بریده‌های کتاب نفرین بال سوخته: خواب سقوط

رایان کمی بعد با لحنی بی حالت گفت:《هیچ وقت ازم نخواه ببخشمت.... هیچ وقت. بخشیدنت بزرگی نیست، توهین به تمام روزهاییه که توی بدبختی رهامون کردی.》

اما میدونی چه چیزی درد داشت؟ اینکه قبلش هر چی که دلت خواست به مادر پدرمون گفتی! بدون اینکه حتی فکر کنی که اون دو نفر خودشون نخواسته بودن که بدبخت و بیچاره زاده بشن! بهشون گفتی که شرمگینی از اینکه عضو چنین خانواده ای هستی! حتی به ذات پدر مادرمون توهین کردی ... -رایان-

فکر نکردی اگر بی خبر از خونه فرار میکردی بهتر بود تا اینکه مادر و پدرمون رو زیر پات له کنی و بری؟ -رایان-

رایان دست دراز کرد و با صمیمیت پیشانی آترا را بوسید:《باید اعتراف کنم که تو تمام عمرم هیچ وقت بهترین دوستی نداشتم. حالا خوشحالم که بالاخره تونستم پیداش کنم!》

داریو ادامه داد:《اون ما رو پیدا کرد نه ما! مردم عامی بهش میگن دست سرنوشت...》نگاهی به آن دو کرد.《یا هر اسم دیگه ای که بشه روش گذاشت!》 رایان فقط خیره به کیاراد بود با لحنی محکم و پر نفرت گفت: 《همون کوچیک بودن دنیا از نظر من بهترین تعبیره!》

تمامتون مدام دارید برای کارهاتون دلیل و منطق می‌تراشید! دیگه دارم‌ نگران می‌شم که نکنه شخصیت سیاه داستان خودم باشم و تمام شما فرشته‌هایی باشید که به احبار به گناه آلود شدید!! ببینم هورمان... این همون چهره‌ی واقعی دوست قدیمیته، نه؟ بالاخره نقاب قشنگ امروزش رو از صورتش برداشت. -آترا-

«شنیدید می‌گن چیزهای با ارزش اون قدر راحت توی دست و بال ما رها شدن که اصلاً توجهی بهشون نداریم؟ این سنگ ها هم همینن! کسی از ارزششون با خبر نیست. اونم وقتی که بین هزاران سنگ بی ارزش دیگه گم شده باشن!» -بامین-

کیاراد، تمام زندگی یعنی خطر کردن! یعنی انتخاب بین راه‌های خیلی سخت و خطرناک که دقیقا نمی‌دونی کدومشون قراره بهت نفع و سود برسونن و کدومشون به ضررت خواهند شد. تو هم باید بزرگترین خطر زندگیت رو بکنی. ما همین الانش هم منتظر مرگیم و من بیشتر از تو! ولی فکر نمی‌کنی بشه این مرگ رو عقب انداخت؟

فقط زمانی که از نگاه اون پسر فهمیدی که دیگه نمی‌تونه با تمام چیزی که هستی کنار بیاد، اون وقت خودت از زندگیش برو بیرون. خوب به حرفم گوش کن! نگفتم وقتی از زبونش شنیدی... گفتم وقتی از چشماش خوندی!

به جای اینکه قدرش رو بدونی داری فقط به این فکر می‌کنی که با بودنت تو زندگیش داری بهش ظلم می‌کنی؟ این افکارته که بهش ظلم میکنه، نه خودت!

خون دیوونه‌ها پای خودشونه! مرگشون پای خودشونه چون خودشون این راه رو انتخاب کردن. تو فکر آخر این داستان نباش... من با میل و رغبت خودم این زندگی رو انتخاب کردم، تو بابتش هیچ تقصیری نداری و نخواهی داشت. هرچیزی که بشه پای خودمه و تصمیم خودم. من از خودم اراده دارم. مثل تمام آدم‌های دیگه. -رایان-

《پدرمون چنان توی صورتم سیلی زد که انگار تمام حقایق رو هم باهاش به صورتم کوبید.》 (این دیالوگ رایان واقعا درد داشت.)

دست روی سینه‌اش گذاشت و با آشفتگی به اطراف نگریست:《انگار دارم خفه می‌شم. دارم نفس کم می‌آرم...》

پروا آهسته گفت: «چرا آدم‌ها توی هیچ زمانی از زندگی‌شون به فکر لذت بردن از اون زمان نیستند؟»

«... ؛ هیچ‌وقت از قبل، عزادار اتفاقات آینده نباش.»