بریده‌های کتاب سرای هادس

پرسی هر بار که حس میکرد دوست دارد تسلیم شود،دستش را جلو میرد و دست انابث را می‌گرفت،فقط برای اینکه یادش بیاید گرمایی در این دنیا وجود دارد.!

آنابث با زحمت خودش را به طرف گوش پرسی خم کرد 《دوستت دارم》 مطمئن نبود پرسی صدایش را بشنود اما اگر قرار بود بمیرند ، دلش میخواست آخرین حرفش همین باشد:)

<<جادو نه خوبه و نه بد. یه ابزاره، مثل یه چاقو. آیا چاقو بده؟ فقط وقتی که صاحبش بد باشه.>>

لئو متوجه بود که پیمان ها چقدر میتوانستند خطرناک باشند؛اما اهمیتی نمیداد.به باد شبانه گفت:《من به خاطر تو برمیگردم کالیپسو،به رودخونه ی استیکس قسم میخورم.》

عشق بی رحم ترین هیولاست.