بریده‌های کتاب شازده کوچولو

- من آن وقت‌ها هیچ نمی‌توانستم بفهمم... می‌بایست درباره او از روی کردارش قضاوت کنم نه از روی گفتارش، او دماغ مرا معطر می‌کرد و به دلم روشنی می‌بخشید. من هرگز نمی‌بایست از او بگریزم! می‌بایست از ورای حیله‌گری‌های ناشی از ضعف او پی به مهر و عاطفه‌اش ببرم. وه که چه ضد و نقیضند این گل‌ها! ولی من بسیار خام‌تر از آن بودم که بدانم چگونه باید دوستش بدارم.

وه که چه اسرار آمیز است دنیای اشک!

سوزنبان گفت: آدم هیچ وقت از جایی که هست راضی نیست.

شازده کوچولو باز گفت: شما زیبایید ولی درونتان خالی است. به خاطر شما نمی‌توان مرد.

شازده کوچولو: من یک روز چهل و سه بار غروب خورشید را دیدم! و کمی بعد باز گفتی: تو که می‌دانی... آدم وقتی زیاد دلش گرفته باشد غروب خورشید را دوست می‌دارد... - پس تو آن روز که چهل و سه بار غروب خورشید را تماشا کردی زیاد دلت گرفته بود؟ ولی شازده کوچولو جواب نداد.

ولی چشم ها کورند.باید با دل جستجو کرد؛

روباه گفت: فقط چیز‌هایی را می‌توانی بفهمی که اول آن‌ها را اهلی کرده باشی. انسان‌ها هیچ زمانی برای فهمیدن چیزی ندارند. آن‌ها همه چیز را حاضر و آماده از مغازه می‌خرند، اما هیچ مغازه‌ای وجود ندارد که بتوان از آن دوستی را خرید. به همین دلیل انسان‌ها هیچ‌وقت دوستی ندارند.

شازده کوچولو پرسید: - پس آدم‌ها کجا هستند؟ آدم در بیابان احساس تنهایی می‌کند... مار گفت: با آدم‌ها نیز آدم احساس تنهایی می‌کند.

پادشاه وقتی شازده کوچولو را دید داد زد: - آهان... این هم رعیت! و شازده کوچولو در دل گفت: - از کجا مرا می‌شناسد؟ او که هیچ وقت مرا ندیده است. و نمی‌دانست که مفهوم دنیا برای پادشاهان خیلی ساده است: همۀ مردم رعیت هستند.

از یاد بردن دوست خیلی ناراحت کننده‌ است. هرکسی نمی‌تواند یک دوست داشته باشد و اگر من او را فراموش کنم، ممکن است مثل ادم بزرگ‌ها بشوم که به هیچ جز ظواهر و اعداد توجه ندارند.

ولی من بسیار خام تر از آن بودم که بدانم چگونه باید دوستش بدارم.

برای خودپسندان بقیه مردم ستایشگرند و برای حاکمان بقیه مردم رعیت

آدم اگر تن به اهلی شدن داده باشد باید پیه گریه کردن را به تن خود بمالد...

شازده کوچولو گفت: آدم‌های سیاره تو پنج هزار گل در یک باغچه می‌کارند... و گلی را که می‌خواهند در آن میان پیدا نمی‌کنند... در جواب گفتم: بلی، پیدا نمی‌کنند... - و با این وصف آنچه را که ایشان می‌جویند می‌توان تنها در یک گل سرخ یا در کمی آب پیدا کرد... در جواب گفتم: البته. و شازده کوچولو باز گفت: - ولی چشم‌ها کورند. باید با دل جستجو کرد.

پادشاه: باید از هر کس چیزی خواست که از عهده آن برآید. قدرت قبل از هر چیز باید متکی به عقل باشد. اگر تو به ملت خودت فرمان بدهی که همه خود را به دریا بیندازند انقلاب خواهند کرد.

- اگر کسی گلی را دوست داشته باشد که در میلیون‌ها ستاره فقط یکی از آن پیدا شود همین کافی است که وقتی به آن ستاره‌ها نگاه می‌کند، خوشبخت باشد. چنین کس با خود می‌گوید:«گل من در یکی از این ستاره‌ها است...» ولی اگر گوسفند گل را بخورد برای آن کس در حکم این است که تمام آن ستاره‌ها یک دفعه خاموش شده باشند. خوب، این مهم نیست؟

روباه به شازده کوچولو گفت: زبان سرچشمه سو تفاهم هاست