بریده‌های کتاب هملت

این همه به‌راستی نمود است، زیرا کارهایی است که مرد می‌تواند به خود ببندد، تنها پیرایه و نمای ظاهر درد است، و حال آن‌که آنچه در من است به نمایش در نمی‌آید.

آنچه در جهان است نه نیک است و نه بد. اندیشه، نیک و بدش می‌سازد.

کلنگی، بیلی، بیلی، با کفنی که در او بپوشانند، و گودالی در خاک، آهان، در خور همچو مهمانی است.

بودن یا نبودن؟مسئله این است! آیا شریف تر آنست که ضربات و لطمات روزگار نامساعد را متحمل شویم و یا آن که سلاح نبرد بدست گرفته با انبوه مشکلات بجنگیم تا آن ناگواریها را از میان برداریم؟ مردن...خفتن....همین ‌ و بس ؟

گرترود: آه، ای هملت قلب مرا دو پاره کردی. هملت: بسیارخوب، قسمت زشت آن را بدور بیندازید و نیمه‌ی نیکوی آن را نگاه بدارید، و با آن زندگی بهتری را پیش بگیرید. ... تقوی و عفت را، اگر هم ندارید، بر خود ببندید. رسم و عادت حیوان درنده‌ایست که شرم و انزجار طبیعی را که بشر از ارتکاب زشتکاریها دارد فروبلعیده معدوم میکند.

آن‌جا که عشق بزرگ است، هر کمترین گمانی موجب ترس است.

پولونیوس: از ستیزه بپرهیز، اما اگر بدان کشانده شدی چنان بکوش که از تو پروا کنند.

هملت: می‌توان لبخند زد و لبخند زد و باز رذل و ناکس بود.

ای کاش این پوست سخت سخت میگداخت،ذوب میشد و چون شبنم محو می‌گشت.

راستی، اعمال زشت اگر تمام زمین هم آنها را بپوشاند بلاخره پیش چشم مردمان فاش خواهد شد.

بهتر است افکارم را بیرون بریزم و بنویسم که: "انسان می تواند همچنان لبخند زنان، لبخند زنان و لبخند زنان، پَست سِرشت باشد."

مردن… خفتن… همین و بس؟ اگر خوابِ مرگ، درد‌های قلب ما و هزاران آلام دیگر را که طبیعت بر جسم ما مستولی می‌کند پایان بخشد، غایتی است که بایستی البته آرزومند آن بود. مردن… خفتن… خفتن، و شاید خواب دیدن. آه، مانع همین‌جاست.