بریده‌های کتاب انجمن شاعران مرده

ای ناخدا! ناخدای من

"شعر رو به کلمات محدود نکنید. شعر رو میشه در موسیقی، در یه عکس و حتی در نحوهٔ تهیه و تدارک غذا هم پیدا کرد؛ در هر چیزی که بارقه‌ای از الهام در اون بدرخشه. شعر می‌تونه دربارهٔ بیشتر مسائل روزمره باشه، ولی هرگز، هرگز نباید معمولی باشه."

شعر رو به کلمات محدود نکنید. شعر رو می‌شه در موسیقی، در یه عکس و حتی در نحوهٔ تهیه و تدارک غذا هم پیدا کرد؛ در هر چیزی که بارقه‌ای از الهام در اون بدرخشه. شعر می‌تونه درباره بیشتر مسائل روزمره باشه، ولی هرگز، هرگز نباید معمولی باشه... با تمام وجودتون دربارهٔ آسمان یا لبخند یه دختر بنویسید؛ ولی وقتی این کار رو می‌کنید، به شکلی انجامش بدید که شعرتون روز رستگاری، روز رستاخیز یا هر روز دیگری رو در ذهن مجسم کنه.

کیتینگ تکرار کرد:" دَم را غنیمت بشمار (carpe diem). خب چرا شاعر این سطرها رو نوشته؟" یکی از شاگردان داد زد:" چون عجله داشته؟" همهٔ بچه‌ها زیر خنده زدند. کیتینگ فریاد زد:" نه، نه، نه! چون ما غذای کرم‌ها خواهیم شد. پسرها! چون فقط قراره تعداد محدودی از بهار و تابستان و پاییز را تجربه کنیم. با اینکه باور کردنش سخته اما یک روز هر کدام از ما از نفس خواهیم افتاد، تنمون سرد خواهد شد و خواهیم مرد!"

خطر کنید و در راه جدید قدم بگذارید.

«رهسپار جنگل شدم به این امید که اندیشمندانه زندگی کنم. می‌خواستم زندگی‌م ژرف و معنادار باشد و تمام عصارهٔ حیات را فرو برم! تا ریشه‌کن کنم هرآن‌چه را که زندگی‌بخش نیست و نمی‌خواهم لحظهٔ مرگ دریابم زندگی نکرده‌ام.»

Lads, there is a great need in all of us to be accepted, but you must trust what is unique or different about yourself, even if it is odd or unpopular.

مشکل، چشم پوشی از عقاید و مکاتبی‌ست که چطور بودن‌مون رو وضع می‌کنند، با پدر و مادرمان، با سنت هایمان، با عصر مدرنی که در آن هستیم. چطور می‌شه مثل والت به طبیعت راستین خود اجازه‌ی حرف زدن داد؟ چطور می‌تونیم خودمون رو از تعصب و غرض‌ورزی ها، عادات و تأثیرپذیری ها رها کنیم؟ جوان های نازنین من، پاسخ این‌جاست که ما باید دام در تلاش باشیم تا دیدگاهی نو بیابیم.

من این جا روی میزم ایستادم تا به یاد بیارم باید مدام خودمون رو وادار کنیم به همه چیز از دریچه ی متفاوتی نگاه کنیم. جهان از اینجا چهره ی متفاوت تری داره. اگه باورتون نمیشه، خودتون بیاین و امتحان کنین . همه‌تون به نوبت.

کیتینگ تکرار کرد:« دم را غنیمت بشمار. خب چرا شاعر این سطرها رو نوشته؟» یکی از شاگردان داد زد:« چون عجله داشته؟» همه‌ی بچه‌ها زیر خنده زدند. کیتینگ فریاد زد:« نه، نه، نه! چون ما غذای کرم ها خواهیم شد، پسرها! چون فقط قراره تعداد محدودی از بهار و تابستان و پاییز رو تجربه کنیم. با اینکه باور کردنش سخته اما یک روز هرکدوم از ما از نفس خواهیم افتاد، تن‌مون سرد خواهد شد و خواهیم مرد!»

آلیستر:پس اگه میخوای اونا رو آتئیست دو آتیشه بار بیاری،اون‌هارو سفت و سخت بگیر به باد تعلیمات مذهبی.این همیشه جواب داده.

کارپه دیم یعنی دم را غنیمت بشمار.

اگر درباره چیزی اطمینان دارید خودتون رو مجبور کنید تا به اون از دریچه دیگه‌ای نگاه کنید. حتی اگه به نظرتون اشتباه یا احمقانه باشه. وقتی چیزی می‌خونید، فقط به این فکر نکنید که نویسنده چی می‌گه، بلکه زمانی رو صرف کنید و ببینید چی خودتون چی فکر می‌کنید.

انسان خسته نیست،به ستوه آمده است.نگویید غمگین،بگویید دلتنگ.