بریده‌های کتاب هملت

هملت : درباره بزک هاتان هم چیزهایی شنیده ام. خدا به شما چهره ای داده است، ولی شما خودتان را به صورت دیگری در می آورید. با جست و خیز می رقصید، می خرامید، نوک زبانی حرف میزنید، به آنچه خدا آفریده نامهای مسخره میدهید، از بی خبری تان مایه هرزگی می سازید. بروید. دیگر بیزار شده ام؛

به وسیله ی قلاب دروغ می توان ماهی حقیقت را صید کرد

بودن یا نبودن، مسئله این است. آیا شریف تر آنست که ضربات و لطمات روزگار نا مساعد را متحمل شویم ، یا آنکه سلاح نبرد به دست گرفته ، با انبوه مشکلات به جنگ برخیزیم؟

هرگاه بزرگی از پای درافتد، می‌بیند که دست‌پروردگانش از او می‌گریزند، اما گدا اگر به جایی برسد، دشمنانش به دوستی باز پیش او می‌آیند.

دفترم! خوبست در آن یادداشت کنم که می‌توان لبخند زد و لبخند زد و باز رذل و ناکس بود.

هملت، خطاب به هوراشیو: از اولین دقیقه‌ای که روح من توانست در میان مردمان تمیز بدهد و آزادی خود را حس کرد، تو را برای مصاحبت اختیار کرده محبت خود را بر تو موقوف داشته است؛ زیرا تو مردی هستی صاحب استقامت و در عین آنکه همه‌گونه مشقت را متحمل می‌شدی، چنین وانمود می‌کردی که رنجی نمی‌بینی و لطمات روزگار را با همان چشم نگریسته‌ای که الطاف او را. خوشا بحال آن کسانی که از عقل و احساسات چنان به تناسب بهره‌ور باشند که بد و نیک طالع، ایشان را از طریق صواب منحرف نکند، و مانند نائی نباشند که روزگار هر نوائی که بخواهد بر آن بنوازد. آن مردی را که بنده‌ی شهوت نباشد به من نشان بدهید تا من او را در سویدای قلب خود جای بدهم، چنانکه تو را اینک جای داده‌ام ...

و باید دانست که گاه بی‌خبری، آنجا که ژرف‌ترین تدبیرها عقیم می‌ماند، به کارمان می‌آید و همین می‌باید به ما بیاموزد که خدایی هست که به مقاصد خام و ناتراشیده‌مان شکل می‌دهد.

گیلدنسترن-نواختنش را هیچ نمیدانم ،خداوندگار من هملت-کار آسانی است.مثل دروغ گفتن

ما همه مخلوقات دیگر را می‌پروریم تا خودمان را چاق کنیم، و خودمان را می‌پروریم تا کرمها را چاق کنیم. دولتمندان فربه و گدایان لاغر باهم فرقی ندارند. فقط دو غذای مختلف هستند که بر سر یک سفره صرف می‌شوند و عاقبت همه همین است.

... رحمت اگر در برابر گناه عرض وجود نکند به چه کار می آید؟ و دعا چیست بجز قوه ای که پیش از سقوط، ما را از سقوط باز دارد، و یا پس از سقوط، ما را مشمول بخشایش نماید؟ پس اینک به آسمان متوجه شوم و استغفار کنم.... گناهی بود و گذشت.... اما آه، چگونه دعائی بحال من مفید خواهد بود؟ ... آیا ممکن است شخص درحالی که هنوز از نتایج مطلوب جنایت خود برخوردار میباشد عفو شود؟ ... چاره چیست؟ دیگر چه می توان کرد؟ ببینیم از دست توبه و انابه چه بر می آید؟ آیا از دست توبه همه کاری ساخته نیست؟ اما وقتی که شخص نمی تواند توبه کند، توبه چه می تواند بکند؟

آن‌جا که عشق بزرگ است، هر کمترین گمانی موجب ترس است.

گرترود: آه، ای هملت قلب مرا دو پاره کردی. هملت: بسیارخوب، قسمت زشت آن را بدور بیندازید و نیمه‌ی نیکوی آن را نگاه بدارید، و با آن زندگی بهتری را پیش بگیرید. ... تقوی و عفت را، اگر هم ندارید، بر خود ببندید. رسم و عادت حیوان درنده‌ایست که شرم و انزجار طبیعی را که بشر از ارتکاب زشتکاریها دارد فروبلعیده معدوم میکند.

بودن یا نبودن؟مسئله این است! آیا شریف تر آنست که ضربات و لطمات روزگار نامساعد را متحمل شویم و یا آن که سلاح نبرد بدست گرفته با انبوه مشکلات بجنگیم تا آن ناگواریها را از میان برداریم؟ مردن...خفتن....همین ‌ و بس ؟

کلنگی، بیلی، بیلی، با کفنی که در او بپوشانند، و گودالی در خاک، آهان، در خور همچو مهمانی است.

آنچه در جهان است نه نیک است و نه بد. اندیشه، نیک و بدش می‌سازد.

اما نیکو برادر. مبادا چون کشیشان بی‌شرم، راه خاردار بهشت مرا نمایی و خود چون هوسرانان ناپاک، گلزارهای عشق و هوس را پیمایی.