بریده‌های کتاب آوای یخ و آتش: بازی تاج و تخت

برن کمی فکر کرد، گفت:((می‌شود یکی هم شجاع باشد و هم ترسیده باشد؟)) پدر گفت:((این تنها زمانی است که یک مرد می‌تواند شجاع باشد.))

هر خاندان اشرافی تکیه کلامی داشت. شعار خانوادگی، تغییرناپذیر و یک‌جوری قابل پرستش. نشان و لاف غرور و شکوه و افتخار. وعده‌ی وفاداری و صداقت. سوگند ایمان و ایثار. به‌جز برای استارک‌ها. استارک‌ها می‌گفتند: زمستان در راه است.

((مردانی که در خدمتت هستند را بشناس و بگذار تو را بشناسند. نخواه که افرادت برای یک غریبه بمیرند.))

سیریو می‌گوید؛ هر رنج یک درس است و هر درسی مرا بهتر می‌کند.

اغلب مردان واقعیتی که داشتند را انکار میکردند و جهان پر از احمق هایی بود که خود را قهرمان نشان میدادند.

انسان همیشه نمی‌تواند جایی باشد که متعلق به آن‌جاست.

در دلش دعا کرد که رابرت هنوز همان مردی باشد که می‌شناخت نه مردی که می‌ترسید شده باشد.

وقتی به در رسید صدای او را شنید. ((جان)) باید به راهش ادامه می‌داد اما او هرگز پیش از این نامش را صدا نکرده بود. برگشت تا صورتش را ببیند. درست وقتی برای اولین بار به صورت جان نگاه می‌کرد. گفت:((بله؟)) ((تو باید این‌طور می‌شدی نه برن.)) :((((

گاهی زخم‌های کهنه هیچ وقت درمان نمی‌شوند و با یک کلام دوباره سر باز می‌کنند.

این بریده قسمت آخر کتاب یاران حلقه رو لو میده! اما داستان مارتین از نظر محتوا، گرچه تفاوت های زیادی با آثار حماسی فانتزی دارد اما وجوه مشترک بسیاری نیز با ارباب حلقه‌ها دارد. خود او می‌گوید: ((با وجود این که من تفاوت های زیاد و مهمی با تالکین دارم، اما برای او بیشترین ارزش و احترام قائل هستم. اگر به ارباب حلقه ها نگاه کنید، این مجموعه با تمرکز بسیار آغاز می‌شود و تمامی شخصیت‌ها با هم هستند. اما در انتهای کتاب اول یاران از هم جدا می‌افتند و هر کدام ماجراجویی متفاوتی را تجربه می‌کنند. من نیز چنین کردم. در آغاز همه به جز دنی در وینترفل هستند، سپس آن‌ها به گروه‌های مختلفی تقسیم می‌شوند و در نهایت آن گروه‌ها نیز خود از هم می‌پاشند. هدف جدا کردن، چرخیدن و بازگشت به یکدیگر بود. بافتن این نکته که چه زمانی حرکت آغاز شود، یکی از مشکلاتی بوده که من خود نیز هنوز با آن دست به گریبانم‌.))

(( هر رنج یک درس است و هر درسی مرا بهتر می‌کند.))

((هنوز هم می‌خواهم ریگار را برای این کارش بکشم.)) ند یادش انداخت:((قبلا کشته‌ای‌.)) رابرت غمگینانه گفت:((فقط یک‌بار.))

با حرص و خشم گفت:((این عادلانه نیست.)) جان گفت:((هیچ چیز عادلانه نیست.))

لعنت. لعنت به هرچیز سلطنتی.

اگر زندگی ارزشی نداشت، مرگ چقدر ارزش داشت؟

((اگر بخواهی جانی را بگیری این دین را به گردنش داری که به چشمانش بنگری و آخرین وصیتش را بشنوی و اگر جرات چنین کاری را نداشته باشی شاید آن مرد مستحق مرگ نیست. برن تو یک روز، بیرق دار راب می‌شوی و روزی برای برادر و پادشاهت از یک قلعه محافظت خواهی کرد و عدالت در دستان تو قرار می‌گیرد و آن روز که بیاید، وظیفه‌ی لذت‌بخشی نیست اما نمی‌توانی از زیر باز این وظیفه شانه خالی کنی. حاکمی که پشت جلادهای مزدورش پنهان می‌شود خیلی زود فراموش می‌کند مرگی نیز هست.))

((می‌دانی درباره‌ی شاه و وزیرش چه می‌گویند؟)). ند می‌دانست. ((هرچه شاه آرزو می‌کند وزیر می‌سازد.))

به آن مرد فلج‌شده نگاه کن و بگو وقتی همه‌چیز از دست می‌رود زندگی چه ارزشی دارد

((هرگز فراموش نکن که چه کسی هستی، دنیا که اصلا فراموش نمی‌کند. بعد آن را نقطه‌ی قوت خودت کن. دیگر نمی‌تواند نقطه ضعفت باشد. مثل زره بپوشش تا نشود به تو آسیبی زد.))

((ذهنم اسلحه‌ی من است. برادرم شمشیر دارد. شاه رابرت پتک دارد و من ذهنم را... اگر بخواهم همیشه به کارم بیاید، به کتاب نیاز دارد. همان‌طور که یک شمشیر به سنگ برای تیز شدن.)) دستی بر جلد چرمی کتاب کشید. ((به همین دلیل باید زیاد کتاب بخوانم جان اسنو.))