بریده‌های کتاب بر جاده های آبی سرخ: بر اساس زندگی میرمهنای دغابی (کتاب های اول، دوم، سوم)

کوهی در آستانه ی شکاف برداشتن بود - آن هم دو شکاف عمیق که دیگر هرگز یکپارچه کردنش مقدور نبود ،نبود. جامه نبود که بدوزندش؛ کاسه نبود که بندش بزنند؛ یک روح بود که سه پاره می شد، و پاره پارگی روح بخیه ناپذیر است - مطلقاً.

خوشا به حال کسی که عاَشق است برادر ، به صداقت هم عاشق است؛ چرا که بدحالی عاشقان هم بدحالی خوشی است؛ و در هیچ روزگاری هم ،هیچ عاشقی ، روی آرامش ندیده.

شک طاعون روح است،عبداله خان! بد سرایت میکند ، بد می کشد.

در جهان هیچ دردی نیست که درمان نپذیرد؛ اما که باید از درد با دردشناس سخن گفت. گفتی ام درد تو عشق است دوا نتوان کرد دردم از توست دوا از تو چرا نتوان کرد

برداشتن حکام خائن، مسأله ی ما نیست بلال آوردن حکام مردمی درستکار مسأله ی ماست. تا زورمان نرسیده به اینکه آدم بسازیم و بگذاریم آدم برداشتن کار بیهوده بی ست.

ما همه می دانیم که ایرانی بودن به زبان نیست و بسیارند ایرانیانی که به زبان عرب سخن میگویند.

گفت: باز می‌گویم که حقیقت را خوب و تلخ بیان می‌کنی میرزا! -نشنيده‌ام که حقیقت، برای آن کس که مریدِ حقیقت نیست، ذره‌ای شیرینی داشته باشد.

_ از خویش در آیید و تن به تفکر بسپارید . _چرا باید این کار را بکنم ؟ _به دلیل پیمان هایی که مکرر با خویش بسته یید که هیچ چیز شما را از اندیشه نجات ایران و به اوج رساندنش باز ندارد ...هیچ چیز...

پر حرفی و آدم های پر حرف خطرناک اند؛ زیرا به هنگام پر حرفی درباره ی چیزهایی سخن میگویند که نباید بگویند و گفتن آنها مصیبت به بار می آورد.

کسی نمانده میان ما،که زهر نداند و زخم نشناسد کسی نمانده میان ما که نداند سیاست چیست و خائنان و بدکاران را عاقبت یک روز سیاست چگونه باید کرد کسی نمانده میان ما،_ ملتی این گونه ریشه کرده در خاک_که قدر آب نداند حتی در کنار فرات، کناردریا، کنار اقیانوس کسی نمانده در میان ما که خنجر روحش را برای روزهای انتقام تیز نکرده باشد آری این ماییم که در طول جاده چند هزار ساله ابریشم، چند و چون زیستن در خون، تاختن در خون، بی محابا بانگ شهادت برداشتن و جان باختن در خون را به تمامی آموخته ایم، و هرگز از یاد نخواهیم برد

به خاطر حرف های خوب جشن نگیرید؛ زمانی که حرف به اقدام و نتیجه رسید جشن بگیرید و هر غلطی میخواهید بکنید...

یک حکومت خوب در آسیا یعنی یک ضربه مهلک برای اروپا،و همان طور که لرد ویلینگتن گفته:《یکپارچگی و اتحاد ایران مساوی است با پراکندگی و تفرقه در اروپا.》 خطری که یک حکومت خوب مردمی در ایران دارد،یک حکومت زورمند مهاجم برای ما ندارد. بنظر من با توجه به وسعت خاک ایران، بهترین شکل حکومت در این سرزمین شکل ملوک الطوایفی است. لرد ویلینگتن سخن بسیار لطیفی دارد:《زمانی اروپا در اوح اقتدار خواهد بود که در ایران و هند ،فرد علیه فرد باشد،خانواده علیه خانواده،دین علیه دین حکومت علیه حکومت و ملت علیه حکومت ....

جنگ را شاهان خواستند، ما نخواستیم. دفاع از خاک، از آب، از اندیشه، از ایمان، و از بچه‌های‌مان را ما خواستیم، شاهان نخواستند.

ما قصه نویسان شاید که تاریخ نویس نباشیم اما شک نیست که برای نوشتن حق _به هر قیمت_ آمده ایم و عجب حلاوت دارد مرگ اگر انسان در راه آرمانی معتبر بمیرد

خاطره ای که تو جستجویش کنی و به خاطرش بیاوری، بدان که خاطره نیست، و بدان که کار تو نبش قبر نیست و بیرون کشیدن اجساد پوسیده و مومیایی شده و هیچ شده... خاطره ای خاطره است که نزد تو باشد، سبز تو باشد، سرخ تو باشد، و همچون روح زنده و پرشور تو باشد... خاطره‌یی خاطره است که نتوانی ترکش کنی، نتواند ترکت کند، و خون این خاطره است که سبزه سبز است...

در شرایطی که فشار ، قابل تحمل است، خیلی ها جوانمردند.

اگر راست میگوید که مرا دوست دارد برای دوست داشتن حق نیست که شرایط مقدر کند. مرا بخواهد - در هر شرایطی حتی پای چوبه‌ی دار.