بریده‌های کتاب ایما

ماهی دریای تنگم، کاش دست سرنوشت برکه‌ای کوچک به من می‌داد، دریا پیشکش

دلم چون صخره محکم بود، اما عشق کاری کرد که این ویرانه مدت‌‌هاست محتاج مرمت‌هاست

هزار دوست غمم را شنیده است ولی نیامده است به یاری از این هزار، یکی

دور باد از روی ماهت چشم های دیگران

گفتی رقیب با منِ تنها مگر کجاست؟ گفتم رقیب با تو کجا نیست؟ بگذریم...

دلم چون صخره محکم بود اما عشق کاری کرد که این ویرانه مدت‌هاست محتاج مرمت‌هاست رقیبم گیسوانت را بدست آورد، غمگینم که با آن مرد نعمت‌ها و با این مرد حسرت‌هاست

باز بر دوری صبوری می‌کنم اما مگیر امتحان تازه‌ای از امتحان پس داده‌ای

خاطرم هست رقیبان پر از کینه من همنشینان تو بودند از آنها چه خبر؟ باز دیروز به من وعده فردا دادی آه پیمان شکن از وعده فردا چه خبر؟

نه از شهامت او عاشقانه تر شعریست نه از شهادت او دلبرانه تر هنری زبان به روضه چرا وا کنم؟ همین کافیست مباد شاهد جان دادن پسر پدری

پریشان است گیسویی و از آن هم پریشان تر مسلمانی که می‌خواهد نگاهش را نگه دارد

نیمه‌شب دل می‌ربود از من که چشمش بسته شد پلک خسته، این رفیق نیمه‌راهش را نگاه! آسمان دریای خون شد، ابر زیر گریه زد حالِ دورافتادگان از روی ماهش را نگاه! با رقیبان گفت: آه، از دوریش ناراحتم چشمک رندانۀ او بعد آهش را نگاه!

به رسم صبر، باید مرد آهش را نگه دارد اگر مرد است بغض گاه گاهش را نگه دارد پریشان است گیسویی در این باد و پریشان‌تر مسلمانی که می‌خواهد نگاهش را نگه دارد عصای دست من عشق است، عقل سنگدل بگذار که این دیوانه تنها تکیه‌گاهش را نگه دارد به روی صورتم گیسوی او مهمان شد و گفتم خدا دلبستگان رو سیاهش را نگه دارد دلم را چشم‌هایش تیرباران کرد، تسلیمم بگویید آن کمان ابرو سپاهش را نگه دارد!

وداع كردى و گفتى كه بازميگردى چقدر لحن تو وقت دروغ، شيرين است

بهارِ غائبِ تقویمِ روزگار، ببین! چه با طراوت ما، سردیِ زمستان کرد..

به رغمِ سیلیِ امواج، صخره‌وار بایست!