بریده‌ کتاب‌های هملت

بودن یا نبودن، مسئله این است. آیا شریف تر آنست که ضربات و لطمات روزگار نا مساعد را متحمل شویم ، یا آنکه سلاح نبرد به دست گرفته ، با انبوه مشکلات به جنگ برخیزیم؟

هرگاه بزرگی از پای درافتد، می‌بیند که دست‌پروردگانش از او می‌گریزند، اما گدا اگر به جایی برسد، دشمنانش به دوستی باز پیش او می‌آیند.

هملت، خطاب به هوراشیو: از اولین دقیقه‌ای که روح من توانست در میان مردمان تمیز بدهد و آزادی خود را حس کرد، تو را برای مصاحبت اختیار کرده محبت خود را بر تو موقوف داشته است؛ زیرا تو مردی هستی صاحب استقامت و در عین آنکه همه‌گونه مشقت را متحمل می‌شدی، چنین وانمود می‌کردی که رنجی نمی‌بینی و لطمات روزگار را با همان چشم نگریسته‌ای که الطاف او را. خوشا بحال آن کسانی که از عقل و احساسات چنان به تناسب بهره‌ور باشند که بد و نیک طالع، ایشان را از طریق صواب منحرف نکند، و مانند نائی نباشند که روزگار هر نوائی که بخواهد بر آن بنوازد. آن مردی را که بنده‌ی شهوت نباشد به من نشان بدهید تا من او را در سویدای قلب خود جای بدهم، چنانکه تو را اینک جای داده‌ام ...

من خوب می‌دانم که چون خون شخص گرم شود و به جوش بیاید، روحش با چه سخاوتمندی سرشاری قسم و سوگند به زبانش قرض می‌دهد. دختر خانم، این‌ها فروزندگی‌هایی است که درخشندگی آن بیش از گرمی آن است و هم درخشندگی و هم گرمی خود را به‌زودی از دست می‌دهد. شما نباید آنها را آتش حقیقی تصور کنید.

آدمی، اگر همه لذت و برنامه اوقاتش چیزی جز خورد و خواب نباشد، چیست؟حیوانی، نه بیش.

کلمات من بجانب بالا پرواز می کنند ولی افکار من همچنان در پائین باقی می مانند. کلامی که فکر همراهش نباشد هرگز به آسمان نمی رسد.

آدمی، اگر همهٔ لذت و برنامهٔ اوقاتش جز خورد و خواب نباشد، چیست؟ حیوانی، نه بیش. یقین آن‌که ما را با چنین هوش پهناوری آفریده است که گذشته و آینده را می‌بیند، او این کاردانی و این خِرَد یزدانی را برای آن به ما نداده است که در ما بی‌کار بماند و کپک بزند!

هملت: تبهکاری، اگر هم خاک سراسر زمین را بر آن انباشته باشند، باز پیش چشم آدمیان سربر می آورد.

خوشیم از این که بیش از حد خوش نیستیم.

اما نیکو برادر. مبادا چون کشیشان بی‌شرم، راه خاردار بهشت مرا نمایی و خود چون هوسرانان ناپاک، گلزارهای عشق و هوس را پیمایی.

... رحمت اگر در برابر گناه عرض وجود نکند به چه کار می آید؟ و دعا چیست بجز قوه ای که پیش از سقوط، ما را از سقوط باز دارد، و یا پس از سقوط، ما را مشمول بخشایش نماید؟ پس اینک به آسمان متوجه شوم و استغفار کنم.... گناهی بود و گذشت.... اما آه، چگونه دعائی بحال من مفید خواهد بود؟ ... آیا ممکن است شخص درحالی که هنوز از نتایج مطلوب جنایت خود برخوردار میباشد عفو شود؟ ... چاره چیست؟ دیگر چه می توان کرد؟ ببینیم از دست توبه و انابه چه بر می آید؟ آیا از دست توبه همه کاری ساخته نیست؟ اما وقتی که شخص نمی تواند توبه کند، توبه چه می تواند بکند؟

آنچه در جهان است نه نیک است و نه بد. اندیشه، نیک و بدش می‌سازد.

کلنگی، بیلی، بیلی، با کفنی که در او بپوشانند، و گودالی در خاک، آهان، در خور همچو مهمانی است.

گرترود: آه، ای هملت قلب مرا دو پاره کردی. هملت: بسیارخوب، قسمت زشت آن را بدور بیندازید و نیمه‌ی نیکوی آن را نگاه بدارید، و با آن زندگی بهتری را پیش بگیرید. ... تقوی و عفت را، اگر هم ندارید، بر خود ببندید. رسم و عادت حیوان درنده‌ایست که شرم و انزجار طبیعی را که بشر از ارتکاب زشتکاریها دارد فروبلعیده معدوم میکند.

آن‌جا که عشق بزرگ است، هر کمترین گمانی موجب ترس است.