم. تا وقتی که در این لحظه نباشم، هر زمانی در زندگی ام خوب خواهد بود

زندگی چیز عجیبی است. دعا می کنم که روزی، نوری خیره کننده و زیبا به آینده شما بتابد. ایمان داشته باشید. ایمان و باور داشته باشید.

همیشه، تنها وقتی عزیزی را از دست می‌دهیم، متوجه می‌شویم آن روزها چقدر زیبا بوده‌اند - روزهایی که هرگز باز نمی‌گردند.

فکر می‌کنم اگه به بقیه بگیم که احساسشون رو درک می‌کنیم، خیلی نسنجیده‌ست. بلاخره هر کسی تو شرایط متفاوتی زندگی می‌کنه.

تومو، زخم‌های روحی تو نشون میده که زندگی رو جدی می‌گیری. کسایی که همینجوری از زندگی می‌گذرن، هیچ‌وقت آسیب نمی‌بینن. تو خالصانه عاشق یه انسان شدی، و به خاطر همین احساسات قلبیت دچار غم و اندوه شده. بیماری‌های روحی ریشه در ایمان و درستکاری فرد مبتلا داره. و من فکر می‌کنم تو می‌تونی اون رو به عنوان نشان افتخار به تن کنی.

"وقتی مهمونی تموم شد، بیا با هم بریم به اون جنگل."

او اصلا نپرسید که موضوع چیست، درست همانطور که هرگز نمی‌پرسید. هرگاه که غمگین می‌شدم، او منتظر می‌ماند تا آرام شوم و بعد بپرسد مشکل چیست.

حتماً شوخیتون گرفته! وقتی به حادثه جون مردم رو می گیره، هیچ جای امیدواری ای وجود نداره! شما اصلا می‌دونید چیکار کردید؟ زندگی اون تنها چیزی نیست که ازش گرفتید. شما آینده ش رو نابود کردید. اون تنها آینده ای نیست که از دست رفته؛ آینده من هم الان دیگه بدون اونه. اصلا می‌فهمید که آینده‌ی عزیزان قربانی ها رو دزدیدید؟ فقط اونجا نشینید! جواب من رو بدید، چرا نمی فهمید؟

اول اون رو نجات بدید!

من زوال عقل دارم طولی نمیکشه که تمام حافظه م رو از دست میدم اما دلم نمیخواد هیچ وقت خاطرات اون رو از یاد ببرم. هرگز قبولش نمیکنم.

البته فراموش کردن افرادی که خاطرات زیادی برات به جا گذاشتن به این آسونی نیست. یا دارم اشتباه می کنم؟

البته،فراموش کردن افرادی که خاطرات زیادی برات به جا گذاشتن، به این آسونی نیست.یا دارم اشتباه می‌کنم؟

زمانی که از زندگی دانشگاهی لذت می‌بردم، فکر می‌کردم برده های شرکتی فرسوده مانند آن مرد، بازنده‌های حوصله سربری هستند که فقط از روی عادت و بدون اشتیاق کاری را انجام می‌دهند. کسایی که تو شرکت کار میکنن باور نکردنی‌ان. آن نوع توان ذهنی‌ای که برای تحمل تمام آن مزخرفات مضحک لازم بود، از نظر من کاملاً غیر انسانی بود.

"یه بار آقای کیتامورا بهم گفت که اگه قرار باشه دوباره متولد شه، می‌خواد که باز هم با شما باشه. من فکر می‌کنم که اون با تمام وجود عاشق شما بود."

من می جنگم تا اسم نوه‌م رو به خاطر بسپارم. به خاطر همین هر روز اسمش رو تو دفترهام مینویسم؛ اینجوری عمیقاً اون رو تو ذهنم حک می‌کنم. مهم نیست که چند هزار یا ده ها هزار بار مجبور باشم بنویسمش.

امیدوار بودم که این خوشحالی برای همیشه ادامه داشته باشد.

دلیل اینکه هرگز شهرم رو ترک نکردم اینه که فکر میکردم اگه بمونم، یه شانسی دارم که بتونم دوباره ببینمت.

ببخش که منتظرت گذاشتم، حتما خیلی احساس تنهایی کردی :)

نگاه کردن به اقیانوس بزرگ و آبی،همیشه باعث میشه احساس کنم که انگار می‌تونم هر کاری که تو ذهنمه انجام بدم.دریا همیشه به من شجاعت میده.