بریده‌های کتاب زمستان در سوکچو

معتقد بود آدم‌ها همیشه می‌توانند زیبا‌تر شوند. من هم از این قاعده مستثنا نیستم، خصوصا اگر امیدوارم بعدها در سئول کار کنم باید حواسم به این مسئله باشد. هرچند در عالم ادبیات ظاهر آدم اهمیت چندانی ندارد.

"سواحل ما هنوزم که هنوزه، منتظر پایان جنگن. جنگی که بیش از حد طولانی شدنش، باعث شده مردم حتی بیخیالِ بودنش بشن."

"کِی می‌فهمی یه داستان تموم شده؟" "کاراکتر من به نقطه‌ای می‌رسه که می‌فهمم می‌تونه زندگی خودشو داشته باشه. اون موقع رهاش می‌کنم."

"ما رو لبه تیغ زندگی می‌کنیم. هر لحظه ممکنه تاب و طاقتمون تموم شه. ما تو برزخ زندگی می‌کنیم. تو زمستونی که هیچ وقت تموم‌ نمی‌شه."

چیزی که مهمه نوره.نور اون چیزی که می بینی رو شکل میده.

"سواحل نرماندی رو ترجیح می‌دم. سردتر و خلوت‌ترن و آثار مخصوص خودشون از دوران جنگ رو دارن." "جنگی که خیلی وقت پیش تموم شده." "آره. ولی اگه خوب حفاری کنی، هنوز استخوان‌ها و خونِ افرادی که تو ماسه‌ها دفن شدن رو می‌بینی."

«از کجا می‌فهمید کِی یه داستان به آخرش رسیده؟» «قهرمانم به نقطه‌ای میرسه که دیگه می‌تونم بگم قبل از من زندگی می‌کرده، بعد از من هم به زندگیش ادامه میده.»

تا بتونم به زبونی صحبت کنم که مادرم نمی تونست بفهمه.

ما رو لبه تیغ زندگی می‌کنیم. هر لحظه ممکنه تاب و طاقتمون تموم شه. ما تو برزخ زندگی می‌کنیم. تو زمستونی که هیچ وقت تموم نمیشه.

سوکچو منتظر بود. سوکچو همین بود. همیشه در انتظار. برای رسیدن توریست‌ها، قایق، آدم‌ها، بهار.

«زیاد کتاب می‌خونید؟» «بله، قبلِ دانشگاه بیش‌تر. قبلاً با قلبم می‌خوندم، الان با مغزم.»

«همیشه برام سواله که ماکارونی مال چینه یا ایتالیا؟» که می‌داند، مال هر دو گوشه‌ی دنیا، تاریخ را هرکسی باب میل خودش می‌نویسد.

ما تو برزخ زندگی می کنیم.تو زمستونی که هیچ وقت تموم نمی شه.

حاصلِ آن جنگ سه ساله، دو تا چهار میلیون کشته، اعم از نظامی و غیرنظامی بود. هیچ پیمان‌نامه صلحی تاکنون امضا نشده بود.

بعضی وقتا فکر می‌کنم هیچوقت نمی‌تونم چیزی که می‌خوام بگم رو منتقل کنم.

شاید حوصله‌اش را سر می‌بردم. اما با خودم گفتم من که مسئول خلق و خوی او نیستم.

پرسید چرا فرانسه خوانده‌ام. «تا به زبونی حرف بزنم که مادرم نمی‌فهمه.»

«اما برای شما جنگ تموم شده.» به نرده تکیه داد. «اما فقیه کافیه با پا شن ساحل رو کمی عمیق‌تر گود کنی، هنوز خون و استخون بیرون میزنه.»

جنگ از روی ساحل‌های شما عبور کرده، رد پاش مونده اما زندگی جریان داره. سواحل اینجا در انتظار پایان جنگی هستند که به قدری طولانی شده پاک یادمون رفته هنوز هم در جریانه، شروع کردیم به ساختن هتل، به بستن ریسه و نصب تابلوهای نئونی، اما همه‌ش قلابیه، مثل طنابیه که بین دوتا صخره کشیده شده باشه و ما عین بندبازها روش راه می‌ریم و هیچ نمی‌دونیم کِی ممکنه پاره بشه، تو برزخ زندگی می‌کنیم، با این زمستونی که تمومی نداره!