بریده‌های کتاب اصل گرایی: اصل را بچسبید و فرع را رها کنید

وقتی( فهمیدین که باید کارهای غیرضروری و بی اهمیت رو حذف کنین و ) متوجه شدین که کدوم کار ها رو ‏باید حذف کنین از زندگیتون و کدوم کار ها رو اضافه کنین؛ باید برای انجام آن یه برنامه اجرایی داشته ‏باشین، حرف فایده نداره و عمله که مهمه.‏

نیمی از دشواری‌های این زندگی برمی‌گردد به زود بله گفتن و دیر نه گفتن.

بدان که زندگی پرمشغله بی حاصل است. سقراط

"ما با پولی که نداریم لوازمی می خریم که نیاز نداریم،برای تحت تاثیر قراردادن کسانی که از آنها خوشمان نمی آید."

وقتی درباره هدف راستین خود در زندگی شفاف نیستیم- به عبارت دیگر وقتی درک روشنی از هدف‌ها، خواسته‌ها و ارزش‌های‌مان نداریم- بازی‌های اجتماعی خودمان را می‌سازیم. زمان و انرژی‌مان را برای بهتر نشان دادن خودمان از دیگران هدر می‌دهیم. به امور فرعی مثل خانه یا ماشین بهتر یا حتی دارایی‌های غیرملموس مثل تعداد دنبال‌کنندگان توییتر یا زیبایی ظاهر در عکس‌های فیسبوک بیش از اندازه بها می‌دهیم. در پیامد این‌ها، فعالیت‌های مهم و ضروری مثل وقت گذراندن با عزیزان، تغذیه روح و مراقبت از تندرستی‌مان را نادیده می‌گیریم.

بیش از نیمی از مشکلات زندگی را میتوان ناشی از بله گفتن بیش از حد سریع و نه گفتن نه چندان سریع ‏دانست. جان بیلینگز ‏

خستگی تصمیم گیری: هر چه مجبور به گرفتن تصمیم های بیشتری باشیم کیفیت تصمیم هایمان بدتر می شود.

جرمی که انسان و دولت را ورشکسته می‌کند پراکنده کاری است: چشم‌پوشی از هدف اصلی خود برای انجام کارهای پراکنده. [به نقل از رالف والدو امرسون]

وقتی چیزهای زیادی در اولویت قرار می‌گیرند، در حقیقت هیچ چیز اولویت ندارد.

هر فعالیتی را که فکر می‌کنید ضروری نیست کاهش دهید یا حذف کنید. فقط به مدت چند روز و ببینید که آیا در زندگی‌تان یا افرادی که اطراف‌تان هستند تغییر قابل توجهی ایجاد شده است یا نه.

اگر تخمین می‌زنید که بیست دقیقه طول می‌کشد تا به یک جلسه بروید، سی دقیقه قبل از شروع جلسه برای رفتن به محل جلسه راه بیفتید

فقط زمانی که به خودتان اجازه می‌دهید از تلاش برای انجام همه کارها و بله گفتن به همه دست بردارید، آن موقع است که می‌توانید در انجام کارهایی که حقیقتاً مهم‌اند بیشترین توانتان را به کار بگیرید.

اگر زندگی‌تان را اولویت‌بندی نکنید، یکی دیگر اولویت‌بندی‌اش می‌کند.

اگه شجاعتی نباشد که به کارهایی که دیگران از ما درخواست میکنند (کارهای بی اهمیت و ‏غیرضروری) نه بگوییم، اصل گرایی که همان پیگیری منظم انجام کارهای کمتر است چیزی جز لفاظی نخواهد بود. ‏

روزی پرستاری استرالیایی به نام برونی وئر، که مراقبت از افراد را در دوازده هفته‌ی پایانی زندگی‌شان بر عهده داشت، حسرت‌هایی را که افراد غالباً درباره‌شان حرف می‌زدند ضبط کرد. در صدر این فهرست، این موضوع بود: «کاش این شجاعت را داشتم که زندگی حقیقی خودم را می‌کردم نه آن زندگی که دیگران از من انتظار داشتند.»