بریده‌های کتاب نامه های بلوغ

هیچ‌کس و هیچ چیز را مانع موفقیت خودت ندانی، و در هر شرایط به دست‌های خودت سفارش کنی و به همّت خودت دل ببندی و به عنایت خدا امیدوار باشی؛ که می‌توان از ترس، به قدرت و امن و از فقر، به غنا و ثروت و از تنهایی، به جمعیت و از هیچ، به همه چیز رسید؛ که او روز را از دل شب و شب را بر سر روز می‌گذارد و از ضعف، قدرت و از قدرت، ضعف و ناتوانی را بیرون می‌آورد.

به اندازه‌ای که نظارت و سنجش و حسابرسی داشته باشی و انتخاب در کارها و برخوردها داشته باشی، آدم هستی. و آدم بودن، خیلی سخت‌تر از طبیعی بودن است؛ چون آدم باید هر لحظه و هر عمل و هر حالت را بسنجد و بررسی کند و از عکس‌العمل‌های طبیعی و از انعکاس‌ها، به انتخاب‌های سنجیده روی بیاورد. و این سخت است؛ ولی با تمرین آسان می‌شود و با شکر و تسلیم زیادتر و گسترده‌تر می‌شود.

رضا و خشنودی از خدا و از دنیا و از زندگی و از مردم، در برابر نفرت و سخط، از خدا و دنیا و زندگی و مردم، معنای روشن‌تری می‌یابد. این حالت نفرت و سخط، باعث درگیری، دلسردی و یأس و بحران روحی و روانی و بدبینی و خودکشی می‌شود. و بعد ها خواهی دید، خیلی از آدم هایی که در خدا تردید دارند و یا او را انکار کرده‌اند، از همین پیچ و خم های سخط و نفرت و دلسردی و یأس و بحران بدبینی گذشته‌اند. البته آن ها که بتوانند زندگی را ادامه بدهند و با این نفرت و تردید و انکار، خود را خلاص نکنند، مجبور هستند که در این زندگی بدون خدا، به خویشتن و تلاش و پشتکار و یا به بت ها و تکیه‌گاه های قدرت و ثروت و لذت پناه بیاورند. و در این دنیای چهار فصل و بی‌قرار، در خیال خود به بهار ثابت و دنیای مطلوب و آرام، دل بسپرند و بر روی موج ها خانه بسازند و مثل حباب زندگی کنند.

کسی که طرح ندارد و پیش‌بینی ندارد و برنامه ندارد، نه از امکانات خود بهره‌مند می‌شود، که بی‌حساب و کتاب خراب‌کاری و دوباره کاری و کندکاری، حتمی است و نه از طرح و نقشه‌ی نقشه‌دار ها و برنامه‌ریز ها، ایمن می‌ماند؛ که آن ها برای صدای تو، برای موی تو، برای اندام تو، برای هوش تو، برای مهربانی و ارتباط گرم تو، حساب باز می‌کنند؛ و از تو، بدون اطلاع تو بهره برمی‌دارند. و به خاطر بهره‌برداری مطمئن، تو را ذلیل و اسیر می‌سازند و در بند می‌اندازند و به گرو می‌گیرند. حال با وعده و وعید و یا تعریف و تشویق و یا شیطنت و دسیسه و یا باندها و دست های پنهان و آشکار. و تا چشم باز کنی، فرو رفته‌ای و گرفتار شده‌ای و راه بازگشت هم نداری.

اگر نگاه تو و دید تو از خدا و دنیا و زندگی و مردم، با این نگاه و دید حسین و یاران او هماهنگ شود، آن‌وقت به انسی در هنگام وحشت و سرور و شادابی و ابتهاج و سرشاری می‌رسی.

بهشت، منزل انسان است، نه مقصد او.

هر بلا این نعمت را داراست: نشان دادن ضعف، و رهانیدن از اسارت و وابستگی. و همین است که عارف در برابر بلاء شاکر است، نه صابر.

انسان از کارش، به اندازهٔ بصیرتش بهره می‌برد.

تمامی هستی به تو منتهی می‌شود و تو باید به خدای هستی منتهی شوی: ٫اِنَّ اِلیٰ رَبَّکَ الْمُنْتَهیٰ٫

ارزش عمل‌ها، به بینش‌ها و نیت‌ها و نظارت‌های تو بستگی دارد.

كه منافق خود باخته است و به‌دنبال منافعى است كه لحظه به لحظه جابه‌جا مى‌شوند و همين است كه منافق، بى‌شكل است؛ مُذَبْذَب است؛ به شكل ظرفى است كه در آن قرار مى‌گيرد. و همين سودپرستى و بى‌شكلى، به محروميّت و دستاويز اين و آن شدن مى‌انجامد.

پس این حلم است که تمامی درهای جهل را می‌بندد،نه علم.